Week 1

Dag 1 woensdag 23 november
Amsterdam > Londen > Las Vegas

Vanmorgen om 06:00am opgestaan, ontbijten, laatste spullen inpakken en rond 06:30am thuis weggereden.
Zoals verwacht onderweg een paar keer wat files gehad, maar al bij al viel het erg mee, we waren maar een paar minuten later dan gepland op P-3.
Daar had ik al een reservering voor de parkeergarage dus konden we zo naar binnen rijden.
De parkeergarage heeft het voordeel dat je dichtbij de in/uitgang staat dus niet het hele terrein af hoeft te lopen en mocht het winterweer zijn bij terugkomst dan hoef je geen ramen te krabben voordat je kan gaan rijden.
De shuttlebus naar de terminal stond al te wachten en zo waren we binnen vijf minuten bij de vertrekhal.
Bij BA was het niet druk en konden we gelijk de koffers afgeven die zien we in Las Vegas pas terug.
Security is wat minder streng geworden, men moet geen laptop en vloeistoffen meer uit de koffer halen, ook hier stonden geen lange rijen.
De paspoort controle gaat volledig automatisch en ook dat ging vlot.
Daarna eerst even tabak inslaan en dan hebben we nog ruim tijd over dus een bakje koffie gedaan.
Onze vlucht gaat vanaf gate D-28 en dat is helemaal op het eind van de D-pier wat een flinke wandeling is.
Hoe laat men gaat boarden staat bij BA niet op de boardingpas alleen maar hoe laat de gate sluit en dat is 11:40am.
We hebben al vlug door dat men dat niet gaat redden, want de cabincrew komt pas om 11:35am aanwandelen.
Het boarden gaat best vlot en dat ondanks een volle vlucht en flink wat (luidruchtige) 010 aanhangers.
We mogen weer via de polderbaan dus eert nog een kleine 20 minuten rijden voor we de lucht in gaan.
Vertrokken met lichte regen wat betekend geen zicht op de grond.
Ondanks het half uur latere vertrek waren we maar 10 minuten te laat op Heathrow maar daar verspeelden we weer een half uur omdat de slurf niet werkte.
Er staan er 3 per gate maar schijnbaar kan er maar een aangesloten worden en die wilde niet.
Er werd een trap geregeld en zo moesten we eerst naar beneden en vervolgens het gebouw in en weer naar boven.
Geland bij terminal 5 en vertrekken bij terminal 3 betekend eerst met de metro en vervolgens met een schuttlebus.
Dat staat allemaal heel goed aangegeven alleen die bus is een ramp, weinig zitplaatsen dus moeten de meeste mensen staan en dan rijden ze ook nog behoorlijk hard en wordt men van links naar rechts geslingerd.
Niet echt comfortabel maar er is geen andere mogelijkheid.
In terminal 3 weer door security, hier moest wel laptop en vloeistof uitgepakt worden.
Schijnbaar zag men iets vreemds op de bodyscan want ik werd betast en er werd een doekje over mijn schoenen gehaald niets aan de hand verder.
In Engeland is men redelijk laat met het bekend maken van de vertrek gate dat hadden we vorige keer ook al gezien maar door ons paspoort en boardingpas te laten controleren kregen we al te horen welke gate het ging worden.
Gate 40 en het laat zich raden dat ook die weer helemaal op het eind was, weer een kleine 20 minuten lopen.
Er stond nog een A-380 aan de gate toen we aankwamen die ging naar Miami, toen die vertrok werd gelijk onze 747 aan de gate gezet.Boarden begon mooi op tijd en ook het vertrek was op tijd.
De zon ging al onder en daar hebben we een paar uur achteraan gevlogen, je kan dus zeggen dat we een zeer lange zonsondergang meegemaakt hebben.
Doordat het donker was weinig gezien onderweg.
Een vlucht van ruim 10 uur en daarvan zijn de laatste 1,5 á 2 uur pas boven Amerika, men gaat erg ver naar het westen over Canada en pas ter hoogte van Wyoming richting het zuiden.
De verzorging aan boord was goed, alleen komen ze niet zo vaak met drinken rond maar dat kan men wel zelf halen, ook nog steeds gratis alcoholische dranken en daar werd door de voornamelijk Engelse passagiers gretig gebruik van gemaakt.
Hoop niet dat er veel nog een auto op moesten halen want dat lijkt mij niet verstandig.
Vooral niet omdat men in het donker moet starten en die Engelse ook nog aan de verkeerde kant van de weg rijden.
Mooi op tijd geland en dan op naar immigration, daar waren we al vlug een uur verder voordat we richting de koffers konden.
Een draaide al rondjes maar de tweede was nergens te zien tot ik achterom keek naar de andere band daar zag ik hem gelijk.
Toen ik hem eraf pakte kwam ook de mededeling dat de bagage van de BA vlucht op twee banden verscheen.
Customs wilde alleen het forumlier aanpakken dus dat was vlot gedaan.
Naar buiten en op zoek naar de opstapplek voor de autoverhuur.
Ons gemeld bij National waar we gelijk aan de beurt waren, gevraagd om een auto met snow/mud banden, dat moest ik aan de medewerker in de garage vragen.
Gaat goed komen, het was een medewerkster en ik kreeg het idee dat die er vanuit ging dat een 4X4 of AWD auto ook betekend dat er snow/mud banden onder zitten maar we konden een mooie uitzoeken.
Het is een Dodge Journey geworden, gezien de grote denk ik dat het geen midside is maar een full maar daar gaan we niet over klagen.Op naar het hotel en ook daar waren we gelijk aan de beurt het gaat allemaal wel heel vlot vandaag.
Spullen op de kamer en dan eerst even naar de Walmart om wat eten en vooral drinken in te slaan.
Terug op de kamer komt de man met de hamer ondanks dat we op de twee vlucht best wat geslapen hebben al vlug langs.
Na een douche rollen we tegen twaalven in bed.

Dag 2 donderdag 24 november
Las Vegas > shoppen

Vanmorgen rond 07:00am uit bed, beide een paar keer wakker geweest maar al bij al best goed geslapen, het zou niet de eerste keer zijn dat we rond 05:00am allebei al wakker zijn.
Ontbijtje op de kamer gedaan en verder op het gemak de tijd doorbrengen, Annie werkt al aan het verslag.
Rond 09:00am gaan we weg, eerst naar de Walmart waar we willen kijken of Da-Vi Nails open is.
Dat zijn ze en we kunnen gelijk plaatsnemen om de voeten te laten verwennen.
We treffen van de keer twee medewerkers die graag een praatje maken en ook nog eens goed Engels spreken, dat wil soms wel eens moeilijk zijn.
Hierna lopen we de Walmart zelf door, natuurlijk de kerstversieringen maar hier kopen we niets.
We hebben zoveel spullen dat we wel drie kerstbomen vol kunnen hangen dus moet het al bijzonder of apart zijn willen we iets meenemen.
Naast wat gewone boodschappen weet Annie nog wat kleding te scoren.
Volgende stop is Skechers op Flamingo Road, die hebben helaas niet wat Annie zoekt dus rijden we naar de Premium Outlet South.
Hier weten we allebei weer wat kleding te scoren.
We gebruiken er ook de lunch.
Vervolgens gaan we richting Galleria at Sunset maar daar zijn bijna alle winkels gesloten in verband met Thanksgiving.
We rijden naar het hotel en brengen de aankopen naar de kamer.
Die is nog niet schoongemaakt, Annie verdwijnt naar de gym en ik ga naar buiten, een poosje van het lekkere weer genieten.
Als we weer boven komen is de kamer gedaan en beginnen we met het herinrichten van de koffers.
Die worden altijd gemengd ingepakt en nu maken we er een hij en een zij koffer van, de wandelspullen en winterjassen worden apart gelegd, die doen we los in de auto, zo hoeven we die niet iedere keer mee te nemen naar de kamer en hebben we ze altijd in de auto als er zich een wandel mogelijkheid voordoet.
Het eerste idee was om vanavond richting de strip te gaan en daar dan ook ergens te eten maar gezien de mogelijke drukte en onze jetlag besluiten we om dit niet meer te doen.
We gaan eten bij de buren (Sam’s Town) waar we naar FGI Friday’s gaan, heerlijk gegeten en daarna nog even een rondje door de binnentuin gelopen.
Deze is al helemaal in kerstsfeer gebracht met veel gekleurde lichtjes.De rots waar de waterval van de watershow vanaf komt is bedekt met een laag sneeuw (watten) en alle dieren hebben een kerstmuts op.
Weer terug naar het hotel en daar op de kamer ontspannen en de verslagen bijwerken.

Dag 3 vrijdag 25 november
Las Vegas > Panguitch

Allebei wat last van een jetlag dus lagen we vroeg op bed, nadeel is dat je dan ook weer vroeg wakker bent.
Om 05:45am waren we al uit bed, de laatste dingen in de koffers doen en terwijl ik naar beneden ging voor een peukje gelijk al een deel van de spullen in de auto gelegd.
Rond 06:40am uitgecheckt en de koffers in de auto en op weg naar onze ontbijt afspraak met Albert en Lyan van het Amerikaforum.
Via Flamingo Road, die is trouwens helemaal opnieuw geasfalteerd sinds ons laatste bezoek in juni, rijden we naar Silver Sevens hotel&casino.
Als we het parkeerterrein opdraaien zien we Albert al staan, naast hun auto geparkeerd en na een korte begroeting vlug naar binnen want het is fris in Las Vegas ’s morgens vroeg (34F)
Heerlijk uitgebreid ontbeten en bij gekletst en ook buiten nog een poosje staan praten, in het zonnetje was het inmiddels aangenaam vertoeven.
Inmiddels was het al wel 09:30am voor we gingen rijden en dat betekend 10:30am Utah tijd.
Via Flamingo zaten we zo op de I-15 welke we een heel eind noord zullen volgen.
De afslag naar Valley Of Fire SP voorbij gereden die doen we aan het eind van deze reis.
Na een kleine 30 mijl door Arizona komen we in Utah daar nemen we de afslag naar de UT-9 oost.
Bij Hurricane nog even wat drinken ingeslagen voor de komende week en dan verder naar Zion National Park.
Het is erg druk onderweg en in Springdale mogen we half verwegen het stadje achteraan aansluiten in de file richting de park ingang.We zijn dan ook bijna een half uur verder voor we het park in kunnen, de beide campgrounds zijn vol en ook parkeren is bijna onmogelijk.
De gratis shuttlebussen rijden dit weekend nog en dat betekend dat men nog niet met eigen vervoer Zion Canyon mag rijden.
Op veel plekken staat de berm helemaal vol met geparkeerde voertuigen, soms half op de weg wat weer gevaar oplevert zeker als er dan ook nog voetgangers tussendoor komen.
We stoppen op verschillende plekken voor wat foto’s, in de canyon is dat niet te doen maar zodra de weg gaat klimmen richting de tunnel komen er wat meer vrije plekken.Gelijk na de tunnel spotten we twee Bighorn Sheep maar helaas geen mogelijkheid om te stoppen.
Aan de oostkant van het park is het iets rustiger maar ook hier weer veel geparkeerde voertuigen.
Naar mijn gevoel wordt het respect voor de natuur steeds minder, niet alleen wordt er overal geparkeerd maar ook ziet men mensen kris kras overal door heen en overheen lopen.
Bijvoorbeeld bij Checkerboard Mesa zagen we mensen tot half verwegen de berg lopen iets wat men in het verleden nooit zag.
Als dit zo doorgaat zal er veel natuur verloren gaan ook binnen de Nationale en State Parken.We rollen op het gemak het park weer uit aan de oostkant.
Daar denken we even weer terug te zijn in Yellowstone, er staat namelijk een kudde Bizons langs de kant van de weg, wel achter een omheining van een ranche maar toch al vlug een kleine 50 dieren.
Ook hier staan heel wat auto’s stil om een foto te maken.
Wat verder richting de US-89 steekt er een mannetjes Deer over met een mooi gewei, hij had alleen geen zin om te poseren en verdween gelijk tussen de struiken.
Een stukje verder moet ik vol in de ankers omdat er ineens een mama Deer met jong, uit de bosjes zo de weg opkomt en oversteekt, gelukkig had de auto achter ons het ook in de gaten en had hij voldoende afstand anders had die mogelijk achterop ons geknald.
We draaien de US-89 noord op en stoppen even op de junction met de UT-14 om te tanken, de pomp daar is al vlug $ 0,40 goedkoper dan alle pompen die we er voor en ook er na gezien hebben.
Langs de US-89 zien we ook de eerste sneeuw liggen, later zien we ook bij ons hotel al sneeuw naast het gebouw liggen.
Verschillende kleine meertjes hadden al een laagje ijs op het water zitten.
We rijden de junction met de UT-12 voorbij en komen een paar honderd meter verder ons hotel al tegen.
Het is 04:30pm toen we incheckten, spullen op de kamer en even wat drinken.
Rond 06:00pm rijden we naar de plaats Panguitch zelf om te eten, daar komen we uit bij Kenny Rays een soort Diner.
Lekker eten voor een nette prijs en best geliefd in de omgeving, want er zat best veel volk.
Weer terug naar het hotel dat was dus twee keer zeven mijl in het pikkedonker rijden, er was zelfs geen maan of sterren te zien.
De temperatuur zit al rond het vriespunt en voor vannacht wordt er hier -9C verwacht, hopelijk is de luchtvochtigheid hier laag anders wordt het morgenvroeg ruiten krabben.

Dag 4 zaterdag 26 november
Panguitch > Green River

Ook vanmorgen was het nog maar rond 06:00am toen we allebei al uit bed waren.
Alvast een beetje opgeruimd en om 06:30am konden we naar het ontbijt, dit was het standaard continental ontbijt wel alles ruim voldoende, alleen goede koffie blijft een probleem bij de meeste hotels.
We waren de eerste die de ontbijtruimte binnen stapte, dat was wel gemakkelijk, want met een wafelijzer en twee broodroosters heb je al vlug een rij wachtende.
Na het ontbijt terug naar de kamer en daar eerst de auto gestart dan kan die warm worden en kunnen de ramen ontdooien terwijl wel alles inladen.
Als ik de auto start geeft de buitentemperatuur 12F aan wat neerkomt op -11C niet echt warm dus.
We rijden eerst even naar Panguitch om bij de Subway alvast de lunch te halen maar die gaat pas om 08:30am open daar willen we niet op wachten.
Terug naar de junction van de US-89 en de UT-12 en die laatste oost gepakt.
Een korte fotostop in Red Canyon niet te lang, want we hebben all zo veel foto’s van dit park en dan valt men al vlug in herhaling.Er ligt redelijk wat sneeuw dus dan ziet en veel belovend uit voor Bryce Canyon.
De UT-63 zuid brengt ons bij de ingang van Bryce Canyon National Park.
Het is 08:30am als we ons bij de ingang melden, daar krijgen we alleen ‘The Hoodoo’, het park krantje maar geen mooie map.
We stoppen even bij het visitorcenter maar ook daar hebben ze geen map, wel kopen we gelijk wat kaarten voor het thuisfront.
Het park in en gelijk doorgereden naar het eindpunt zo hebben we alle viewpoints aan de goede kant van de weg.
Er ligt een leuk laagje sneeuw, zodat we heel wat hopelijk mooie foto’s kunnen maken.De weg is op wat ijsplekken na goed schoon, maar de paden bij de viewpoints worden niet schoongemaakt, het is dan ook opletten dat men niet onderuit gaat op de vast getrapte sneeuw/ijs.
Het is wel koud, zeker als er een windje staat op zo’n viewpoint, we trekken dan ook allebei handschoenen aan zodat de handen warm blijven tijdens het fotograferen.In de twee uur die we in het park waren hebben we dan ook helemaal geen wildlife gezien zelfs geen vogel.
Het was zo vroeg op de dag wel lekker rustig, toen we om 10:30am het park uitreden stond er al een flinke rij auto’s die het park in wilden.
We halen een footlong Tuna bij de Subway die op de junction van de UT-63 3n UT-12 zo hebben we de lunch voor vanmiddag.
We gaan verder via de UT-12 oost, jammer dat het stuk tussen Escalante en Bolder een stuk lager ligt hierdoor lag er op dat deel van de weg helemaal geen sneeuw.
Een mededeling voor de mensen die naar het Kiva Kaffeehaus willen, dat is helemaal verdwenen, of het herbouwd gaat worden konden we nergens vinden.
Heel op het gemak de UT-12 afgereden ondertussen genietend van het uitzicht.
Na Boulder gaat het weer flink omhoog en komen we weer in de sneeuw terecht, we gebruiken de lunch op een turnout tussen de sneeuw.We dalen af naar Torrey, daar tanken we een beetje en gaan dan de UT-24 oost op.
Zo rijden we Capitol Reef National Park binnen, bij het visitorcenter slaan we af om de Scenic Drive te rijden.
In de eerste boomgaard zien we een kleine kudde Deer lopen, één bok met vier dames en nog een dame die zich wat afzondert van de rest.Fruita campground is nog open alleen zien we geen camphost, althans de plekken waar die normaal staan zijn leeg, wel staan er verschillende campers en ook een aantal tenten.
Ik moet er niet aan denken om daar nu met een tent te staan want de temperatuur gaat ook hier ’s nachts flink onder het vriespunt.
Op de C-loop van de campground lopen en liggen weer een grote groep Deer, hier had de bok toch zeker wel een tien tot vijftien tal dames verzameld.We rijden op het gemak de Scenic Drive maar kunnen op het eind de Capitol Gorge Road niet rijden, het hek is dicht wegens recente regenval die een deel van de weg heeft weggespoeld.
De Grand Wash Road is wel open en die rijden we tot het eind ondertussen weer flink wat foto’s makend.Nog even een stop bij het visitorcenter op een parkmap te halen, altijd gemakkelijk als men een verslag wil schrijven.
We gaan de UT-24 oost weer op en zien net voorbij het Fruita Schoolhouse een groep van rond de dertig wilde kalkoenen in de boomgaard lopen.De State Utah is de UT-24 aan het opknappen er is een nieuwe asfaltlaag aangebracht en ook de vangrail is vernieuwd en uitgebreid.
Ook binnen het park, want ook al loopt de weg door het park hij is eigendom van de State Utah en niet van de NPS.
Via Hanksville rijden we naar de I-70 die we oost volgen tot de afslag naar Green River waar ons hotel voor vannacht staat.
De zon gaat net onder als we ons om 05:30pm melden aan de receptie, kamer op de tweede verdieping zonder lift dus alleen het hoogst noodzakelijke in de carry-on koffers en de rest blijft in de auto.
Om te eten rijden we een klein stukje terug en belanden bij Tamarisk Restaurant aan de oever van de Green River, waar we jammer genoeg niets van zien, want het is al helemaal donker.
Een drukke tent maar dat hadden we al gezien toen we aan kwamen rijden, altijd een goed teken als er veel auto’s bij een restaurant staan.
Morgen richting Moab.

Dag 5 zondag 27 november
Green River > Moab

Het begint er op te lijken, vanmorgen wat het bijna 07:00am dat we uit bed waren, nog even en we zitten in het goede ritme.
Omdat het ontbijt er niet erg geweldig uitzag hadden we al besloten om zelf op de kamer te ontbijten.
Klein probleempje, de koelkast koelt zo hard dat de yoghurt bevroren was, terwijl Annie koffie zet ga ik een peukje doen en gelijk al wat spullen in de auto leggen, gelijk een paar potjes yoghurt uit de lobby meegenomen.
Na het ontbijt spullen in laden uitchecken en naar de andere kant van het stadje gereden want daar zit een Subway waar we weer een footlong voor de lunch halen.
Gelijk de tank gevuld en dan de I-70 oost weer op tot de afslag naar de US-191 zuid die ons naar Moab zal brengen.
Als we in een keer door zouden rijden kunnen we om 09:00 al bij het motel zijn maar dat is niet de bedoeling.
We slaan al naar de UT-313 zuid welke naar Dead Horse Point State Park en Canyonlands National Park gaat.
Wij kiezen voor Canyonlands, het hokje bij de ingang is gesloten en er hangt een papier met het verzoek om in het Visitorcenter te betalen.
Op vertoon van onze parkenpas krijgen we en parkmap en het park krantje.
We gaan verder het park in, eerste stop de Shafer Canyon Overlook.
Daar is het steenkoud en krijgen we zelfs een klein beetje sneeuw, dat is geen goed teken maar gelukkig bleek het bij dat kleine beetje te blijven.Volgende stop de trailhead van de Mesa Arch trail, de handschoenen gaan weer aan, want er staat een koude wind.
Bij de arch staan natuurlijk weer verschillende mensen voor de arch waardoor ze het maken van foto’s moeilijk maken.
Je kan het discriminatie noemen maar het zijn weer de spleetogen die de meeste hinder veroorzaken.
Annie heeft het er helemaal mee gehad en gaat er voor staan zodat ook zij ineens iemand in hun beeld krijgen, of de boodschap kwam over of ze hadden genoeg foto’s maar in ieder geval vertrekken ze.Ik sprak nog een groepje mensen die aangaven dat ze wel 40 minuten kwijt waren voordat ze en foto zonder mensen in beeld konden maken.
We gaan weer verder volgende stop de Green River Overlook, gelijk even over de Willow Flat campground gereden.
Volgens het krantje kan men daar met max 28ft terecht maar een 32ft zal ook op een paar plekken passen, iedere plek heeft een picknicktafel en een ramada verder zijn er alleen pit-toilets verder niets ook geen water, kosten $ 15,00 per nacht.We vervolgen onze weg en gaan richting Grand View Point Overlook, vlak daarvoor zien we een mannetjes Deer.
Deze loopt op het gemak richting de Orange Cliffs Overlook door zachtjes mee te rijden schrikt hij niet op en zo kunnen we rustig parkeren en uitstappen en foto’s nemen.
Als er een auto wat hard aan komt rijden gaat hij gelijk op de loop.
Daarvoor hebben we zeker 10 minuten foto’s kunnen maken zonder dat het dier opschrok, de Rangerdame die op de overlook geparkeerd stond had dat gezien en kon dat zeer waarderen, want we kregen de duimen omhoog van haar.Bij de Grand View Point Overlook staat weer een harde koude wind dus beperken we ons tot het nemen van wat foto’s in plaats van de hele trail te lopen.We rijden terug en pakken dan de Buck Canyon Overlook nog mee vervolgens stoppen wederom op de Shafer Trail Overlook maar nu om de lunch te gebruiken, na nog een sanitaire stop bij het visitorcenter staan we net voor het inkom huisje al naar de Shafer Trail Road.Deze hebben we al twee keer gedaan als passagier maar nu heb ik de mogelijkheid om hem zelf te rijden en die kans laat ik niet voorbij gaan .
De weg ligt er heel goed bij tot aan de splitsing met de White Rim Road.Daar staat een bordje dat het 4 mijl is naar de Musselman Arch, die kunnen we dan wel even meepakken.
Op een gegeven moment komen we achter een gewone luxe auto, die dus veel te laag is voor deze weg, hij kruipt dan ook over de weg en is niet van plan om ruimte te maken ook niet op brede stukken en turnouts.
Schijnbaar was hij het toch beu dat er iemand in zijn kont zat, want hij ging opzij.
Denk dat hij ook niet meer verder is gereden, want gelijk daarna was er wel een hele grote bult daar raakte zelfs onze onderkant even de bodem.
Waarschijnlijk is hij de Shafer Trail terug naar boven gereden, want de Potash Road was zo slecht dat hij zich daar zeker had vast gereden en we hebben hem niet meer gezien.
De Musselman Arch van verschillende kanten gefotografeerd en toen terug gereden.Op de terugweg kwamen we nog een vrouwtjes BigHorn Sheep tegen die langs de kan van de weg liep, na wat foto’s stapte ze naast de weg naar beneden.Terug bij de splitsing rechtsaf richting Potash Road en zo verder naar beneden.
Hier zaten erg slechte stukken tussen waar we echt stapvoets overheen moesten spoorzoekend van links naar rechts om de grootste obstakels te vermijden.Bij de Potash boat launch komen we weer op het asfalt en volgen we de UT-279 noord naar de US-191 en Moab.
Hier krijgen we nog wat regen maar we hebben de rest van de dag best redelijk weer gehad met regelmatig de zon er bij.
Bij de parking voor de Corona Arch maken we nog een korte stop voor een bakje koffie en dat is het richting Moab, we zien nog een eenzame kalkoen die aan het Thanksgiving Diner ontsnapt was en verder veel mensen die middels touwen aan het klimmen waren langs de loodsteile wanden langs de weg.
In Moab is het motel zo gevonden, het was 03:30pm dat we incheckten.
Auto leeg halen, want we blijven hier drie nachten en even wat drinken.
Voor het eten kiezen we voor Denny’s.
Weet niet of het voor heel Moab geld maar het motel waar wij zitten heeft om 08:15pm het VOL bordje ophangen en dat voor een zondagavond.

Dag 6 maandag 28 november
Moab e.o.

Ook vanmorgen weer iets voor 07:00am uit bed, mooie tijd want vanaf 07:00am kan men hier ontbijten.
Niet echt bijzonder maar wel met goede koffie (Starbuck).
We rijden eerst even naar de City Market om een gallon fles water om koffie te zetten voor onderweg en ook nog wat fruit.
Daar vlakbij zit een Subway waar we de lunch weer halen, in de parken is niets te koop dus moet men zorgen dat men de lunch bij heeft.
Met de camper nooit een probleem, want dan hebben we alles aan boord maar met de auto moet men altijd even kijken waar men denkt te zijn rond lunchtijd.
We rijden de US-191 noord tot de ingang van Arches National Park, het betaal huisje is (nog) gesloten en ook het visitorcenter is nog niet open.
Het was 08:33am dat we het park binnen reden, visitorcenter opend pas om 09:00am en mogelijk ook de inkom of dat is net als Canyonlands’s winters gesloten, men moet er wel personeel voor inzetten en dat is mogelijk niet rendabel in die periode.
Het is vanmorgen weer koud rond de 27F maar dan wel met een snijdende wind die de vellen van je oren haalt.
Het idee om de trail naar Delicate Arch te doen laten we dan ook al vlug varen, want daar loop je onbeschermd tegen de elementen en die wind gaat werkelijk overal doorheen.
We beperken ons dan ook tot wat kortere wandelingen naar verschillende mooie rotsen en Arches.Op de campground bij Devils Garden staan nog een paar tenten en één trailer, ’s winters is dit een first come , first served campground weet niet of er ‘s winters ook water is, ’s zomers wel maar dan moet men een half jaar van te voren al reserveren voor een plekje.
We hebben ook vanmorgen weer even wat fijne sneeuw en later als we lager zitten wat lichte regen.
Rond 10:30am komt de zon af en toe tevoorschijn helaas gaat de wind niet liggen.
Bij de Window section is het wat aangenamer en doen we de trail langs de North en South Window en Turret Arch en vervolgens de trail naar Double Arch.We besluiten het park weer te verlaten om de Onion Creek Road te doen.
Het was ook in Arches lekker rustig, denk zo tussen de 50 en 100 auto’s over de hele morgen.
We rijden weer richting Moab en slaan gelijk na de Colorado River linksaf naar de UT-128 oost.
Op een van de vele turnouts langs de rivier gebruiken we de lunch en rijden dan door naar de afslag naar de Onion Creek Road.
Dit is een dirtroad die de Onion Creek volgt, probeer deze weg niet met een gewone luxe auto, want hij is op sommige plekken erg slecht.Ook moet men bij een enkele reis 30 keer de kreek oversteken, dat maakt dus 60 keer, want men moet langs dezelfde weg terug.
Schitterende trip die naar ons idee langer is dan in het verleden toen we hem met Jan en Marjan gereden hebben, we konden ons beide niet herinneren dat we toen aan het eind steil naar boven (10% stijging) moesten.
Er kwam nog redelijk wat water door de kreek, dat is ook altijd afwachten soms staat hij bijna droog maar ik heb ook al filmpjes gezien waarbij er een flash flood door de canyon raasde.
De BLM waar dit alles onder valt heeft aan het begin van de weg een nieuwe campground gemaakt deze heeft 11 plekken waarvan 4 walk-in waarbij men de tent dus naar zijn plek moet dragen.
Het zijn ruime plekken met picknicktafel en vuurring maar er zijn geen voorzieningen ook geen dumpsters, afval moet men meenemen en bij een van de campgrounds langs de Colorado River in de dumpster gooien, het enige wat er staat is een pit-toilet die is omgeven met vier houten wanden zonder dak, bij regen of sneeuw is men dus blootgesteld aan de elementen bij een toilet bezoek.
We draaien de UT-128 west weer op en rijden terug naar Moab, daar nog even tanken en rond04:00pm zijn we weer bij het motel.
Vanavond zijn we wezen eten bij de Moab Grill, goed eten voor een leuke prijs.
Bij terug komst brand het ‘NO VACANCY’ bord weer bij de office.
Morgen willen we de La Sal Mountian Loop doen maar dat zal van het weer afhangen, vandaag zat hij namelijk regelmatig in de wolken.

Dag 7 dinsdag 29 november
Moab e.o.

Annie was er weer vroeg uit, zelf hou ik het vol tot de wekker afloopt om 07:00am, ontbijt in de lobby en dan koffie zetten om mee te nemen.
Het heeft weer gevroren vannacht, want de auto’s zijn wit maar voor de rest ziet het er goed uit.
Blauwe lucht en geen wind dus gaan we de bergen in vandaag.
Eerst even de lunch halen bij de subway en dan via de UT-128 oost tot de afslag naar Castle Valley.
Langs de UT-128 zien we al wat lichte sneeuw op de hellingen liggen, dat is vannacht gevallen, want gistermiddag lag er nog niets.
We slaan af naar de La Sal Mountain Loop Road en rijden naar Castle Valley.
De sneeuw in de omgeving wordt wat dikker maar de weg is schoon en droog.Als we Castle Valley in rijden wordt ook de weg wat wit maar veel is het niet.
Aan het eind van de vallei en het gelijknamige plaatsje gaat de weg weer omhoog en wordt de sneeuw dikker.
Een centimeter wordt twee en dan vijf, geen probleem met deze auto, hij heeft AWD en M/S banden dus geeft hij geen krimp.
De weg splits zich, rechtdoor is de Gateway Drive en gaat richting Colorado, rechtsaf is de La Sal Mountain Loop en die willen wij volgen.
Een probleempje, de autosporen die we tot hier volgden gaan rechtdoor, de sneeuw op de La Sal Mountain Loop ligt er nog maagdelijk bij behalve dan wat sporen van wildlife was de weg is overgestoken.
Er moet toch iemand de eerste zijn die een spoor trekt dat worden wij dus, de sneeuw is hier een kleine 10 centimeter dik.Voor mij is het een teruggaan in de tijd, ik heb jaren lang als eerste sporen in de sneeuw gemaakt enige verschil is dat er toen een sneeuwschuif aan de voorkant en een zoutstrooier aan de achterkant van de wagen zat.
De omgeving is echt een winter wonderland en dus volop genieten alleen kunnen we niet zo vaak uitstappen voor foto’s, want dan ga je tot de enkels in de sneeuw.
Die wordt trouwens steeds dikker tot een goede 30 centimeter, we worden achterop gereden door een pickup truck met werkvolk, die weet waarschijnlijk de weg en zal hier wel vaker rijden in deze omstandigheden.
We laten hem passeren en hebben zo weer een spoor om te volgen.Dat spoor bestaat op verschillende plekken uit drie lijnen in plaats van twee omdat behalve de twee wielsporen ook de bodemplaat een spoor maakt door de dikke laag sneeuw.
We komen een sneeuwschuiver tegen en zo hebben we een schoongemaakte weghelft, weliswaar voor ons de linkerkant van de weg maar zonder tegenliggers kan dat gemakkelijk.Overigens is een geschoven weg gladder dan door verse sneeuw rijden, omdat er altijd een laagje dan aangedrukte sneeuw blijft liggen en dat is net ijs.
Zout strooien doen ze niet op de bergwegen hooguit zand of fijne gravel.
We dalen en dan wordt ook de sneeuw minder om even laten helemaal te verdwijnen, het laatste stuk van de La Sal Mountain Loop is weer een droge weg.Omdat we zo weinig buiten de auto konden doen zijn we na ruim twee uur al weer terug op de US-191.
Wat doen we nu, Annie stelt voor om nog een keer naar Arches te rijden dus nemen we de US-191 noord, door Moab en naar de ingang.
Daar is het ingang huisje nu wel bemand, we rijden in een keer naar de parking van de Delicate Arch trail.
Even overleg het is te vroeg om al te eten maar als we de trail nu doen zijn we wel erg laat voor de lunch en onderweg de lunch gebruiken is ook niet echt aantrekkelijk, het is dan wel droog maar ook erg koud om zomaar ergens op een rotsblok de gaan zitten voor de lunch.
We doen eerst een paar korte trails en zien dan vanmiddag wel.
Eerst de Sand Dune Arch, de zon schijnt dan wel maar deze Arch ligt tussen een aantal hoge rotsvinnen volledig in de schaduw het is dan ook steenkoud, na wat foto’s gaan we dan ook terug naar de auto en niet door naar Broken Arch.Volgende stop is Skyline Arch, deze kan men ook vanaf de weg zien en fotograferen maar met een korte trail heeft men toch een beter zicht.
Op de open vlakte voor de Arch zien we ineens drie Deer staan twee vrouwtjes en een jong mannetje, even later komt er een grote bok tevoorschijn, reden voor het jonge dier om een stukje verder te gaan grazen, het was ook wel een hele indrukwekkende bok die er bij kwam.We rijden naar Devils Garden, maar als we aanstalte maken om de trail naar Landscape Arch te gaan doen trekt het ineens dicht en begint het te sneeuwen.
Eerst maar even eten, maar helaas gaat het eerder harder dan zachter sneeuwen met ook nog hagel er tussen, een geluk dat we niet aan de Delicate Arch trail begonnen waren.
Sneeuw op de grond en dan ook nog op slickrock moeten lopen is vragen om problemen.
We gaan richting de uitgang met nog even een ritje naar de Window section maar daar had het helaas niet gesneeuwd.
Het werd ondertussen zo grijs dat men bijna niets meer van de omgeving kon zien.Terug naar Moab en op zoek naar een Laundromat, die zit achter de Mc D. volgens de dame van het motel, helaas pindakaas maar die was gesloten.
We weten dat Canyonland campground er schuin tegenover een Laundry heeft maar zowel campground en Laundry zijn gesloten in de winter.
Als we terug naar het motel willen rijden om te vragen naar andere Laundromat in Moab ziet Annie een bord waar er een op staat en die is wel open.
Als de was weer schoon en droog is steken we de weg over naar de City Market om wat te eten te halen voor vanavond.
De planning was om in het restaurant naast het motel te eten maar toevallig las ik in een krantje bij de Laundromat dat die op dinsdag gesloten is, dus moeten we iets anders bedenken.
Het wordt een kant en klare kip die is al warm maar kunnen we vanavond ook opwarmen in de magnetron op de kamer.
Terug naar het motel en de rest van de middag ontspannen, we hebben tenslotte vakantie en die hoeft voor ons echt niet tot de laatste minuut vol gepland te zijn.