Week 5

Dag 29, zondag 28 juni
Salmon Arm – Surrey

De aangeboden wifi konden we helemaal niets mee, omdat we in het dal stonden en de antenne boven bij de office zat hadden we een hele slechte ontvangst.
Annie heeft het nog wel geprobeerd maar als ze al verbinding kon maken lag ze er zo weer uit.
Verder een rustige en donkere nacht, de creek hebben we deze keer geen last van gehad.
We vertrekken weer mooi op tijd en pakken gelijk de CA-1 west weer op.
Het eerste stukje rjden we langs Salmon Arm wat onderdeel uitmaakt van het Shuswap Lake, dit meer is eigenlijk een combinatie van verschillende meren die allemaal rechtstreeks met elkaar verbonden zijn.

Het grote Shuswap Lake is samen met Salmon Arm, Anstey Arm en Seymour Arm het grote meer maar ook Mara Lake bij Sicamous en Adams Lake wat via de Adams River in het meer komt worden tot het meer oppervlak gerekend.
Dit alles gaat via de Little River naar Little Shuswap Lake en dan bij Chase via de South Thompson River richting Kamloops, alles bij elkaar een enorme plas water.
De plaats Salmon Arm is zo groot dat we er wel een Walmart verwachten en garmin vindt er dan ook vlug een, door het hete weer gaat de watervoorraad er veel vlugger door dan verwacht en moeten we deze aanvullen ook aardbeien voor de laatste dagen hebben we nog nodig.
Het is ook vandaag zelfs om 09:30am al erg warm.
In Sorrento vullen we de tank nog even nu kunnen we wel in Surrey komen zonden benzine te moeten tanken.
De CA-1 wordt verbeterd men wil hem eigenlijk door heel BC vierbaans maken maar dat zal nog wel een paar jaar duren niet alleen vanwege de centen maar wat wij er van gezien hebben zullen ze hier en daar letterlijk bergen moeten verplaatsen om ruimte te maken.
Wij komen regelmatig een stuk roadwork tegen maar mede door de zondag is men nergens bezig en hebben we geen oponthoud.
In Kamloops laten we de CA-1 tijdelijk voor wat hij is en nemen de BC-5 richting Merritt.
We worden weer naar boven gestuurd en dat betekend meestal ook weer dalen en hoe, de afdaling naar Merritt is 18 kilometer lang met 6 tot 8% dalings percentage geen moeilijke afdaling alleen een lange.
Na Merritt weer naar boven en daarna komt het stuk wat bekend is van het Discovery programma Highway Thru Hell met spectaculaire vrachtwagen bergingen in de winter.
De Coquihalla Hwy zoals hij bekend is maakt ook in de zomer slachtoffers, we zien net voor het hoogste punt van de Coquihalla Pass staat een vrachtwagen in de fik, de trekker staat in brand en de cabine is al helemaal gesmolten.

We rollen naar beneden en komen uit in Hope waar we de lunch gebruiken en even in het visitorcentre kijken voor wat informatie van de omgeving.

Voor Hope zagen we al wat bewolking richting het westen maar als we verder rijden trekt het helemaal dicht, ook de wind neemt ineens sterk toe en moet ik eigenlijk voor het eerst deze reis de snelheid wat aanpassen en het stuur goed vasthouden.
Eenmaal een beetje uit de bergen wordt de wind weer minder.
Daarna pakken we de CA-1 west weer op en nu voor de rest van de dag.
Hoe meer we naar het westen rijden hoe lager de bergen worden en de valley breder met meer landbouw.
Steeds dichter bij Vancouver wordt het ook op de weg steeds drukker.
Ik weet niet of er veel gecontroleerd wordt maar men houd zich hier wel veelal aan de snelheid.
Bij Surrey van de grote weg af en dan is de campground vlug gevonden.
Het is net 03:00pm als we daar aankomen.
Stoelen naar buiten en met de bewolking is het goed toeven buiten maar even later moeten we naar binnen omdat het gaat regenen dat moeten we nog twee keer doen.
Geen grote hoeveelheden maar net genoeg om naar binnen te gaan.
Als ik de laatste kippenpoten op de bbq heb houd die er mee op, de gasfles is leeg, verder afbakken in de koekenpan en de bbq gelijk bij de vuilcontainer gezet.
Dat is het eerste teken dat de vakantie ten einde loopt.
Gereden: 441,2 kilometer.
Getankt: Sorrento 117,098 liter á $ 1,209
Campground: Tynehead RV Camp, kosten $ 47,25 met full hookup en wifi.

Dag 30, maandag 29 juni
Surrey

Het moest een keer gebeuren, wat we in al de jaren dat we met een camper rond trekken nog nooit gehad hebben kwamen we vannacht tegen.
Buren die zich niets van regels of andere mensen aantrekken.
Regel op de meeste campgrounds is stil vanaf 11:00pm soms al 10:00pm, dit was voor onze buren schijnbaar reden om vanaf dat tijdstip muziek te gaan draaien, luid praten, met autodeuren slaan, met die auto rondjes rijden en van allerlei spullen met veel lawaai verplaatsen.
Rond 12:30am ben ik gaan vragen of het minder kon omdat sommige mensen willen slapen om die tijd.
Sorry, sorry en de muziek deur van de trailer werd gesloten zodat het minder lawaai was, helaas maar voor even want het was warm en de deur ging weer open.
Om 01:30 nogmaals langs geweest, de dame was begripvol maar de heer begreep niet dat we daar last van konden hebben.
Ben daarna uiteindelijk in slaap gevallen maar hoorde toch nog regelmatig stemmen.
Volgens Annie reed er rond 05:00 een auto weg en daarna werd het rustig.
Was dus een kort nachtje, toen we opstonden nog even overwogen om een oog om oog verhaal toe te passen door veel herrie te maken maar toch maar niet gedaan.
Wel naar de office geweest en om een andere plek gevraagd, toen ik aangaf wat de reden was had de eigenaar gelijk door om wie het ging.
Die hadden waarschijnlijk al eerder problemen gegeven.
Zal aan mij liggen maar als ik campground eigenaar was konden ze gelijk vertrekken, de campground regels zijn er tenslotte niet voor niets.
Begreep wel dat die personen morgen vertrekken maar dan nog.
Tegen 10:00am rijden we van de campground weg met het idee om te gaan shoppen.
De Mall is vlug gevonden maar dan moeten we de camper kwijt.
Die komen hier blijkbaar nooit want er is nergens ruimte voor lange voertuigen normaal gesproken zetten we de camper dat in de lengte over vier plekken maar het is zo druk dat daar nergens ruimte voor is.
De naast gelegen Home Depot brengt uitkomst, ook hier geen camperplekken maar wel ruimte om overlangs te parkeren.
Er is een verbindingstrap tussen de Home Depot en de Mall dus dat is gemakkelijk.
We kijken wat rond maar vinden niets van onze gading wat wel opvalt is dat de prijzen een heel stuk hoger zijn dan in Amerika.
We zoeken de Walmart op is gemakkelijk want hij zit aan de andere kant van de weg, het is dezelfde Walmart als waar we de eerste dag de boodschappen hebben gedaan.
We weten dat daar een nagelsalon in zit er besluiten om de voeten nog even te laten verwennen voor we naar huis gaan.
Na nog een rondje door de kleding afdeling gaan we richting campground waar we eerst de lunch gebruiken.
Het is ook vandaag weer bloedheet en terwijl de airco de camper koelt zoeken wij de schaduw op en beginnen zachtjes aan met schoonmaken en inpakken.
Om 06:40pm is het tijd om online in te checken, mooi niet want zowel Air Canada als Lufthansa kennen ons niet.
Gelukkig had ik thuis al de telefoonnummers van de luchtvaartmaatschappijen op gezocht en op geschreven.
Telefoon gepakt en gaan bellen eerst Air Canada, want daar hebben we een vluchtnummer van, ja meneer, maar de vlucht wordt uitgevoerd door Lufthansa dus moet u die bellen.
Maar daar heb ik geen vluchtnummer van, dat kan men dan wel geven.
Lufthansa dame kan ons vinden en bevestigt dat we op beide vluchten zitten maar kan ons niet inchecken, want het systeem ligt er uit, ook kan ze niet zeggen welke stoelen we hebben.
Met de gegevens die ik van de dame gekregen heb nogmaals de Lufthansa site geopend en kon zonder problemen inchecken alleen was er nergens een mogelijkheid om te kijken welke stoelen er nog vrij waren of aan te geven dat we ook bagage bij ons hebben.
We zitten in ieder geval op beide vlucht naast elkaar en de rest zien we morgen wel op het vliegveld.
Ondertussen is er een koffer gevuld tot het toegestane gewicht en als we kijken wat er morgenochtend nog in de andere moet gaat dat geen problemen geven.
Gereden: 26,5 kilometer.
Getankt: niet.
Campground: Tynehead RV Camp, kosten $ 47,25 met full hookup en wifi.

Dag 31/32, dinsdag 30 juni/woensdag 1 july
Surrey – Munchen – Amsterdam – thuis

Zoals we wel vaker hebben tijdens de eerste of laatste nacht van de vakantie slapen we allebei niet al te best, hopelijk kunnen we dat tijdens de vlucht weer wat inhalen.
Ruim voor 07:00am al uit bed, ontbijten en de laatste koffer inpakken, die zit nog al ruim boven het toegestane gewicht en dus halen we er een deel spijkergoed uit en stoppen dat in de carry-on.
Spijkergoed weegt meestal nogal flink door en zo komen we redelijk op het goede gewicht te zitten.
Terwijl Annie de camper verder schoonmaakt leeg ik de vuilwatertanks en spoel ze na met schoon water en laat de beide kleppen open staan, zo is er bij het inleveren geen discussie mogelijk of de tanks wel of niet leeg zijn.
Nog even een stop naast de vuilcontainer om de laatste spullen weg te gooien en om 08:45am rijden we van de campground af.

Nog even een benzinepomp zoeken om de camper af te tanken en dan op naar het verhuurstation, dat neemt door de vele stoplichten iets langer dan gedacht maar om 09:30am rijden we ruim op tijd het terrein op.
Daar staat een hele rij inleveraars dus sluiten we achteraan aan en halen alvast de bagage uit de camper.
Als wij aan de beurt zijn treffen we dezelfde persoon die ons de eerste dag heeft geholpen.
De camper wordt bijna met een vergrootglas nagekeken en hij heeft zijn twijfels over een zeer kleien schade boven een van de wielkasten, als ik aangeef dat dit geen nieuwe schade is zoekt hij zijn ipad na en ziet dat het inderdaad een oude schade is.
Verder geen bijzonderheden dus naar het kantoor om de papierwinkel af te handelen en de borg terug te zetten op de credit kaart.
In Amerika wordt er altijd een bedrag “on hold” gezet maar hier wordt het daadwerkelijk afgeschreven bij het ophalen van de camper.
We wachten buiten tot de shuttlebus ons naar het vliegveld brengt, samen met nog 5 echtparen worden we weggebracht, twee Duitse echtparen worden bij een hotel afgezet en de rest gaat naar het vliegveld.
Daar is nog geen balie van Lufthansa te vinden, even vragen bij Air Canada want dat is tenslotte een partner leert ons dat men niet echt veel van elkaar weet maar een van de dames kan toch aangeven dan Lufthansa meestal bij balie rij 100 zit dus houden we dat in de gaten.
We gaan lekker buiten zitten want het is heerlijk weer, niet meer zo heet als de laatste dagen dus goed te doen.

Ik loop regelmatig naar binnen en rond 12:30pm zie ik een dame bij de kiosken van Lufthansa staan en zij geeft aan dat we bij haar onze boardingtickets uit kunnen printen.
Helaas kunnen we niet zelf onze stoelen kiezen en zitten voor het eerst in meer dan honderd vluchten niet aan het raam maar in het midden, nu maar hopen dat we veel kunnen slapen.
Als we onze boardingtickets hebben gaan we gelijk in de rij om de koffers in te leveren, want er is nog een vroegere vlucht naar Frankfurt en kunnen we vanaf 1:00pm de koffers inleveren.
Om 1:00 komt het grondpersoneel aan marcheren, echt op zijn Duits keurig in de rij en op gelijke afstand van elkaar.
Koffers zijn beide iets te zwaar maar dat is geen probleem er gaat gelijk een extra sticker aan die aangeeft dat het om een zeer korte overstap gaat op München dus hopelijk komen ze gelijk met ons in Amsterdam aan.
De koffers eenmaal kwijt gaan we nog een poosje naar buiten, rond 3:00pm besluiten we om de gate naar eens op te zoeken en onderweg nog wat te eten, want behalve wat overgebleven candy hebben we sinds het ontbijt niet meer gegeten en eer we aan boord eten krijgen zal het tegen 7:00pm lopen.
Geen Mc D. hier maar wel een A&W en die heeft veel betere hamburgers dat de dubbele gele arch.
Het boarden begon keurig op tijd en ging ook erg vlot.
Het is voor ons de eerste keer dat we met onze oosterburen vliegen en dat valt goed mee, keurige service en lekker eten.
Er wordt zelfs nog gratis alcohol geschonken, iets wat je bijna nergens meer tegenkomt, aan ons niet besteed maar ander maken er dankbaar gebruik van.
Na het eten vallen we beide vlug in slaap en worden pas wakker als we Europa al naderen.
Na een lekker en ruim ontbijt wordt de landing ingezet, eenmaal aan de grond hebben we 25 minuten voor onze volgende vlucht maar volgens het cabinepersoneel moet dat wel lukken.
Eerst de paspoortcontrole die gaat zeer vlug daarna de security en daar treffen we een heer die zichzelf zeer belangrijk vind, alles moet uit, schoenen, riem van het lichaam, vloeistoffen en alle elektra uit de carry-on ook mijn lenzen moeten allemaal uit de fototas en die gaat hij dan ook nog uitgebreid bekijken.
Schijnbaar heeft hij er veel verstand van, want door een lenskap er af te halen kan hij al door de lens kijken of hij echt is.
Hij vraagt van alles maar spreekt schijnbaar alleen Duits of eigenlijk Beiers, ondanks dat ik de Duitse taal redelijk machtig ben geef ik antwoord in het Engels en zeg dat ik hem niet begrijp.
Dat helpt want daarna is hij vlug klaar.
Op naar de gate wel in looppas want het wordt erg krap, de dame zit al aan de telefoon en loost ons vlug naar de gereed staande bus maar daar ontbreekt een chauffeur, als die op zijn gemak aan komt lopen wordt hij door de dame tot spoed gemaand.
We moeten eerst nog een half vliegtuig over rijden naar ons vliegtuig(je), daar moeten we via een trap aan boord, het cabinepersoneel geeft aan dat onze Carry-on koffers niet in de bagagerekken passen alleen mijn fotorugtas kan wel.
De koffers krijgen een label en gaan in het ruim, op Schiphol staan ze dan weer bij de trap als we uitstappen.
De deur gaat gelijk achter ons dicht en we taxiën naar de startbaan.
Het is maar een vlucht van 5 kwartier maar krijgen in die tijd nog wel een snack en wat te drinken, dat zijn overigens blikjes van 150cc die had ik nog niet eerder gezien.
Op Schiphol moeten we weer via een trap het vliegtuig uit, het is zo klein/laag dat het niet aan een slurf kan.
De carry-on staat keurig onderaan de trap, dan via een trap de slurf in en zo in de aankomsthal.
Als we richting de bagage banden lopen zien we dat onze beide koffers net uit het vliegtuig komen die hebben het dus ook gehaald.
Terwijl Annie een toilet induikt om haar waterfles te vullen trek ik mijn compressiesokken uit want het is bloedheet in Nederland.
We moeten natuurlijk weer het halve vliegveld over om bij de bagagebanden te komen, we komen uit een ander Schengenland en hebben daarom geen paspoortcontrole.
De koffers komen al vlug op de band en iets aan te geven hebben wij nooit en dus kunnen we naar buiten en op zoek naar de shuttlebus voor P3.
Daar haal ik de auto op en voordat we alles inladen verkleden we ons eerst even, de lange broeken worden omgewisseld voor korte, want het is ruim 30 graden.
We gaan op weg naar huis, jammer genoeg is het net rond 5:00pm en erg druk op de weg, voorbij 010 nog wat vertraging door wegwerkzaamheden en een stop voor een paar flesjes ijskoud water verder rijden we om 7:50pm ons eigen erf op.

Gereden: 15,9 kilometer.
Getankt: Surrey, 111,193 liter á $ 1,349
Campground: geen vlucht LH0477

Epiloog

Dit was onze eerste Canadareis.
Vancouver Island was prachtig.
Op het vaste land vonden wij het wat minder.
De National Parken zijn erg duur en worden veel te commercieel uitgebuit.
Canada is in alles behoorlijk duurder dan Amerika.
Veel campgrounds kennen geen full hookup, men moet naar een dumpstation om de vuilwatertanks te legen.
Op bijna alle campgrounds moet men betalen voor de douche.
Canadream rekent voor het rijden in Amerika $ 10,00 per dag voor verzekeringen, bij Amerikaanse verhuurders kan men zo Canada in.
Verschillende voorzieningen zoals, luifel en tv zitten wel op/in de camper maar mogen door de huurder niet gebruikt worden ze zitten er op/in voor de latere verkoop en zijn dan ook onbruikbaar gemaakt voor de huurder.
Het was weer een mooie reis maar het zal waarschijnlijk wel een aantal jaar duren voor we weer een Canadatrip zullen doen en dan indien mogelijk met een Amerikaanse camper.