Week 1

Dag 1, donderdag 21 maart, thuis > Schiphol > Chicago.

Gisteren om 11:00 uur geprobeerd om online in te checken dat lukte dus niet men moet tegenwoordig schijnbaar via een app inchecken en dan ook je paspoort scannen aangezien ik geen smartphone heb gaat dat niet werken, we zullen morgenochtend gewoon aan de balie in moeten checken.
Om 17:45 uur zijn we thuis weggereden  naar het Van Der Valk hotel waar we slapen en de auto kunnen laten staan voor de hele periode,
Gelijk de bus bestelt voor 07:20 uur zodat we vroeg op de luchthaven zijn om in te checken.
Vanmorgen eerst naar het  ontbijt dat zit ook bij de prijs inbegrepen en daarna de koffers ophalen en naar buiten voor de bus, die was wat vroeger zodat we om 17:15 uur al in de bus zaten.
Vlotte rit naar het vliegveld en daar naar balierij 26 voor de United vluchten, ook hier waren we gelijk aan de beurt, we hadden al gezien dat onze vlucht vanaf gate G-13 zou vertrekken, de dame die ons incheckt verteld ons dat we met de bus naar het vliegtuig worden gebracht dat is zeker voor een intercontinentale vlucht wel erg ongebruikelijk maar het zal wel een reden hebben.
Omdat alles zo vlot gaat lopen we al voor 08:00 uur richting Security, ook daar gaat het weer super snel we hoeven niets uit te pakken, laptop en vloeistoffen mogen gewoon in de carry-on blijven, natuurlijk gaat mijn carry-on weer op een zijspoor.
Ik geef al aan dat het wel om de zogenaamde beanbag zal gaan die we gebruiken om de garmin op het dashboard te zetten en dat blijkt te kloppen, omdat die gevuld is met stukjes metaal wordt dat aan gezien als mogelijk bedreigend (bom verdacht?)
Als ik aangeef dat het iedere keer zo is zegt de dame die hem controleerde dat het misschien handig is om hem dat in het vervolg in de ruimbagage te doen (alleen de beanbag niet de hele garmin tas) denk dat we dat wel gaan doen scheelt weer een heleboel gedoe bij Security.
Bij de paspoortcontrole staat wel een lange rij en niet iedereen begrijpt wat men bij de poortjes moet doen  dus dat duurt even.
Daarna nog even shag inslaan en dan op zoek naar de Gate, we moeten aan het begin van de G-pier naar beneden en komen dan in een tijdelijk? gebouw uit, het is een soort tent waar de Gate nummers 13, 14 en 15 inzitten.
Bij G-13 is men nog bezig met een Tui vlucht naar Orlando, G-14 is voor een United vlucht naar Houston en G-15 staat niets gepland, omdat het boarden van de Tui vlucht uitloopt krijgen wij een gate wijziging naar G-16 in de hal ernaast maar als we daar 5 minuten zitten komt er weer een wijziging nu G-15 dus weer terug, zo blijven we in ieder geval in beweging.
Wat opvalt is dat alle vluchten die hier vertrekken naar Amerika gaan, er zijn schijnbaar weer nieuwe eisen vanuit Amerika want iedereen krijgt aan het begin van de rij weer het oude veiligheid vragenrondje over je bagage.
Het boarden per groep (1 t/m 5) wordt ook weer strak aangehouden.
Na het veiligheids verhaal en het scannen van je boardingpass moet men de bus in, die doen ze trouwens flink vol zodat de mensen die moeten staan niet om kunnen vallen zo strak staan ze op elkaar.
Rondje vliegveld en dan de trap op om het vliegtuig in, ondanks al die extra maatregelen en 5 minuten later beginnen gaat de deur op tijd dicht maar omdat het steeds drukker wordt op Schiphol vertrekken we toch een kwartier te laat.
Deze keer geen heel vliegveld over naar de Polderbaan maar gelijk naast de terminals via de net opnieuw geasfalteerde Kaagbaan de lucht in.
We zijn nog maar nauwelijks onderweg of de maaltijd wordt al geserveerd waar men vroeger eerst met een rondje drinken kwam.
Rustige vlucht met wat lichte turbulentie en heel weinig zicht op de grond, net in de buurt van Groenland en een stukje boven Canada wat zicht op de grond/water maar verder alleen maar wolken.
Het kwartier vertraging heeft men onderweg keurig ingehaald zodat we op 02:20pm mooi op tijd landen.
Op naar immigration, daar is het druk en wordt iedereen eerst langs de automaten gestuurd waar vroeger alleen mensen die al eens met hun huidige ESTA  het land in waren gekomen.
Nu wordt men na de automaten door een persoon die het papiertje wat uit het automaat komt bekijkt links (oude ESTA) of rechts (1ste keer) gestuurd.
Wij krijgen  na de gebruikelijke vraag wat men komt doen een stempel in ons paspoort, de andere groep krijgt het hele vragen, vingerafdruk, foto gebeuren te verwerken.
Als we bij de bagageband komen zien we een koffer gelijk al langskomen, even later komt ook nummer 2 er aan, papiertje afgeven bij customs en dan naar buiten en kijken of de shuttlebus voor ons hotel langskomt.
Dat duurt erg lang en we komen in gesprek met mensen van onze vlucht die daar ook naar toe moeten, die hadden al gebeld en de bus zou elk half uur langs komen.
Dat pakt toch anders uit, we stonden rond 03:00pm buiten en de bus kwam pas om 04:15pm aan toen stonden er ondertussen zoveel mensen te wachten dan men bij elkaar op schoot moest zitten om allemaal mee te kunnen.
Denk dat het in totaal zo’n 15 personen waren en zo te horen allemaal El-Monte wegbrengers.
Wat wel opviel zodra we bij het hotel waren dat behalve wij er niemand was die de chauffeur een tip gaf.
In de rij voor de kamer en dat duurde even met maar een persoon achter de balie.
Even ontspannen en opwarmen op de kamer want op het vliegveld wat het koud en winderig.
Rond 06:00pm zijn we naar het naastgelegen winkelcentrum gelopen om bij Fong’s Chinese Restaurant een portie Orange Chicken te halen wat we op de kamer opgegeten hebben.
Daarna de verslagen gemaakt en waarschijnlijk niet zo laat naar bed, morgenochtend staan op 06:00am de bus voor de deur om ons naar Elkhart KOA te brengen.

Dag 2, vrijdag 22 maart, Chicago > Elkhart > Joliet

Vanmorgen ging om 05:00am de wekker, aankleden de koffers sluiten en even naar beneden voor een peukje, daar stond de bus al te wachten die is goed op tijd.
Een van de hotelmedewerkers zegt tegen een van onze reisgenoten die al met de koffers beneden staat dat hij die al in de bus kwijt kan, dit moet ik voor de beste man vertalen sommige mensen begrijpen echt heel slecht Engels.
Terug naar boven en ook onze koffers naar de bus gebracht en daarna een bak koffie gepakt, Annie geeft een van de dames een aantal apps door die men kan gebruiken om campgrounds en gratis overnachting plekken te vinden.
Een koppel wat in eerste instantie het plan had om een noordelijke route via Yellowstone te doen ziet daar nu toch maar vanaf en vraagt naar de mogelijkheden via Route -66 alleen hebben ze maar 2 weken en moeten ze in San Francisco inleveren dat wordt behoorlijk doorrijden.
Behalve Nederlanders is er ook een groep Duitsers die een camper weg gaan brengen.
Om precies 06:00am gaat de ontbijtruimte open en kunnen we wat eten voor we vertrekken, het is tegen 06:30am als iedereen in de bus zit de chauffeur geeft aan dat het een rit van 2,5 a’ 2,45 uur  zal zijn.
Klopte goed want het was even 09:30am Illinois time dat we op de KOA aankwamen, wij hebben de tijd niet verzet omdat we in de loop van de dag weer in Illinois uit zullen komen.
Na een praatje in de bus door een van de El-Monte medewerkers kunnen we uitstappen en de koffers uitladen.
Er was aangegeven dat er in het kantoor een lijst hing met de volgorde van afhandeling dus even op de lijst kijken, wij zijn nummer 4 maar nummer 1 en 2 zijn al geel gekleurt en al vertrokken, nummer 3 is even zoek dus zijn we gelijk aan de beurt, de papierwinkel duurde wat langer, omdat men 2 personen tegelijk doet wat niet echt opschiet.
Daarna is het even wachten op een medewerker die het uitleg rondje rond de camper doet, ze heeft al vlug door dat het bij ons in sneltreinvaart kan en we zijn dan ook zo klaar.
Er stond nog 1 34ft A-Class maar die was helaas niet voor ons, we krijgen een 28ft C-Class mee zonder slideout, want die zit alleen op 31ft en groter.
Het is een Leprechaun van Coachmen met een Ford F350 als krachtbron in 2008 hebben we dit type ook gehad toen van Road-Bear waar we toen nogal wat mankementen aan hadden, we zullen zien hoe het nu is.
Koffers inladen en we kunnen we het is dan net 10:15am Illinois time wat weer een mooie tijd is.
Eerst boodschappen doen bij Dollar Tree en Walmart deze zitten schuin tegenover elkaar aan de CO-6 in Elkhart een klein kwartiertje rijden van de KOA, rond 12:00 noon hebben we bijna alle boodschappen alleen de campingstoeltjes ontbreken nog maar het is toch nog geen weer om buiten de zitten want rond de 7 gr C kan ik niet warm noemen.
We beginnen aan de rit voor vandaag en rijden via de CO-7, SR-23 en US-31 alles zuidwest richting Plymounth, hier komen we weer een Walmart tegen en besluiten daar te eten en te kijken voor campingstoeltjes en een rol Duktape want het eerste probleem heeft zich al aangediend, in de woonkamer loopt aan de chauffeurskant het raam open en aan de passagierskant sluit het raam wat tevens nooduitgang is niet.
Het gereedschap setje wordt uit de koffer gehaald en ik buig met een tang de sluitingen wat bij in de hoop dat het werkt, zo niet dan gebruiken we de ducktape om de ramen te dichten want het tocht enorm tijdens het rijden en dat is met deze temperatuur niet aangenaam.
Als men van binnenuit de deur wil openen moet men daar een schop tegen geven al bij al nog weinig verbetering sinds 2008 bij Coachmen.
Na de lunch rijden we verder richting Joliet via de US-30 west een klein stukje I-80 west en I-55 noord naar de Frontage Road zuidwest die ons naar de campground voor vandaag brengt.
Het is 04:59pm als we voor ons plekje voor vannacht betalen, we rijden naar onze plek en terwijl ik de camper aansluit op stroom en water gaat Annie de nieuwe handdoeken wassen.
Eerst de watertank gevuld, ik had vanmorgen alle kleppen die onder het bed zitten als dichtgezet dus dat ging zonder problemen daarna de slang op de city water aansluiting en eerst alle leidingen doorspoelen om de antivries er uit te halen, ook de boiler vult zich met water en ik zet hem aan om te kijken of daar alle kleppen goed staan.
Terwijl Annie de koffer uit pakt en alles een plekje geeft zet ik de bbq in elkaar.
Alles zit in de kasten maar nog niet naar Annie haar zin, er is weinig kastruimte en ze zitten ook niet allemaal even handig, de persoon die de ontwerpen maakt zal waarschijnlijk zelf niet vaak met een camper reizen.
Dit ligt niet alleen aan Coachmen want we komen dit vaker tegen.
Tijd om te eten en daarna koffie en de verslagen maken en dan naar bed.
Vandaag gereden: 164,8 mijl
Getankt: niet
Campground: Leisure Lake Membership Resort, kosten $ 37,00 voor Full hookup en wifi.

Dag 3, zaterdag 23 maart, Joliet > Springfield.

Rond 07:00am waren we allebei uit bed, het was vannacht erg koud, ik heb goed geslapen maar Annie een stuk minder die kon maar niet warm worden dus heeft ze de kachel wat hoger gezet en is dichter tegen het andere kacheltje (ik) aangekropen.
Het heeft behoorlijk gevroren, de waterslang was helemaal bevroren gelukkig had ik die gisteravond nog afgekoppeld alleen zat hij nog wel aan de kraan van de campground en die kreeg ik maar met veel moeite los, oprollen was ook niet mogelijk maar hij paste wel in de grote bergruimte aan de achterkant van de camper.
We starten heel rustig vandaag want Annie heeft last van een pijnlijke voet en wil eerst andere (soepele) schoenen gaan kopen, gisteravond had ze online al uitgezocht dat er een Famous Footwear op een paar mijl van de campground zit daar slaagt ze altijd voor goede schoenen dus willen we die eerst bezoeken maar ze gaan pas om 10:00am open.
Na het ontbijt tutteren we wat in de camper en rond 09:45 gaan we opweg eerst even langs de vuilnisbakken om alle lege dozen van onze gisteren gekochte huisraad weg te gooien en dan de I-55 noord op naar de US-30 oost waar verschillende winkelcentrums bij elkaar zitten.
Binnen 5 minuten heeft Annie al een paar goede schoenen gevonden en beginnen we aan onze route van vandaag, de US-30 oost verder afgereden tot we de SR-53 west tegenkomen dit is de oude Route 66 en die willen we zoveel mogelijk volgen de komende weken.
We komen onder andere door Elwood, Wilmington, Braidwood, Gardner, Dwight, Odell, Potiac, Lexington en Normal/Bloomington.
We zien heel wat oude R-66 gebouwen en memorabele tankstations.
Over het algemeen is het goed te vinden maar in een paar plaatsen moet men toch wel een beetje spoorzoeken om de juiste route te vinden.
In Odell gebruiken we naast 1932 Standard Station, een gerestaureerd tankstation, de lunch.
In Pontiac bezoeken we het Route 66 Hall of Fame Museum en wandelen door de stad om een groot deel van de 22 murals te fotograferen.
In Lexington wordt de tank gevuld want we weten niet of we vanavond een hookup hebben en de generator werkt niet als er minder dan een kwart in de tank zit.
Bij Bloomington besluiten we even de Walmart op te zoeken op zoek naar ander brood want dat uit Elkhart is niet weg te krijgen zo droog.
Daarna rijden we via de I-55 west in een ruk naar Springfield, de 66 loopt op dit stuk bijna volledig als parallelweg met de interstate mee dus hopen we niet te veel te missen.
Door de wat latere start vanmorgen wordt het anders veel te laat en in het donker is er weinig aan.
In Springfield wilden we overnachten op de campground van de State Fairgrounds maar daar had ik een verkeerd adres van opgeschreven en kwamen we midden in een woonwijk uit.
Via de poi’s van garmin de fairground gevonden maar toen was het zoeken waar de campground zat, die eenmaal gevonden was het kantoor dicht 06:00pm terwijl het tot 09:00pm open zou zijn.
Nergens kunnen vinden hoe men dan een plekje kan bezetten en wat het kost, even overleggen wat we gaan doen.
De campground is een grote asfaltplaat wel met stroom en mogelijk water maar niet iets waar men veel geld aan uit wil geven.
Annie zoekt in haar Free camping app naar andere mogelijkheden en dan blijkt er op 2,7 mijl een Walmart te zitten, ook een asfaltplaat maar dan gratis de beslissing is snel gemaakt.
Rond 07:15pm hebben we een plekje gevonden, we staan alleen maar dat duurt niet er komt nog een grote A-Class diesel achter ons staan en later komt daar tussen in nog een campervan staan.
We beginnen met de bereiding van het avondeten want we hebben honger.
De A-Class kan schijnbaar niet zonder zijn televisie want de generator gaat aan en dat is een oud ding wat vreselijk veel lawaai maakt en erg onregelmatig loopt, ik heb geen zin om daar een hele avond naar te luisteren en rij een kleine honderd meter vooruit zodat we wat verder weg staan en zo staat er ook nog een grote vrachtauto tussen die het geluid tegenhoudt.
Na de koffie beginnen we onze verslagen te maken, de verwachting is dat het komende nacht niet zo koud zal zijn iets wat vooral Annie erg kan waarderen.
Vandaag gereden: 201,1 mijl.
Getankt: Lexington Il, 36,183 gallon a’ $ 2,589.
Campground: Walmart aan Dirksen Parkway Springfield, kosten $ 0,00 geen hookup.

Dag 4, zondag 24 maart, Springfield > Highland

Vannacht was het een heel stuk warmer kwam waarschijnlijk omdat het bewolkt was, toen we gisteravond naar bed gingen begon het te regenen en gedurende de nacht viel er ook nog regelmatig een bui.
Wel wat last gehad van een vrachtauto die de hele nacht zijn motor had draaien waarschijnlijk om de temperatuur in de cabine op peil te houden.
Als we opstaan om 08:15am regent het weer, we starten de generator om koffie en ontbijt te maken, na het ontbijt gaan we op weg, we willen een en ander in Springfield zelf bekijken en geven garmin opdracht voor de route naar een van de visitor centers in de stad.
Die is vlot gevonden maar men moet ook ergens parkeren, langs de stoeprand lukt niet omdat de andere auto’s zo staan dat we er niet tussen passen, we zien verschillende parkeerterreinen speciaal voor verschillende bedrijven en kantoren, die zijn allemaal dicht in het weekend dus wagen we de gok om op een daarvan de camper te zetten.
Regenjas aan en op weg, dan blijkt dit centrum verplaatst te zijn naar een andere locatie daar is alleen maar een parkeerkelder dat gaat nooit niet passen met ruim 12ft hoogte, ondertussen heeft Annie uitgevonden dat heel veel dingen die we willen bezoeken op zondag gesloten zijn en voor buitenactiviteiten regent het veel te hard , we overleggen even en besluiten Route-66 richting St. Louis op te pakken.
Wel de oudste route die tussen 1926 en 1930 in gebruik was je hebt ook nog de route van na 1930 maar die loopt voornamelijk als parallelweg langs de I-55.
Onze route volgt voornamelijk de SR-4  zo komen we door Chatham, Auburn, Thaler, Virden, Girard, Nilwood, Carlinville, Gillespie, Benld en Staunton, de route staat goed aangegeven ook de verschillende zijstukjes zoals tussen Chatham en Auburn waar we op de Snell Road en Curran Road een stuk van 1,4 mijl vinden die nog van een klinkerbestrating is voorzien.
Het is ondertussen droog geworden en in de loop van de morgen kwam zelfs de zon tevoorschijn.
Veel van de bezienswaardigheden liggen net een paar blokken van de originele route af en staan helaas vaak niet aangegeven zo missen we toch een aantal markante dingen.
Op een van de andere zijwegen kan men in de beton de pootafdrukken van kalkoenen vinden die deze beesten er in 1920 de nacht na het storten van de beton ingelopen hebben, of ze er nog lang zullen staan is de vraag want deze weg gaat heel erg hard achteruit, verschillende betonplaten zijn al vervangen door nieuwe beton of asfalt ook zitten er heel veel scheuren in.
In Carlinville bekijken we het schitterende dorpsplein geheel in klinkers en met mooi oude gebouwen rond het plein en een prachtig Courthouse uit 1870 met een net zo mooie gevangenis er naast, deze 2 gebouwen liggen net 1 blok achter het plein.
In Gillespie is het even spoorzoeken omdat er een bord kwijt is maar dan brengt de EZ66 Guide for Travelers de het Route-66 beschrijft weer uitkomst, de lunch gebruiken we daarna in Benld.
In Staunton komen de beide routes samen om vervolgens door de gaan richting Missouri.
We pakken weer een zijsprong en die brengt ons naar Coliseum Ballroom een historisch gebouw uit 1924 waar tegenwoordig een grote antiek mall inzit met een heleboel oude rommel waar men flinke prijzen voor vragen, buiten vindt men verschillende grote beelden onder andere een Giant Surfer Dude die naar de film “ Flatliners”  verwijst en een Pink Elephant ook is er een groene Ufo geland, een echte touristtrap dus.
Men vindt dit alles in Livingston langs de I-55.
We vervolgen de route via Hamel en Edwardsville naar de Chain of Rocks Road deze leidt naar de gelijknamige brug over de Mississippi River maar die staat voor morgen op het programma.
Via de poi’s van garmin had ik aan deze weg een campground gevonden en daar willen we overnachten, dat was wel even schrikken wat een enorme puinhoop was het daar zeg een grote uitdragers bende 99% heel oude campers die op instorten staan daar gaan we echt niet staan.
Een campground die volgens garmin een halve mijl terug zit aan een zijweg blijkt niet te bestaan, een mijl verder zit een KOA, niet onze favoriet maar vooruit, daar zijn we vlug klaar want die gaat pas op 28 maart open.
Garmin vind een goede 12 mijl terug een andere campground, prachtig gelegen midden in de polder maar gaat pas op 1 april open, de dame geeft een andere campground aan die volgens haar wel open zal zijn weer een stuk terug ook weer midden in de polder.
Kantoor is open tussen 08:00am en 04:00pm en dan tussen 06:00pm en 09:00pm er staat wel een telefoon nummer bij dus even bellen, krijg ik een bandje waarop een dame meldt dat ze pas op 1 april open gaan.
We hebben het wel gehad met campgrounds zoeken dat wordt weer een Walmart, even garmin laten zoeken en de app van Annie geeft aan dat men daar mag staan dus op weg, weer een stukje terug zo komen we op den duur weer in Springfield uit.
Bij de Walmart in Litchfield aangekomen zien we gelijk al borden die aangeven dat overnachten niet is toegestaan dit wordt een lange dag vrees ik, bij deze Walmart zit ook een Murphy benzinepomp en die zijn altijd een kleine $ 0,05 goedkoper dan de andere pompen  dus eerst even tanken voor we verder gaan.
Er zit op alle pompen een briefje dat met helaas door de goedkope regular 87 heen is maar dat men de Supurun 90 (de duurste) kan tanken tegen de normale regular 87 prijs dat is goed geregeld hier, als ik net klaar ben met tanken stopt er een grote tankauto die de tanks gaat vullen dus denk ik dat na mij de andere mensen weer de gewone regular kunnen tanken.
Garmin geeft een andere Walmart aan in Highland langs de I-70 maar wel de goede kant op dus wagen we het er op en gaan die kant op onderweg krijgen we weer regen en vlak voor we bij de Walmart komen zien we een schitterende dubbele regenboog waarvan de binnenste enorm felle kleuren laat zien.
Hier geen borden dus zoeken we een plekje aan de zijkant bij de tuinafdeling want daar zit geen airco op het dak, het is ondertussen al wel 06:30pm waar we rond 03:30pm dachten te stoppen voor vandaag ook hebben we een kleine 70 mijl meer gereden dan gepland.
Als we aan het eten gaan beginnen is het gelukkig net droog zodat de bbq naar buiten kan, als we na het eten aan de verslagen zitten te werken gaat het ineens heel hard regenen en klinkt er een flink onweer.
Vandaag gereden: 220,1 mijl.
Getankt: Litchfield, 36,138 gallon a’ $ 2,529.
Campground: Walmart in Highland, kosten $0,00 geen hookup.

Dag 5, maandag 25 maart, Highland > Villa Ridge

Na die hevige regen en onweersbui stonden een uur later de sterren weer aan de hemel, de temperatuur blijft redelijk zodat we een goede nacht hebben.
Rond 08:00am waren we uit bed en wordt de generator gestart voor het ontbijt het is tegen 09:00am als we gaan rijden.
Eerst een kleine 20 mijl terug naar het punt waar we gisteren waren op de Chain of Rocks Road en van daaruit verder naar de Chain of Rocks Bridge die vroeger diende als verbinding over de Mississippi River tussen Illinois en Missouri het bijzondere aan deze brug is dat er een knik in zit.
Die knik heeft te maken met de scheepvaart omdat het voor hen onmogelijk zou worden over de rivier te navigeren door de stroomverandering van de pijlers werd de brug met een knik aangelegd ook de plaatselijk slappe rivierbodem heeft meegespeeld in de aanleg.
Toen was het de enige vaste verbinding tussen beide oevers waarbij er in twee richtingen werd gereden dat zal vast wel een aantal ongelukken gegeven hebben als we zien hoe breed (smal) de brug is tegenwoordig is hij alleen voor voetgangers en fietsers toegankelijk en dan alleen vanaf de Illinois kant vanaf de Missouri kant is hij permanent afgesloten en kan men er niet eens meer stoppen om bijvoorbeeld een foto te maken.
We komen eerst een andere brug tegen die gaat over het Chain of Rocks Canal wat is aangelegd nadat Route 66 een andere route kreeg, er staat een matrixbord dat de brug tussen 18 maart en 4 mei gesloten is er staat ook een stoplicht op de oprit naar die brug.
We zetten de camper even aan de kant om te kijken wat er mogelijk is dan komt er een auto en die rijdt de brug op, staat even voor het stoplicht en dat gaat op groen het blijkt dus een one lane brug te zijn en het stoplicht voorkomt dat men elkaar midden op de brug tegenkomt men kan het tegemoetkomende verkeer niet zien door de boogvorm van de brug.
We rijden naar het stoplicht en krijgen even het idee dat wij er misschien toch niet over mogen vanwege de grote van de camper, behalve het stoplicht is een en ander namelijk ook camera gestuurd maar nadat er een auto van de andere kant voorbij is mogen wij doorrijden.
Zo komen we op Chouteau Island wat is ontstaan met de aanleg van het kanaal en rijden naar het eind van de weg daar is een parking bij de Chain of Rocks Bridge.
Er staan maar twee auto’s lekker rustig lijkt ons de reden zal ons vlug duidelijk worden, de poort aan het begin van de brug staat half open en we gaan de brug op, van de andere kant komt er een auto aan dat blijkt een auto met werkmensen te zijn de chauffeur spreekt ons aan en zegt dat de brug gesloten is wegens onderhoud ze zijn verschillende stukken wegdek aan het vervangen en daardoor zitten er gaten in de brug en mag men er niet op.
Nadat hij verder van de brug is gereden sluit hij de poort dan ook volledig, daar ging het matrixbord dus over, wij hadden die link niet gelijk gelegd omdat de Amerikanen graag met allerlei afkortingen werken.
Jammer maar helaas op de eerste 20 meter na kunnen we dit R-66 icoon niet bekijken.
We rijden terug en gaan over de I-270 noord de rivier over en draaien gelijk de Riverview op om zo naar de Gateway Arch te gaan, daar zijn we nooit gekomen er waren een heleboel wegwerken aan de gang waardoor het onmogelijk was het parkeerterrein voor grote voertuigen te bereiken en de parkeergarages is voor ons geen optie.
Door alle afsluitingen en omleidingen komen we op een van de bruggen uit die ons weer naar Illinois brengen dit gaat niet opschieten aan de Illinois kant vinden we een uitzichtpunt recht tegenover de Arch we stellen ons maar tevreden met een aantal foto’s van de Arch met de stad als achtergrond.
De Arch zelf bezoeken en van bovenaf foto’s van de omgeving maken laten we varen.
Via de I-55 west gaan we terug naar Missouri en kunnen daar Route-66 weer oppikken in eerste instantie de Post-1930 optie en die volgt grotendeels de I-44 west niet echt mooi zo’n interstate.
We komen de SR-141 tegen en die kruist de Pre-1930 optie dat lijkt ons leuker en we nemen de afrit, onderaan de afrit zien we een mall met onder andere Old Navy en een stukje verder een Walmart komt goed uit.
Eerst naar Old Navy waar Annie  een aantal (sport)shirts en een blouse weet te scoren, daarna naar de Walmart om de voorraden aan te vullen hier weten we ook 3 korte broeken voor mij te scoren de oude raken versleten en hebben we ook niet meegenomen met het plan om in Amerika nieuwe te kopen.
Tijd voor de lunch en die gebruiken we op het parkeerterrein van de Walmart hierna rijden we even naar de Auto Repair shop aan de zijkant, er blijft een oranje lampje branden en we hebben geen idee wat dat aangeeft even vragen of er iemand naar wil kijken en dan is het zo opgelost, blijkt een indicatie lampje te zijn wat aangeeft dat de dop niet goed op de benzinetank zit dat heb ik nog nooit meegemaakt vandaar dat we het niet thuis konden brengen, dop aandraaien en klaar.
Verder over de SR-141 noord tot we de SR-100 west tegenkomen dat is de oude Route-66, het eerste stuk is niet echt mooi 4 baans weg door de voorsteden van St. Louis met aan beide zijde winkels, nog wel even een stop bij het postkantoor voor postzegels maar een rij van 11 personen en trage werknemers is niet Annie haar idee van even postzegels halen dus komt ze al vlug terug en geeft aan het later in de week wel op een van de kleinere plaatsen langs de route te doen daar ben je meestal gelijk aan de beurt.
De 4 baans wordt 2 baans en gelijk zijn we ook het drukke verkeer kwijt en wordt de omgeving mooi, glooiende heuvels met mooie vergezichten kleine plaatjes en leuke meertjes.
Zo rollen we richting Gray Summit waar de Pre en Post routes weer samen komen een paar mijl verder vinden we onze campground voor vannacht in Villa Ridge langs Route-66, mooie campground nog wel wat modderig op sommige plekken maar dat gedeelte is dan ook nog gesloten, de plekken zitten wel dicht op elkaar waarbij men kont aan kont moet parkeren waardoor er zeker bij grotere campers weinig ruimte overblijft.
Vandaag zijn we met Missouri onze derde staat van deze reis binnen gereden en ook nog een voor ons nieuwe staat zodat er weer een deel van de kaart ingekleurt mag worden.
Vandaag gereden: 110,5 mijl.
Getankt: niet
Campground: Pin Oak Creek RV Park, kosten $ 43,78, full hookup, wifi tegen betaling is niet van de campground.

Dag 6, dinsdag 26 maart, Villa Ridge > Lebanon

Het was weer een koude nacht, het heeft niet gevroren maar erg ver heeft het er niet vanaf gezeten, de kachel kwam regelmatig bij.
Om 08:00am waren we uit bed en ontbijten op het gemak en om 09:15am beginnen we aan de rit voor vandaag.
Route-66 opzoeken is niet moeilijk want de campground ligt aan de route.
Het wordt weer voornamelijk de parallelweg van de I-44 west volgen met 2 korte stukjes echt op de interstate omdat de oude route er daar echt helemaal onder ligt.
We moeten wel regelmatig de interstate over omdat de oude route dan links en dan weer rechts van de weg zit hij is redelijk goed aangegeven alleen in Rolla moeten we even spoorzoeken omdat de borden na een wegreconstructie (nog) niet terug gezet zijn.
Na door St Clair, Stanton en Sullivan te zijn gereden maken we de eerste stop in Bourbon om daar de watertoren met de stadsnaam er op te fotograferen, iedere plaats heeft zijn naam op de watertoren staan  maar de gedachte dat er mogelijk iets anders dan water in zit is met zo’n naam vlug gemaakt.
In Stanton is overigens genoeg te zien zoals de Meramec Caverns maar we hebben al zoveel grotten gezien dat we die overslaan en het Jesse James Wax Museum is in deze periode alleen in het weekend geopend.
In Cuba brengen we meer tijd door het Wagon Wheel  Motel is schitterend gerestaureerd en zeer fotogeniek jammer dat men overdag niets van de neonreclame kan zien want die moet ook heel mooi zijn.
Verder claimed Cuba de “Route 66 Mural City” te zien de meeste staan langs de route en zijn goed te vinden  een paar andere vinden we in de zijstraten er zitten hele mooie tussen en ze worden goed onderhouden er stond er een in de steigers omdat men hem opnieuw aan het schilderen was.
Een nadeel van bezienswaardigheden die wat verder van de route liggen is dat ze vaak niet aangegeven worden hierdoor missen we er iedere dag wel een paar.
We vervolgen  de route en komen bij Fanning de grootste schommelstoel ter wereld tegen wat overigens n nu de op 1 na grootste is want er is ergens een nog grotere gebouwd, de dame van de naastgelegen trading post komt gelijk naar buiten om te vragen of ze een foto van ons beide voor de stoel moet maken iets wat we beleefd afwijzen, we zijn niet van zelf op de foto’s moeten staan we fotograferen het liefst zonder mensen er op kan niet altijd  maar toch zoveel mogelijk.
Tussen Rosati en St James komen we door een groot wijngebied waar men in het seizoen volop druiven kan kopen in de fruitstalletjes langs de weg ook zijn er proeverijen mogelijk weet alleen niet wanneer die zijn want we zijn beide niet van de alcohol.
In Rolla, een grote plaatst, is het erg druk met daarbij een paar omleidingen waardoor we net alle bezienswaardigheden missen.
We moeten de I-44 op bij exit 176 om er bij exit 172 weer af te gaan daar rijden we even verkeerd en dat komt toevallig goed uit, richting Jerome heeft een particulier een memorial Rock Arch Gateway gemaakt “ Trail of Tears” om de verplichte migratie van de Cherokees indianen te herdenken, zij moesten na een goudvondst op hun land het veld ruimen voor de machtige blanke man.
De man heeft nog veel meer sculpturen gemaakt met stukken rots en beton maar helaas is de tuin alleen in het weekend open en om nou zonder toestemming op particulier terrein rond te lopen past niet in ons straatje.
We komen door Hooker Cut een stuk 4 baans betonweg die tot begin jaren 80 in gebruik is geweest als hoofdroute, dit stuk weg is dan weer een bypass van Devils Elbow wat een 2 baans  weg was met de uit 1923 stammende Big Piney River Bridge die de rivier passeert op een punt wat berucht was om zijn vele logjams wat dan weer overstromingen gaf.
Het naast de brug gelegen Elbow Inn Bar & BBQ is in 2017 nog gerenoveerd na een overstroming.
Vervolgens komen we een enorme tourist trap tegen “Uranus” een verzameling gebouwen met allerlei winkels allemaal van een en dezelfde persoon, buiten is er van alles verzameld zoals een dubbeldekker, brandweerauto, raket, houten watertoren en nog veel meer, leuk voor wat foto’s maar meer ook niet.
Bij Wayenville steekt er een grote rotsblok uit de heuvel en die heeft men beschilderd als kikker geen idee of de rots nog bewerkt is voor men ging schilderen maar hij lijkt erg goed.
De Rubidoux Creek Bridge uit 1923 zou recentelijk gerenoveerd zijn maar gezien de beschadigde betonrand tussen weg en voetgangers deel vraag ik mezelf af wat men gerenoveerd heeft.
Gelijk na de brug zit een gerenoveerd gasstation wat nu als bloemenwinkel met de naam “Every Blooming Thing” dienst doet.
Bij Buckhorn maken we nog een foto van een grote Bowling Pin wel even opletten hoe men de foto maakt want er staat een reclamebord  voor een “ Adult Super Store” naast was een redelijk suggestive foto kan opleveren.We komen bij Lebanon en stoppen bij het Munger Moss Motel wat al sinds 1946 in bedrijf is en nog steeds een zeer gewilde overnachtingsplek is voor Route 66 reizigers.Het is ondertussen tegen 05:00pm en we vinden het mooi voor vandaag, weinig campgrounds in deze omgeving dus we zoeken de Walmart aan de andere kant van de I-44 op, door verbouwingen erg rommelig wat ons naar de buurman brengt Lowe’s waar we een rustig plekje vinden aan de buitenrand van de parking.
Vandaag gereden: 142,3 mijl.
Getankt: St James, 24,889 Gallon a’ $ 2,379
Campground: Lowe’s in Lebanon, kosten $ 0,00 geen hookup.

Dag 7, woensdag 27 maart, Lebanon > Baxter Springs.

Heerlijk rustig geweest vannacht, we waren de enige op de parking van Lowe’s en dan doen ze ook nog eens een groot gedeelte van de lichtmasten uit zodat het redelijk donker was.
De temperatuur was vannacht iets hoger dan de nacht ervoor maar nog aan de frisse kant, we zijn om 08:00am uit bed en maken ontbijt het is 09:05am als we gaan rijden.
Eerste stop is in Lebanon waar we het Route 66 museum wat in de Laclede County Library is gevestigd, we hadden het gisteren al gezien maar dachten dat het gezien de tijd al gesloten zou zijn, blijkt het van 08:00am tot 08:00pm geopend te zijn.
Leuk nieuw museum met een mooie collectie en uitleg over Route 66 hierbij viel het ons op dat de diorama van de kruising van Elm Street en Jefferson Avenue is gemaakt door een meneer uit Zoetermeer.
We draaien Elm Street op en zitten daarmee weer op Route 66 die vandaag voor het grootste deel een stuk verder van de I-44 ligt zodat we nu aan beide kanten mooie vergezichten hebben we vinden de route van vandaag dan ook een stuk mooier.
Bij Phillpsburg gaan we weer naar de andere kant van de I-44 en maken hier gelijk een stop er zit een benzinestation met een Candy Factory en daarachter, volgens hun eigen borden, de grootste Giftshop ter wereld, nu roepen ze hier al vlug dat ze de grootste ter wereld zijn want in Las Vegas zit een ook een Giftshop die de grootste zegt te zijn.
Beide hebben mogelijk gelijk als je het uit gaat splitsen, deze kan de grootste zijn wat Route 66 dingen aangaat en die in Las Vegas als het op spul met de naam Las Vegas er op het is maar wat voor draai je er aangeeft.
De Giftshop gaat pas om 10:00am open dus eerst even zoetigheid opsnuiven, niet de bedoeling maar toch bezweken voor wat snoepgoed.
Daarna naar de Giftshop en daar wat Route 66 (nummer)borden en postkaarten gekocht en weer verder aan de route, we rijden Springfield binnen hier is het weer opletten geblazen, want met al dat verkeer en stoplichten ben je zo de route kwijt.
Een paar iconische motels liggen voor ons aan de verkeerde kant van de (4 baans) weg met geen stop mogelijkheid nu hebben die neonreclames toch geen zin overdag, ze branden dan ook niet.
Over het Park Central Square draaien we een extra ronde ook al omdat ik de eerste keer te laat zag dat ik af moest slaan maar een 2de ronde hier is helemaal niet erg want het is een heel mooi plein, je mag er niet parkeren alleen stoppen om mensen in en uit te laten stappen.
De stad weer uit en dan komen Buds Route 66 Exhibit met een paar mooie murals en een (nep) hotrod waar Bonnie and Clyde op de ramen geschilderd zijn.
Onze volgende stop is in Paris Springs bij het Gay Parita Sinclair Station, Gary Turner heeft hier een schitterende verzameling opgebouwd in het door zijn schoonvader gebouwde service station wat vernoemd is naar de vrouw van de bouwer.
Als we uitstappen is het hek gesloten en denken we dat het dicht is maar voor we de eerste foto gemaakt hebben komt Gary al aanlopen en heet ons hartelijk welkom en vertelt honderd uit echt een mensen mens die graag en veel weet te vertellen over zijn verzameling.
Na hier een hele tijd te hebben rondgekeken vervolgen we onze route en komen achtereenvolgens een “pony”bridge, halve bogen, uit 1923 over de Turnback Creek en een “thru-truss” bridge, hele bogen uit 1926 over de Johnson Creek tegen de laaste ligt bij Spencer wat ook weer een oud gas/service station is wat men in 2007 is gaan opknappen of dit ooit voltooid is of dat men er nog altijd aan bezig is wordt niet duidelijk maar nu waren er geen activiteiten.
We komen in Avilla nog een niet Route 66 gerelateerde mural tegen op een gebouw van een jeugdclub om daarna in Carthage het Boots Motel tegen te komen, dit oude motel met zijn ronde vormen en voor iedere kamer een garage werd een paar jaar geleden met sloop bedreigt maar is nu in gebruik als appartementen, hopelijk komt er ooit iemand die het in zijn oude luister wil opknappen.
Onderweg naar Webb City komen we het 66 Drive-inn Theater tegen een van de weinig overgebleven drive-inn bioscopen, alleen vanaf de weg kunnen fotograferen, want men mag het terrein op als de bioscoop gesloten is er draaien nog ieder weekend films komend weekend Dumbo en Captain America.
In Joplin is het even bochtjes draaien want de route slingert letterlijk door het oude stadscentrum, we komen nog een schitterende mural tegen met hummingbirds en een bloeiende Magnoliaboom beide zeer realistisch geschilderd.
We rijden Kansas binnen onze 4de staat deze reis en 2de nieuwe staat, zodra we Galena binnen rijden zien we eerst een wagenhuis achtig gebouw met murals en vervolgens “ 4 Woman on The Route”  een mooi gerestaureerde Kan-O-Tex gas station met een Cars thema met de “Tow Tater” en nog 2 op de film Cars geïnspireerde auto’s.
Tussen Riverton en Baxter Springs bekijken we de Rainbow Bridge het is de enige van drie bruggen die genoemd waren naar hun ontwerper “Marsh Arch Bridge” de bogen van deze brug zijn van beton in plaats van staal.
We rijden Baxter Springs in en stoppen bij het visitor center wat in een oud gas station zit helaas net een kwartier te laat ze zijn al gesloten.
We rijden de US-166 oost op en vinden daar net buiten het stadje het City Park, dit is een park met dagrecreatie, picknick banken onder een paviljoen en er is een campground met 24 plekken met stroom en water hookup en nog een aantal drycamp plekken, kosten voor drycamp $ 5,00 met hookup $ 10,00 er is ook een dumpstation.|
Men moet een telefoonnummer bellen voor een permit of er een halen op het  politiebureau we zullen morgen even kijken of we dat kunnen vinden.
Het water is overigens nog afgesloten, er zijn wat locals in het park die in de naastgelegen rivier aan het vissen zijn verder staan we hier alleen.
Vandaag gereden: 151,4 mijl.
Getankt: niet.
Campground< City Park Baxter Springs, kosten $ 10,00 water en stroom hookup, dumpstation, 2 dixi’s