Week 2

Dag 8 zondag 29 november,
Flagstaff – Phoenix.

Gisteravond werden de daken van de auto’s al wit van de vorst en vanmorgen gaf de auto 25F aan wat neerkomt op -3,8C niet echt wereldschokkend maar toch wel fris te noemen.
We leggen alles weer in de auto, mede door de afgegeven temperaturen hadden we alles er uit gehaald behalve de flesjes water.
Sommige flesjes zijn deels bevroren dus aan koud water zullen we geen gebrek hebben vandaag.
Terwijl de auto warm draait ga ik even uitchecken en pak gelijk twee bekers koffie mee.
Dat was achteraf niet nodig, want we willen bij de Mc D. ontbijten en die blijkt maar op twee minuten rijden te zitten.
Twee ontbijtjes en twee koffie de laatste is heel wat beter dan de hotellobby koffie.
Na het ontbijt vervolgen we onze weg dat is een makkie want de weg gaat naadloos over in de I-17 zuid.
Bij exit 256 gaan we van de interstate af en rijden via de Badger Springs road zo het Agua Fria National Monument in.
Dit park valt net als Red Rock Canyon NCA onder de BLM en niet onder de NPS.
De weg het park in is dirt en redelijk berijdbaar, aan het begin van de weg staat een informatie bord over wat wel en niet mag en een stukje het park in komt men twee pittoilets tegen.
Daar staat een tweede bord met een kaart er op en hangen er twee boxen waar parkkaarten in zitten en die zitten er gelukkig ook werkelijk in.
We rijden nog een stukje verder naar een parkeerterrein bij het trailhead van de Badger Springs Trail, deze trail volgt de Badger Springs wash naar de Agua Fria River.
In het voorjaar bevat deze rivier water, maar zo weinig dat hij altijd doorwaadbaar blijft.
Er is hier verder geen trail uitgezet maar men kan de rivieroever volgen voor een uitgebreidere wandeling die naar verschillende culturele plekken leid.
Men kan ook bij Exit 259 het park in maar dan moet men de Bloody Basin Road 8,3 mijl volgen naar Road 9023 die na twee mijl bij het Pueblo La Plate trailhead uitkomt.
Ook hier is alles dirtroad en voor alle wegen binnen het park wordt high-clearance en/of four-wheel drive aangeraden.
Wij kijken wat rond vlakbij het parkeerterrein en vinden er een heleboel cactussen.

Dit lijkt mij in het voorjaar een schitterend schouwspel aan bloemen te geven.
Men mag hier trouwens mits men op de aangegeven wegen/paden blijft ook met ATV rondrijden wat deze morgen ook verschillende mensen doen.
Na de nodige foto’s houden wij het voor gezien en zoeken de auto weer op.
De temperatuur was hier al redelijk aangenaam.
We gaan verder naar het zuiden en zien op een gegeven moment de Saguaro cactussen op de berghellingen verschijnen.
Zuidwaarts rijden heeft hier trouwens het voordeel dat men bergafwaarts rijdt, richting Flagstaff is het een hele lange klim.
Eenmaal in Phoenix gaan we eerst richting Scottsdale naar het hotel maar daar is nog geen kamer beschikbaar.
Denk dat het ook hier wel druk geweest is afgelopen nacht, bij het hotel van afgelopen nacht waren gisteravond nog drie parkeerplekken vrij als men uitgaat van gelijke plekken aan kamers was het dan bijna vol.
We gaan richting Gilbert waar we zijn uitgenodigd bij Frans en Dorine (Dbacks en Dbacks2).
We worden hartelijk ontvangen in het schitterende nieuwe woning en na een rondleiding door de woning kletsen we een hele middag gezellig aan de rand van het zwembad, want de temperatuur is hier zeer aangenaam.
Als het frisser wordt gaan we naar binnen en gaan daar vrolijk verder met de gesprekken.
Na het eten nemen we afscheid en gaan richting het hotel waar we rond 08:00pm aankomen we krijgen weer een kamer op de begane grond en toevallig hetzelfde kamernummer als afgelopen nacht.
We hebben het geluk dat die vlakbij de guest laundry zit want we moeten nodig wassen.
Er staan twee machines en die zijn beide leeg, we hebben twee wassen dus die verdwijnen gelijk in de machines en een ruim uur later (30 minuten was en 40 minuten droger) is alles weer schoon en droog.
De rest van de avond worden de verslagen bijgewerkt en de was opgeruimd.
Voor morgen staat de Apache Trail en de Glendale Glitters een kerstverlichting show met 1,5 miljoen lampjes die 16 huizenblokken omvatten op het programma.

Dag 9 maandag 30 november,
Apache Trail – Glendale.

Vanmorgen eerst een ontbijt van het hotel gegeten, dat was het bekende continental breakfast niet echt bijzonder maar het vult de maag, koffie was erg slap.
Rond 09:15am gaan we op pad, eerst even de tank vullen en ook nog een lunch halen bij de Subway, want onderweg is er niet veel te vinden.
Garmin brengt ons eerst de stad uit en voert ons dan bovenlangs Mesa en Apache Junction naar de AZ-88 aka de Apache Trail.
De mijnstad Goldfield laten we links liggen dat hebben we al eens bezocht en is niet echt ons ding.
Ook Lost Dutchman State Park slaan we deze keer over.
De weg is veel bochtiger dan we ons konden herinneren, de laatste keer dat we hier waren was dan ook 2005.
De eerste stop is op het viewpoint van Canyon Lake waar we wat foto’s maken.

Er is trouwens veel veranderd tussen 2005 en heden er zijn verschillende grote dagrecreatie plekken aangelegd door Tonto National Forest waar dit gebied onder valt.
Bij Tortilla Flat is een flinke campground die ik me niet kan herinneren van ons vorige bezoek.
Deze campground is tussen mei en oktober trouwens gesloten, volgens de borden.
Tortilla Flat zelf is niets aan veranderd en blijft een leuke stop, waar men in het voorjaar bij het verder rijden door het water moet rijden staat de rivier/kreek, die hier stroomt, nu droog.

Een paar mijl voorbij Tortilla Flat houd dan het asfalt op en komt men op (22 mijl) dirt/ravel road.
De weg wordt erg wasbordachtig, met een luxe auto niet zo’n probleem maar met een camper is dat minder prettig, het rammelt dan nogal.
Naar mijn mening is de hele route goed met een camper te doen wat wordt bevestigd door een 36ft A-class die we tegen komen en een 34ft a-class die zelfs nog een boattrailer met boot meesleept.
Enige nadeel is dat deze weg bij de camperverhuurders als verboden te rijden staat aangegeven op het huurcontract.
Ook met een gewone personenauto is de route goed te doen we zijn er verschillende tegen gekomen.
Het is natuurlijk wel een moment opname, na een regenbui kan de weg net zo goed volledig onbegaanbaar zijn.
De omgeving is schitterend met heel veel verschillende soorten cactussen, Agave en Yucca’s.
Als men een stukje gaat lopen zoals wij bij Fishcreek Overlook deden, vind men nog veel meer kleinere soorten cactussen die vanuit de auto niet zichtbaar zijn of misschien in het voorjaar als ze in bloei staan.

We genieten dan ook volop en nemen ruim de tijd om de omgeving in ons op te nemen.
Als we een zijweg tegenkomen die naar het Reavis Trailhead gaat besluiten we die eens te proberen, de weg is drie mijl lang en op veel plaatsen maar 1 tot 1,5 auto breed.
Men moet dus goed opletten of er tegenliggers komen en dan gebruik maken van een van de vele turnouts, kan dan nog een probleem geven, want veel chauffeurs hier durven echt niet langs de kant rijden en blijven krampachtig midden op de weg rijden.
Wij kwamen maar 1 auto tegen op de hele route dus weinig problemen.
Voor een camper is deze weg niet geschikt wat ruimte aangaat moet het kunnen, want op het parkeerterrein bij de trailhead stonden zelfs twee pickuptrucks met een flinke paardentrailer er achter maar er zaten een paar flinke uitspoelingen in de weg die niet met een camper te nemen zijn.
Langs deze zijweg heeft men op een paar plaatsen trouwens een schitterend uitzicht op Apache Lake.

Weer terug op de AZ-88 rijden we naar Apache Lake om bij Crabtree Wash Recreation Area de lunch te gebruiken.
De (zij)weg daar naartoe is trouwens wel geasfalteerd en als de zijweg een stuk verder die naar een campground leidt.

Apache Lake is heel erg lang maar op sommige plekken ook heel erg smal niet meer dan 50 meter.
Na 22 mijl komen we weer op asfalt en zijn dan ook gelijk aan het einde van de weg bij Roosevelt dam.Daar is zowel aan de onder als aan de bovenkant een parkeerterrein, vanwaar men de dam kan bekijken.
Vanaf het boventerrein heeft men ook zicht op de brug die de AZ-188 over Roosevelt Lake brengt en wij hebben het geluk dat die door het rustige weer ook nog eens mooi spiegelt in het onderliggende water.

Bij de dam geven we garmin het hoteladres is en dat blijkt ruim 1,5 uur rijden te zijn via de AZ-188 en AZ-87, gezien het tijdstip zit een rit over de US-60 richting Show-Low om de Salt River Canyon te bekijken er niet meer in, zo blijft er weer wat voor een volgende reis in deze omgeving over.

We rijden terug naar het hotel en ontsnappen een uurtje voor we naar Glendale rijden.
Daar willen we de kerst/holiday lichtshow bekijken dit is de grootste lichtshow van Arizona en is te vinden in historic downtown, de toegang is gratis.
We vallen midden in de avondspits dus is het even file rijden maar het gaat toch wel vlot.
We genieten van de schitterend verlichte bomen in het park en de omliggende straten, het zijn veelal geen gewone snoeren met lichtjes maar waarschijnlijk speciaal vervaardigt voor dit soort shows.

Na alles goed te hebben bekeken gaan we opzoek naar een eetgelegenheid en dan gaan we ineens wel heel erg international.
In Amerika naar een Duits restaurant met een erg Ierse naam “Haus Murphy’s”.
We krijgen mede door de muziek die men draait het gevoel of we in Beieren zitten in plaats van in Arizona.
Wel heerlijk (Duits) gegeten voor weinig $
Na het eten zoeken we de auto weer op en rijden naar het hotel.
Morgen gaan we verder naar het zuiden richting Tucson.

Dag 10 dinsdag 1 december,
Phoenix – Tucson.

Het was fris vanmorgen, volgens een van de dames van housekeeping 34F, men had het al verwacht want toen we gisteravond terug kwamen bij het hotel waren veel planten afgedekt met en schermdoek.
Vooral de bougainville want die kunnen erg slecht tegen lage temperaturen, onder de 5C kan al schade geven.
We gaan ontbijten en dan blijkt de koffiemachine kapot te zijn, ergens een gelukje, want de koffie die nu geserveerd wordt heeft meer smaak dat die van gistermorgen.
Na het ontbijt laden we alle spullen weer in de auto en rijden naar de voorkant om uit te checken in de lobby.
Dan onderweg richting Florence Junction, de US-60 herkennen we bijna niet meer, er zijn banen bijgekomen en de omgeving is bijna volledig volgebouwd.
Het was dan wel 10 jaar geleden dat we hier reden maar de veranderingen zijn enorm.
Er wordt eenmaal voorbij Apache Junction volop aan de weg gewerkt en er staat een hele lange file, gelukkig voor ons staat die op de US-60 west terwijl wij de US-60 oost volgen.
Bij Florence Junction gaan we de AZ-79 zuid op en rijden via Florence naar de AZ-77 die we ook zuid volgen.
Het is onderweg volop genieten, want we rijden door ongerepte woestijn met volop cactussen.
Toen we hier in 1999 doorheen reden zagen we veel katoenvelden maar dat is blijkbaar niet meer rendabel, want de natuur is veel van die landbouwgronden weer langzaam aan het overnemen.
Het plaatsje Catalina is inmiddels al vast gebouwd aan de noordkant van Tucson.
We rijden Oro Valley binnen en komen zodra we Tangerine Road voorbij rijden weer op bekend terrein, in het Catalina State Park hebben we al een paar keer met de camper gestaan.
Ook het er tegenover gelegen winkelcenter is geen onbekende, we weten dat daar een Walmart zit en aangezien we aan de vroegen kant zijn stoppen we daar voor wat boodschappen.
Ik heb de afgelopen week hier en daar want inspiratie opgedaan om onze cactus(voor)tuin in kerstsfeer te brengen dus wordt ook de kersthoek niet over geslagen.
Het blijft jammer dat de verlichting zonder speciale (erg dure) transformator niet werkt in Europa maar aan de andere kant zou dat zeker een extra koffer voor de terugreis opleveren.
Wat nu meegaat heeft wel veel volume maar zeer weinig gewicht dus zal het wel lukken om het in de koffers mee te nemen zonder extra bagage in te moeten checken.
Net voor 01:00pm zijn we bij ons hotel voor de komende drie nachten en kunnen we inchecken, de kamer is ook al beschikbaar en kunnen we de auto leegmaken.
Op zoek naar een lunch komen we weer bij een Subway uit gewoon omdat we niets anders tegen kwamen.
Op Speedway zou een Xmasshop moeten zitten maar als we op het adres aankomen hebben we onze twijfels maar gaan toch naar binnen.
Het blijkt inmiddels een soort van kringloop winkel te zijn waar men een ruimte (box) kan huren om zijn spullen te verkopen.
Men hoeft daar dan zelf niet bij te zijn, want het gaat via een centrale kassa, in NL zijn er ook een paar winkels die met deze formule werken maar dan meer voor knutselwerk cq kunstenaars.
We zijn binnen 10 minuten weer buiten en kijken wat we de rest van de middag dan gaan doen.
Saguaro NP East staat ook op de planning voor een van deze dagen en is maar een klein stukje rijden dus gaan we daar naar toe.
We bezoeken eerst het visitorcenter voor de nodige informatie en parkmap en krant en bekijken de planten die rond het gebouw zijn aangeplant en een idee geven wat men allemaal in het park kan vinden.

Vervolgens gaan we na het betalen van $ 10,00, goed voor zeven dagen toegang, het park in en beginnen aan de 8 mijl lange Cactus Forest Drive.
Een eenrichtingsweg die je en klein deel van het park laat zien de rest van het park is alleen middels 130 mijl aan hiketrails te bereiken.
Het is lekker rustig in het park en kunnen we met en snelheid van 5 tot 10 m/u alles bekijken.
We lopen de Desert Ecology Trail een korte rolstoelvriendelijke trail.
Omdat we niet van plan waren dit park vandaag te doen lopen we beide om slippers en dan is het geen goed idee om van de verharde paden af te gaan.

Naarmate we verder in het park gaan zakt de zon langzaam maar zeker richting de horizon en wordt foto maken steeds lastiger.
Na de Javelina overlook is het dan ook gedaan met foto’s maken en hebben we zelfs moeite om de weg goed te zien, omdat de zon recht in onze ogen staat.
Om 05:10pm rijden we het park uit wat waarschijnlijk niet veel later gesloten werd, want het is open van zon op tot zon onder.
We rijden naar het hotel en ontspannen een poosje om rond 07:30pm even naar de Panda Expres aan de andere kant van de straat te lopen.
We nemen een ”take a way” die we op de kamer opeten, want de inrichting van deze keten nodigt niet echt uit om ter plaatsen het eten te nuttigen.

Dag 11 woensdag 2 december,
Tucson – Tombstone – Tucson.

Ook in dit hotel is het ontbijt inbegrepen, iets uitgebreider dan in Phoenix en betere koffie.
Na het ontbijt spullen verzamelen die mee moeten en rond 08:45am gaan we op weg.
Tombstone is de eerste bestemming, deze plaats bezoeken we voor het laatst in het voorjaar van 2001.
Via Kolb Road rijden we naar de I-10 oost die we volgen tot de exit naar de AZ-80 zuid welke naar Tombstone leid.
Op de I-10 west zijn wegwerken aan de gang waardoor er maar 1 rijbaan beschikbaar is toch lijkt de drukte mee te vallen maar dat blijkt niet te kloppen.
Een stukje verder oostwaarts zijn twee vrachtwagens achterop elkaar gereden en is de I-10 west afgesloten, de beide voertuigen staan in de middenberm en de politie probeert het verkeer weer op gang te krijgen.
Voor ons geen problemen en we rijden zo naar Tombstone, net voor het stadje ligt de beroemde Boothill Grave Yard die we eerst bezoeken.
In 1878 aangelegd als “The Tombstone Cemetery”en heeft dienst gedaan tot 1884, in die 6 jaar zijn er ruim 250 personen begraven.
Van die 250 zijn er als men de beschrijving leest maar heel weinig een natuurlijke dood gestorven.
Vele zijn neergeschoten, opgehangen, verongelukt of hebben er zelf een eind aan gemaakt.

De begraafplaats is vrij toegankelijk, een donatie wordt op prijs gesteld, men kan in de bijbehorende winkel een folder kopen ($ 3,00) waar de graven in beschreven staan.
Men kan hier gemakkelijk een uurtje doorbrengen en alles is zeer goed onderhouden.
Een van de personen die er ligt is Dutch Annie, die in 1883 is gestorven waaraan is niet vermeld wel dat zij the Queen of the Red Light District werd genoemd.

Er zijn ook in de jaren 1945 en 1946 nog twee personen begraven.
In 1945 is Old John Swain Slaughter er begraven hij was bijna 100 jaar oud en de eerste donkere persoon die (in 1879) in Tombstone verscheen dat zal toen wel een flinke schok zijn geweest.
In 1946 is Emmett Nunnelley er als laatste begraven, deze man heeft in het laatste jaar van zijn leven samen met wat andere personen de begraafplaats hersteld en de geschiedenis van de “bewoners” opgezocht, hij is op eigen verzoek hier begraven.
We gaan verder de stad in en zien tot onze grote vreugde dat Allen Street, het historische centrum, autovrij is gemaakt.
Waarschijnlijk alleen vanwege het holiday seizoen, maar geweldig om de oude gebouwen met de houten boardwalk zonder modern blik te kunnen fotograferen.
We parkeren vlak bij de oude zilvermijn, die men middels een toer kan bezoeken, en wandelen op het gemak het historische deel van Allen Street op en neer.

De auteurs die de schietpartij bij de OK Corral na spelen lopen ook op en neer om klanten te winnen voor de volgende voorstelling.
Ook voor het mijnbezoek en een ritje met de postkoets lopen mensen rond allemaal in de oude kleding en een klapperpistool op de heup.
Ze laten zich graag fotograferen is tenslotte ook weer reclame.

Wij laten ons trouwens ook fotograferen en ook in oude kleding, was een ding wat al langer leefde en nu is het er dan van gekomen.

We bezoeken nog wat souvenirwinkels en houden het rond het middaguur voor gezien.
Garmin krijgt opdracht om nogmaals Saguaro NP oost op te zoeken en komt met twee routes.
De interstate hebben we al gezien en geen idee of de problemen al opgelost zijn.
De twee gaat via Sonoita en de AZ-83 die als Scenic route wordt aangegeven.
Leuke rit door een mooi gebied met een wisselende vegetatie langs de weg.
In Vail komen we een DQ tegen die meer verkoopt dan alleen ijs, we stoppen daar dan ook voor de lunch waarna we verder rijden naar Saguaro NP oost.
Dit gaat via de Old Spanish Trail wat ook een mooie route is.
Bij de ingang is het tonen van de kassabon van gisteren voldoende om binnen te mogen wel wil de man weten met hoeveel personen we zijn waarschijnlijk om de bezoekers aantallen bij te houden.
We rijden eerst naar Mica View, een picknick area waar ook veel trails beginnen we doen geen trail maar kijken wat in de omgeving van de picknick area daar zijn genoeg planten te vinden.

Weer verder het park door op het gemakje genietend van de omgeving.
We slaan af richting de Javelina picknick area, daar begint ook de trail naar de Freeman Homestead die we nog willen doen.
Als we een bord tegenkomen zien we dat de trail 1 mijl lang is en men er ongeveer een uur voor nodig heeft.
We zien ook dat er nog redelijk wat hoogteverschil is, plus het feit dat wij omdat we heel veel stoppen om planten te fotograferen altijd langer nodig hebben, vaak het dubbele van de aangegeven tijd, doet ons besluiten de trail niet te doen.

Het is inmiddels 04:00pm geweest en om 05:15pm gaat de zon onder dus dan kan je er vanuit gaan dat je na 04:45pm geen fatsoenlijke foto meer kan maken en we in het donker het laatste stukje moeten lopen.
We gaan terug naar de auto en rijden door naar de picknick area en vinden onderweg nog een mooie crested “kamvormige kop”saguaro.
Hierna rijden we richting hotel en beginnen aan de verslagen.
Als avondeten gaan we weer naar de DQ maar nu voor een heerlijke grote coup ijs.
Morgen gaan we bergbeklimmen.

Dag 12 donderdag 3 december,
Tucson – Mt Lemmon – Tucson.

Na het ontbijt laden we de spullen voor vandaag in de auto en krijgt Garmin opdracht een route uit te zetten die ons naar de top van Mt Lemmon zal brengen.
Een route van 29 mijl met een verwachte aankomsttijd van 10:00am.
We gaan op weg en beginnen al vrij vlug aan de klim, een heerlijke route, want de maximum snelheid is 35 m/u en er zijn heel veel pullouts langs de weg waar men opzij kan om de snelheidsduivels voorbij te laten.
De bergwanden staan vol met Saguaro’s, prickly pear cactus en twee soorten Agave en een Yucca soort naast vele andere struiken en kruidachtige planten.
Er zijn veel viewpoints langs de weg waar men en goed zicht heeft op de schitterende omgeving.

We kruipen op het gemak naar boven waarbij we op alle viewpoints een stop maken, ook verschillende pullouts zijn de moeite waard om uit te stappen en foto’s te maken.
Iets wat ook mag want ze zijn bijna allemaal aangemerkt als parking pullout.

Als we het bord met 4000 ft hoogte passeren zien we nog steeds Saguaro’s maar na 4200ft hoogte is het gedaan met deze lange palen en komen we na een overgangszone tussen de dennenbomen uit.
Bij Palisade is een visitor center waar we stoppen voor wat informatie en een park/weg map.
De weg heet trouwens General Hitchcock Highway en is een Sky Island Scenic Byway wat behoort tot het Santa Catalina Ranger District van het Coronado National Forest.
Sabino Canyon valt onder hetzelfde beheer.
De weg is vrij toegankelijk net als de Vista points, de meeste picknick area’s en Trailheads, voor de verschillende de campgrounds en day use area’s is wel een fee verschuldigd.
Als men een National Park Pass heeft , deze is hier ook geldig.
We komen ondertussen hoger en hoger en om ongeveer 7500ft zien we ineens sneeuw in de bermen al is het niet veel.
We rijden tot we niet verder mogen en dat is tot de skilift van de onder vergunning opererende commerciële onderneming die hier een restaurant en skipiste runnen.

De weg gaat nog wel verder maar is middels slagbomen afgesloten, ’s zomers mag men verder rijden tot de echte top van Mt Lemmon.
Het is inmiddels 12:00pm we hebben er dus twee uur langer over gedaan dat wat garmin aangaf.
We kijken wat rond en maken wat foto’s van de skipiste die wat sneeuw heeft maar voornamelijk nog groen is.
In een dode boomtop zit een Golden Eagle, helaas gaat die op de vleugels voor ik de telelens op de camera heb.
We zakken af naar het plaatsje Summerhaven, wat voornamelijk uit vakantiewoningen bestaat geen idee hoeveel vaste bewoners het heeft maar dat zijn er niet veel aan de huizen te zien.
Er is een general store en restaurant beide zijn gesloten verder een giftshop en een klein restaurantje “Cookie Cabin”daar stappen we naar binnen voor de lunch.
Ze hebben een kleine lunchkaart geen diner en zijn gespecialiseerd in Cookie’s maar dan ter grote van een ontbijtbord.
Lekker gegeten en daarna aan de terug rit begonnen weer op het gemak maar met veel minder stops omdat we alles zo’n beetje op de heenweg meegenomen hadden.

Voor de mensen die Tucson gaan bezoeken en er de tijd voor hebben zeer zeker Mt Lemmon opnemen in de planning, het is meer dan de moeite waard om daar minimaal een halve dag voor uit te trekken.
Zeker in het voorjaar als de sneeuw smelt of in de zomer na een flinke bui regen is het hier schitterend met grote kans op mooie watervallen, want dat konden we nu al zien aan de uitgesleten rotsen.
Terug in Tucson zoeken we eerst een Michael’s op we willen een paar fotolijsten voor de foto’s die we gisteren in Tombstone hebben laten maken maar het formaat is heel anders dan in Europa en daarom kan men daar geen geschikte lijsten vinden.
Tegen de avond rijden we naar de andere kant van de I-10 naar de woning van Bart (Dude) en Evy, jammer genoeg is het al donker als we daar aankomen zodat we niet veel van de tuin met twee washes kunnen zien.
De woning kunnen we wel bewonderen en die is heel mooi en ruim.
Na een poosje bijpraten rijden we in de auto van Evi naar Oracle Road waar we bij het Longhorn restaurant genieten van een heerlijke maaltijd, na het eten blijven we nog een hele tijd zitten kletsen waarna we terug rijden naar hun woning.
Tegen 10:00pm nemen we afscheid, wij hebben dan wel vakantie maar zij moeten beide morgen weer aan het werk.
Al pratend kwamen we er trouwens achter dat wij deze dagen alweer voor de zevende keer een bezoek aan Tucson brachten.
Morgen gaan we nog wat meer cactussen kijken maar dan in Organ Pipe Cactus National Monument.

Dag 13 vrijdag 4 december,
Tucson – Organ Pipe Cactus NM – Gila Bend.

Na het ontbijt is het auto inladen en uitchecken, het is 08:55am als we aan de rit beginnen.
Net als gisteravond naar Bart eerst Grant afrijden naar dd I-10 zuid en na een klein stukje I-19 zuid gaan we Ajo Way (AZ-86 west) op deze volgen we ruim 120 mijl naar Why.
Tucson is ook aan deze kant van de stad flink aan het uitbreiden.
De AZ-86 is op verschillende stukken flink verbeterd de smalle weg zonder noemenswaardige berm en veel gaten is nu uitgebreid met geasfalteerde bermen en opnieuw geasfalteerd.
Het zal nog wel een flink aantal jaren duren voor de hele weg gedaan is.
Bij het plaatsje Shell is het nieuwste stuk te vinden ongeveer 8 mijl die net klaar zijn men is de bermen nog aan het inzaaien.
Bij Why draaien we de AZ-85 zuid op richting de Mexicaanse grens, we rijden eerst naar Lukeville en staan daar dus letterlijk naast de grens(post).
We wilden hier wat te eten halen voor de lunch maar kunnen voor de grenspost niets vinden en er overheen lijkt ons met een huurauto niet zo slim.
Na te hebben getankt rijden we terug en gaan eerst naar het visitor center voor de nodige informatie en parkmap en betalen we de intree.
Die is trouwens recentelijk van $ 8,00 naar $ 12,00 gegaan een flinke verhoging dus die in meer parken van toepassing is naar ik heb begrepen, ben bang dat de Algemene jaarpas die tot op heden $ 80,00 kosten ook wel duurder zal worden, vermoedelijk $ 100,00.
We steken de weg over en beginnen aan de Ayo Mountain Drive, een 21 mijl lange voornamelijk dirt road die achterin op de steilere stukken geasfalteerd is.
Verboden voor voertuigen langer dan 25ft, ondanks dat hebben wij hem al eens met een 29ft C-Class en een 32ft A-Class gereden, de eerste keer wisten we niet dat er een lengte beperking was en de tweede keer hebben we die genegeerd.
De laatste jaren is men er scherper op gaan controleren, nadat men een paar keer een camper weg heeft moeten slepen omdat die niet verder kon of durfde lag naar mijn idee aan de chauffeur, want het is goed te doen.
Op dit moment zou ik het niet aanraden om de route met een camper te doen, ook niet met een kleine, want de weg ligt er zeer slecht bij.
Veel grove en losse rotsblokken en behoorlijk wat spoorvorming, dat gaan ze zonder materiaal aan te voeren niet gelijk krijgen.
Het park heeft de laatste jaren zeer weinig water gekregen, alles ziet er zeer dor en droog uit, zelfs de cactussen vertonen weinig nieuw groei door een gebrek aan water.
Normaal gesproken kan je in de kop van de plant een paar tot tien centimeter nieuw groei zien door nieuwe (donkerdere) bedoorning maar nu zie je maar bij een beperkt aantal planten een tiental nieuwe dorens.

Zelfs de Creosote bush en Mesquite die normaal zijn blad vasthoud laat het nu verdrogen en vallen.
We rijden op het gemak het rondje is trouwens grotendeels one-way.
Onderweg komen we een auto van de Borderpatrol tegen en ook drie mannen op ATV’s die op zoek zijn naar smokkelaars (van mensen en drugs) er staan aan het begin van de drive ook verschillende waarschuwingsborden over deze illegale praktijken.
Ondanks de droogte vinden we nog flink wat mooie planten maar ook de omgeving op zich geeft mooie foto.

We hebben bijna drie uur nodig voor het rondje waarna we koers zetten richting Gila Bent wat niet zo moeilijk is want als men de AZ-85 noord volgt kom je daag vanzelf terecht.
Net buiten de parkgrens komen we een checkpoint van de Borderpatrol tegen en tussen Ajo en Gila Bend nog een.
Eerste keer wilde men een paspoort zien en de tweede keer was de bevestiging dat we met twee in de auto zaten al voldoende.
Het is een paar minuten voor 04:00pm als we inchecken in ons motel.
Een deel van de spullen naar binnen de rest blijft in de auto.
Gisteren hebben we een van de koffers al gevuld met spullen die we niet meer nodig hebben en nieuwe aankopen, deze is gewogen en gaat niet meer open of het moet in Kingman zo koud zijn morgenavond dat ik mijn winterjas nog nodig heb om Santa binnen te halen.
Wezen eten bij het restaurant wat bij het Best Western hotel hoort geen hoogstandje maar ook niet duur en een van de weinige gewone eet mogelijkheden hier.
Verder zitten er drie Mexicanen een Italiaan, de Mc D. en een Subway.
De Mc D. zullen we morgenochtend waarschijnlijk aandoen voor het ontbijt.

Dag 14 zaterdag 5 december,
Gila Bend – Kingman.

Het motel heeft geen ontbijt dus rijden we naar de Mc D. waar we om 07:45am twee ontbijtjes en koffie bestellen, niet iets wat je dagelijks moet doen, want er staan 1350 calorieën voor zo’n ontbijt.
We nemen de AZ-85 noord tot de I-40 die we een klein stukje oost volgen om dan de Loop-303 noord te nemen.
Aan het eind zouden we de US-60 west opmoeten maar dat kan niet, omdat men hier volop aan het werk is aan nieuwe wegen en woonwijken.
We worden door garmin dan ook door verschillende woonwijken van Suprise geleid om op de US-60 te komen daarbij rijden we op een gegeven moment onder het viaduct door waar we af hadden moeten slaan.
Het staat keurig aan gegeven maar je rijdt wel een kleine 10 mijl om, om op hetzelfde punt uit te komen.
Bij Wickenburg gaan we de US-93 noord op die heet ieder geval gedeeltelijk de Joshua Tree Forest Parkway een mooie vierbaansweg die door een groot Joshua Tree bos gaat alleen jammer dat er zo weinig parkeerplekken zijn op dat gedeelte van de weg.

Als we het Yuccabos uit zijn zitten we nog wel steeds tussen de Saguaro cactussen.
We draaien een grote dirtparking op om wat foto’s te maken en zien dan dat er een doorgang in de omheining is die naar twee BLM wegen lijdt.
Ze liggen er allebei goed bij dus rijden we er een op de Burro Creek West Road en komen er mooie cactussen en rotsformaties tegen.
We stoppen verschillende keren voor foto’s en zien ook mogelijkheden voor de toekomst men kan en mag hier namelijk heel gemakkelijk kamperen er zijn verschillende ruime open plekken waar al een fire-ring van rotsblokken ligt die in het verleden door camperaars zijn gemaakt.

Het heeft hier schijnbaar nog niet zo lang geleden redelijk geregend want de Ocotillo’s zitten nog volop in het blad.
Deze planten kunnen na voldoende regen binnen 48 uur vol in het blad staan als de grond dan weer te droog wordt laten ze het weer vallen, dit kan dus meerdere keren per jaar gebeuren.
Weer terug op de US-93 zien we na Wikieup de Saguaro’s van de berghellingen verdwijnen, andere cactus soorten blijven wel volop aanwezig.
De US-943 gaat over in de I-40 die we west volgen naar Kingman, garmin krijgt opdracht om een Walmart op de route te zoeken.
Die zit ook nog eens vlak bij het hotel, we doen de laatste boodschappen die mee terug naar Nederland moeten.
Er zit een Cracker Barrel Country Store vlak bij de Walmart dus rijden we daarheen voor de lunch.
Vervolgens rijden we naar het hotel waar we om 03:00pm inchecken en een kamer op de first Floor vragen zodat we niet met de koffers naar boven moeten slepen.
We doen alles in de tweede koffer en dan blijkt na weging dat die op ruim 52lb komt dus wordt er nog wat om steken naar de ander koffer.
Rond 03:30pm komen Albert en Lyan aanrijden en komen ze even later op bezoek en wordt de voorbije week besproken.
Om 03:50pm probeert in in te checken voor onze vluchten van morgen maar krijg de melding dat ik te vroeg ben hoe kan dat nou weer?
Totdat er een helder moment komt, we zitten nog in Arizona time en Las Vegas zit in Nevada time en daar is het nog maar 02:50pm.
Een uurtje later lukt het zonder problemen ook hebben we op beide vluchten stoelen naast elkaar met een raamstoel.
Mogelijk ligt het aan het vroege inchecken en loopt de vlucht nog verder vol maar als ik nu naar de lege stoelen kijk is het hooguit een halfvolle vlucht.
Rond 05:30 pm rijden we naar het centrum van Kingman, want daar vind de “Very Merry Parade of Lights” plaats aka het binnen halen van Santa en zijn vrouw door een optocht van met kerstlichtjes versierde auto’s.
De parade begint om 07:00pm en wij zijn ruim voor 06:00pm al aanwezig dit heeft het voordeel dat de deelnemende voertuigen al opgesteld staan aan het begin van de route.
Ze hebben bijna allemaal de lichtjes al aan en zo kunnen we ze op het gemak fotograferen.
Er zitten schitterende exemplaren tussen.

Het is allemaal normale kerstverlichting en deze laat men branden doordat ieder voertuig een generator aan boord heeft.
Als we alle wagens gezien hebben gaan we op zoek naar een eetgelegenheid en die zijn op de route natuurlijk weer dun gezaaid of te wel er zit er niet een.
Aan het eind van de route vinden we er een “The Garlic Clove”het is er bere druk maar gelukkig is er nog een tafel voor vier vrij.
We genieten er van een heerlijke maaltijd, doordat het zo druk is missen we een deel van de parade, we stappen er om 07:20pm weer buiten.
En staan dan gelijk op het kruispunt waar de parade afdraait, beter kan je niet staan, want je ziet ze aankomen en wegdraaien waardoor je de wagens goed kan bekijken.
Iets voor 08:00pm komt de wagen met Santa langs en is de parade ten einde.

We zoeken de auto op die stond vlak bij de parade route, binnen een vijftal minuten zijn we weer terug bij het hotel.
We maken een tijdafspraak voor het ontbijt morgenochtend en gaan ieder naar onze eigen kamer.
We werken de verslagen weer bij en zetten ze online, het internet is hier geknepen zodat het uploaden van de foto’s niet mogelijk is dat zijn schijnbaar te grote bestanden.

Dag 15/16 zondag/maandag 6/7 december,
Kingman – Las Vegas – Londen – Amsterdam – thuis.

Na een wat onrustige nacht, de buren waren erg luidruchtig toen ze thuiskwamen, laden we de spullen in de auto en gaan naar de lobby voor het ontbijt.
We hadden gisteravond met Albert en Lyan afgesproken om rond 07:30am samen te ontbijten.
Omdat er allemaal tweepersoons tafeltjes staan schuiven we er twee tegen elkaar zodat we samen kunnen zitten, weer een lekker ontbijt waarbij we deze keer de wafels niet zelf mogen bakken dat wordt voor ons gedaan door de dame die de ontbijtzaal runt.
Daarna uitchecken waarbij we er achter komen dat we bijna $ 30,00 minder moeten betalen dan Albert en Lyan voor een zelfde kamer.
Of dat komt doordat wij bij het boeken lid zijn geworden van deze keten kunnen we niet achter komen.
We nemen buiten afscheid van Albert en Lyan om daar vervolgens nog een stukje achteraan te rijden tot we op de I-40 komen waar zij west en wij oost gaan.
Heb sterk de indruk dat Garmin ons een rondje heeft laten rijden want we komen weer bij Beale Street uit.
We slaan af naar de US-93 die ons weer naar Nevada zal brengen, zodra we de Colorado River over rijden winnen we een uur wat ons genoeg tijd geeft om de kerstopstelling in het Bellagio hotel nog te bezoeken.
In Boulder City vul ik de tank af en door die wat extra af te toppen moeten we waarschijnlijk in Las Vegas niet meer te tanken.
Via de I-215 gaan we naar de I-15 noord om er via Flamingo weer af te gaan, linksaf de strip op en zo de parkeergarage van Bellagio in dat was een makkie.
In de garage is het helemaal niet druk en we kunnen dichtbij de liften parkeren, die liften komen maar 50 meter van de lobby en de binnentuin in het hotel uit dus daar gaan we geen kilometers maken.
Ondanks dat het nog maar een uur of 10:00am is loopt er erg veel publiek in de tuin, dat zal waarschijnlijk mede door het ontbijtbuffet komen, want daarvoor staat een lange rij dwars door de binnentuin heen.Alle selfiestokken zoveel mogelijk omzeilend maken we flink wat foto’s van de wederom schitterende tuin.
Ondanks dat veel elementen, zoals de ijsberen en pinguïns, jaarlijks terug keren in de show weet men er door een andere opstelling iedere keer weer een mooie en verrassende show van te maken.

Na een goed uur en nog een sanitaire stop hebben we het wel gezien en overleggen even wat we gaan doen, nu al naar het vliegveld is een beetje vroeg.
We rijden naar Las Vegas Outlet South en kijken daar nog wat rond, niet dat we nog iets willen kopen, want de koffers zitten dicht en zijn redelijk aan hun toegestane gewicht.
Bij de Starbucks halen we een frappuccino, want die hadden we deze reis nog niet gehad en hoort toch wel tot een van de vaste onderdelen van een vakantie in Amerika.
Naar de auto en dan naar Gilespie Street waar de autoverhuurders zitten, dat is maar een paar minuten rijden en om 11:50am leveren we de auto in met 2144 mijl meer op de teller als bij vertrek.
De dollar is iets gezakt in de laatste 14 dagen want ik moet $ 1,70 minder afrekenen als de schatting die op het huurcontract stond.
Bij de autohuur zoals wij het nu gedaan hebben betaal je achteraf pas je huur, het is via de Britse Alamo Alamo.co.uk/trade geboekt eigenlijk bedoelt voor medewerkers van bedrijven voor hun zakenreizen maar er is niet gevraagd voor welke firma ik werkte maar je kan pech hebben dat ze het wel vragen en je geen auto meekrijgt als je ze niet kan overtuigen dat je voor je werk en een firma onderweg bent.
Met de shuttlebus naar terminal 3 waar alle internationale vluchten vertrekken en naar een kiosk om de boardingtickets uit te printen, er staan er 3 voor BA en geen van drieën wil mijn paspoort herkennen.
Met Annie haar paspoort lukt het wel en dan wil hij ook ineens de mijne herkennen, machines zullen wel altijd een raadsel blijven voor mij.
Om de koffers in te leveren moeten we nog een kleine 20 minuten wachten, daar beginnen ze als men maar een paar vluchten per dag heeft 3 uur voor de vluchttijd aan.
Bij airlines die veel vluchten per dag hebben zijn de balies de hele dag open.
Na de koffers te hebben ingeleverd , werden trouwens in kilo’s gewogen niet in lbs, nog even naar buiten voor een laatste nicotineshot en dan op naar de security.
Geen TSA Pré deze keer maar men had schijnbaar geen zin in lange rijen, want er moest niets uit de carry-on en ook schoenen en broekriem hoefde niet uit.
Wel werd mijn carry-on een paar keer heen en weer gehaald door de machine om vervolgens aan een ander medewerker te worden gegeven.
Die wilde er in kijken en vroeg of er iets inzat waarmee hij zichzelf kon verwonden, niet dat ik weet, ritsen open en even met een doekje aan een stok langs de binnenranden, doekje in de machine en ‘Have a save trip’
Naar de gate en daar kijken of we wat te eten kunnen vinden, er zit tegenover de gate een restaurant de PGA Tour Grill waar we lekker eten maar zoals op alle vliegvelden wel aan de prijs, voor een cola betalen we net zo veel als voor twee 2liter flessen bij de Walmart.
Eenmaal bij de gate is het wachten op ons toestel, dat komt wel erg laat aan naar ons idee, er staat dan ook een hele grote groep schoonmakers te wachten om het toestel schoon te maken.
De inkomende vlucht was een uur te laat maar door inzet van veel personeel en het gebruik van twee slurven om aan boord te gaan krijgen ze er een half uur af alleen moesten we daarna nog het hele vliegveld over rijden naar de startlocatie.
Eenmaal onderweg wordt al vrij vlug de maaltijd geserveerd die is toch wel erg Engels en daar moet je van houden.
Na de maaltijd ‘het is inmiddels al donker buiten’ vallen al vlug de oogjes dicht om pas weer open te gaan tegen de tijd dat het ontbijt geserveerd wordt, we zitten dan al boven Ierland.
Was het avondeten al Engels het ontbijt was dat nog veel meer, roerei lusten we wel maar om daar op je nuchtere maag nou bruine bonen bij te eten.
De service aan boord was goed alleen serveren ze net als hun Duitse collega’s blikjes van 15cl ipv 33cl zoals de Amerikaanse airlines.
Eenmaal uit het vliegtuig beginnen we aan een flinke wandeling over het vliegveld, net voordat we bij de paspoortcontrole komen worden we afgeleid naar een andere terminal waarvandaan de aansluitende vluchten vertrekken.
Eerst door de security waar nu wel de laptop uit de tas moet en er bij Annie alarmbellen gaan rinkelen, maar nadat men met een doekje haar handen heeft afgenomen en dat getest heeft mag ze verder.
In de terminal op zoek naar schermen waar de vluchten opstaan maar daar staat op dat onze vlucht pas om 11:00am een gate krijg toegewezen, wachten in de buurt van de monitors en om precies 11:00am verschijnt ons gatenummer op het scherm.
Deze vlucht ging wel mooi op tijd en ondanks dat we ruim binnen de 50 minuten later al landen zag het cabinepersoneel toch nog kans om wat te drinken te serveren.
Ruim op tijd geland maar wel op de Polderbaan dus eerst weer een half uur rijden voor we aan de gate staan.
Eerst weer een paar kilometer lopen voor we bij de paspoortcontrole waren, daar zijn ze aan het bezuinigen, want er waren in eerste instantie maar twee hokjes open later kwamen er nog twee bij.
De koffers kwamen vrij vlug en dus naar buiten om de bus naar P3 te zoeken, die stond al te wachten en tien minuten later kan ik op zoek naar de auto welke een flink eind weg stond.
Even zoeken naar de uitgang want men is hier volop aan het bouwen aan naar het lijkt een parkeergarage van meerdere verdiepingen.
De snelweg op en de neus richting het zuiden op naar Zeeland, bij 010 komen we in een beginnende spits terecht maar behalve een wat lagere snelheid levert dat geen problemen op.
Om 5:15pm staat de auto in de carport en ligt alle bagage in huis, niet veel later staat de eerste machine was al te draaien.
Iedereen bedankt voor het volgen van deze reis en tot de volgende keer.
14 december:
Inmiddels is de volgende reis al geboekt dus van 31 mei tot 1 juli kan men ons volgen op onze camperreis die in ieder geval naar Yellowstone NP en de Powwow in Cody WY zal gaan.