Week 2

Dag 8 woensdag 30 november
Moab > Mexican Hat

Om 07:00am uit bed, terwijl Annie koffie zet voor onderweg haal ik twee bekers koffie in de office.
Voor we de auto in gaan laden start ik de motor alvast, zodat het voorraam kan ontdooien.
Het heeft weer flink gevroren vannacht, de buitentemperatuur is nu 24F.
Alles in de auto en uitchecken en op weg, eerst langs de Subway voor de gebruikelijke lunch.
Volgende stop de Mc D. waar we een ontbijt nuttigen.
We volgen de US-191 zuid tot de afslag naar de UT-211 west, deze weg brengt ons naar het Needles District van Canyonlands National Park.
We spotten nog een jong mannetjes Deer maar die springt al weg voor we een foto kunnen maken.
Men komt op deze weg ook langs Newspaper Rock waar een heleboel prehistoric pictographs bij elkaar staan, helaas ook modernere, want sommige mensen kunnen het niet laten om overal hun beeldmerk achter te laten.We maken er een korte stop, de rots ligt nog in de schaduw en de temperatuur is er maar 20F niet echt verwarmend dus.
Verder naar Needles District, het inganghuisje is gesloten net als het visitorcenter, daar zijn wel de restrooms toegankelijk en er is ook water.
De deel van Canyonlands is ’s winter gratis toegankelijk, ook de Squaw Flat campground is dan gratis alleen is daar dan geen water aanwezig, de rest van het jaar wel.
Een nacht kost hier $ 20,00 en het is first come first served.
Canyonlands National Park heeft de laatste jaren schijnbaar veel geld gekregen voor onderhoud, want de wegen in zowel Island in the Sky als in het Needles district zijn opnieuw geasfalteerd, ook de plekken op de Squaw Flat campground zijn geasfalteerd.
Heel de campground heeft een grote opknapbeurt gehad sinds ons vorige bezoek maar dat was dan ook in 2003.
Net buiten de parkgrens zit ook nog Needles Outpost een private campground met store en benzinestation, dit is ’s winters gesloten.
Verder is het gebied voor men het park bereikt BLM gebied met verschillende campgrounds.
Met een aantal fotostops onderweg gaan we naar Elephant Hill via 3 mijl dirtroad, goed onderhouden en ook met een luxe auto te rijden.Bij Elephant Hill gaat de weg over in 4X4 Low Gear en dan ook nog voor ervaren rijders, men heeft vanaf dit punt trouwens een day-use permit nodig om er te mogen rijden.
Daar wagen we ons maar niet aan we draaien om en gaan de scenic drive doen.
Weer zien we een jong mannetjes Deer en deze kunnen we wel fotograferen.Aan het eind van de weg bij Big Spring Canyon Overlook draaien we om.Men kan hier ook aan de Confluence Overlook Trail beginnen maar die is ruim 5 mijl enkele reis, beetje ver om de Green River in de Colorado River te zien stromen.
Volgende stop is Pothole Point, daar lopen we de korte trail.
In de zon en zonder wind is dat ook bij deze lage temperaturen goed te doen.
We hadden de hoop dat een deel van de Potholes wel water zouden bevatten maar we konden er maar een vinden de rest stond allemaal droog.
Het water in die ene Pothole was niet bevroren maar bevatte ook geen leven daar was het te koud voor.
Men kan er larve van verschillende insecten, slakje, twee soorten garnaaltjes en kikkervisjes in vinden.
Op den duur wordt zo’n Pothole helemaal gevuld en zand en organische stoffen en ontstaat er een tuintje, de eerste bewoners zijn meest al algen, mossen schimmels en cyanobacteriën.
Dat bij elkaar houdt de grond bij elkaar en houdt ook vocht vast waardoor er (normale) planten zoals grassen, yucca, cactussen en zelfs bomen in kunnen groeien.We gaan weer richting uitgang en maken nog een korte omweg langs de Cave Spring Trail, omdat deze grotendeels in de schaduw ligt besluiten we hem niet te lopen wegens de temperatuur die nog steeds ruim onder nul zit.
Het park uit en in een bocht lopen ineens 4 Deer dames langs de weg, we schikken van elkaar en zij rennen gelijk de struiken in waar ze door hun schutkleur niet meer te fotograferen zijn.
We stoppen bij Newspaper Rock voor de lunch en rijden daarna terug naar de US-191.
Veel mensen slaan dit gedeelte van Canyonlands over meestal wegens tijdgebrek, het is 34 mijl van de US-191 tot de ingang van het park, het grootste deel van de weg is max 40 M/U en kost dan rond de 3 kwartier en weer terug is 1,5 uur alleen om er te komen.
We gaan de US-191 zuid weer op en stoppen in Monticello om te tanken.
Bij Bluff komen de US-191 en US-163 samen, even verderop buigt de US-191 af naar het zuiden en volgen wij de US-163 richting Mexican Hat.
Na nog en fotostop bij de stenen sombrero waar de plaats zijn naam aan dankt duiken we naar beneden richting de San Juan River.We steken hem niet over maar rijden rechtdoor het terrein van de San Juan Inn op dit is onze overnachtingsplek voor vandaag.
Kamer op de tweede verdieping dus het hoognodige in de carry-on en de koffers in de auto laten.
Beetje oude glorie, ouderwetse airco/heater zonder thermostaat gaat dus alleen maar aan of uit en geen koelkast.Voor het avondeten kunnen we deze keer te voet, want er zit een restaurant naast het hotel.
The Olde Bridge Grille wat ons aangaat niet echt een aanrader.

Dag 9 donderdag 1 december
Mexican Hat > Page

Vannacht een beetje onrustige nacht gehad, Annie had last van haar maag en lag constant te draaien en keren.
Om 07:00am waren we uit bed, ontbijt op de kamer en een thermoskan koffie voor onderweg.
Iets na 08:00am checken we uit en gaan op weg.
Eerst een kleine 5 mijl terug over de US-163 en dan de dirtroad van Valley of the Gods op.
Goed onderhouden dirt/gravel road met maar op een paar plekken wat lichte wasbord vorming.
We rijden op ons dooie gemak de 17 mijl waarbij we heel vaak stoppen voor foto’s.Op de hele weg 1 truckcamper gezien die daar overnacht had en een personen busje met drie man/vrouw in verder hadden we het hele park voor onszelf.
Schitterende rotsformaties gezien, dit park gaat zeker op ons nogmaals te doen lijstje maar dan wel met de camper en er ook overnachten.
Het is BLM gebied en dus mag men er boondocken en de hele route is ook met een camper goed te rijden.
Niet alleen mijn conclusie, want Annie vroeg zich (ongevraagd) ook af waarom dit als niet mogelijk wordt aangegeven.
We zijn al vlug een kleine twee uur verder als we weer op asfalt komen, de B&B aan het eind is trouwens ’s winters gesloten.
Een opmerking over deze route, er is nergens een toilet te vinden.
We rijden via de UT-261 terug naar Mexican Hat en volgen de US-163 richting Kayente.
Natuurlijk wordt er bij milemarker 13 gestopt voor de bekende Monument Valley foto.Het is al lang geleden dat we deze route reden, er is nog al wat veranderd sinds die tijd.
Bij ons laatste bezoek aan deze regio stonden er nog een heleboel gammele houten verkoophutjes bij de afslag naar Monument Valley daar is niets meer van te zien.
Bij Kayente gaan we de US-160 west op en maken een pitstop bij de Mc D.
Het geplande bezoek aan Navajo National Monument slaan we vanwege te koud door de hoge ligging over, het is al middag en de temperatuur is nog steeds niet boven nul geweest.
We gaan dus in een keer door naar Page via de AZ-98 west, in Page doorgereden naar de US-89 noord en bij de Walmart even wat boodschappen gehaald.
Daarna even gekeken waar het hotel zit, nog te vroeg om in te checken dus rijden we door.
Net voor de brug over de Colorado River afgeslagen naar een recreation Area aan Lake Powel en daar de lunch gebruikt.
We gaan de rivier over en volgen de US-89 noord en komen weer in Utah uit daar rijden we door naar het trailhead van de Toadstools trail.
Dat wordt tegenwoordig keurig aangegeven met een bord en er is ook een parking waar men vroeger in de berm moest parkeren en ook op moest letten waar men moest zijn.
De laatste keer dat wij hier waren was in 2010 en er is veel veranderd waarschijnlijk door verschillende zware regenbuien is er nu een diepe wash ontstaan waar de trail gedeeltelijk doorloopt.
Wel staan er nu paaltjes met pijltjes om de weg te wijzen, deze bewegwijzering stopt wel bij de eerste (rode) toadstool.
We maken de nodige foto’s bij de rode toadstools en gaan dan naar links waar nog een hele groep witte toadstools staan of beter stonden.Het is echt spoorzoeken over de slickrock naar een pad richting deze toadstools.
Op een gegeven moment wordt het voor Annie te moeilijk om nog verder te gaan, mijn gevoel zegt dat ze achter de volgende bocht zitten dus zet ik nog even door.
Het gevoel klopt maar wat een ravage is het daar zeg van de vele tientallen witte toadstools staan er misschien nog tien overeind de rest is allemaal weggespoeld.
Waar men vroeger gemakkelijk overal kon lopen om foto’s te maken is het een moeilijk begaanbaar gebied geworden wat op dit moment nog moeilijker was doordat de grond erg nat was, ik zakte binnen een paar stappen tot de enkels weg.
Nog een paar foto’s op afstand genomen want dichtbij komen zat er niet in en weer terug naar het punt waar Annie was achter gebleven.Samen de terugweg aanvaart en na anderhalf uur waren we weer terug bij de auto.
Richting Page gereden met nog een stop op het strand bij Lone Rock, onderdeel van het Glen Canyon Recreation Area en tegenwoordig ook uitgerust met een tolhuisje,ook moet men nu betalen om er te kamperen $14,00 per nacht zonder hookup wel is er nu een dumpstation en zijn er restrooms met water in plaats van pit-toilets.
Het tolhuisje was niet bemand maar er staat een betaalautomaat zoals men die ook ziet als men Death Valley binnen rijdt.We rijden Arizona weer binnen en gaan naar het hotel, daar krijgen we in plaats van een double Queen een King kamer op de bovenste verdieping.
Kreeg later het idee dat men alle gasten op de derde verdieping wilde hebben zodat de andere verdiepingen schoon blijven.
Het is namelijk niet zo druk.
Er staat een bericht bij de receptie dat men voor een rustig ontbijt tussen 06:00 en 07:00 of na 09:00 moet komen anders heeft men kans op lange rijen, lange wachttijden en minder aanbod maar volgens de dame van de receptie is dat nu zeker niet aan de orde.
Als ik vanavond zo op het parkeerterrein kijk zo er tussen de 10 en 15 van de 130 kamers bezet.
Voor het avondeten gaan we op advies van de receptiedame naar Dam Bar & Grille wat bij aankomst ook een oude bekende blijkt te zijn hier hebben we in 2010 gegeten met vier andere AllesAmerika forumleden.

Dag 10 vrijdag 2 december
Page > Williams

Allebei heerlijk geslapen, was ook wel nodig na de gebroken nacht van gisteren.
Naar beneden voor het ontbijt, dat was uitstekend niet het standaard continental verhaal maar zeer uitgebreid.
Terwijl ik naar buiten ga voor een peukje gaat Annie terug naar boven om koffie te zetten voor onderweg.
Uitchecken spullen inladen en op weg, we gaan de US-89 zuid op, nog even tanken en dan aan de rit.
Het is bewolkt en daardoor valt er op de viewpoints langs de US-89 weinig te zien, het stuk door painted desert is ronduit saai omdat er geen kleur te zien is zonder zonnetje.
We draaien de AZ-64 west op en beginnen aan de klim richting de Desert View ingang van Grand Canyon National Park.
We komen nog een Mule Deer vrouwtje tegen maar die heeft geen zin in toeristen en verdwijnt met een sierlijke sprong over het hekwerk de struiken in.
Het viewpoint bij de Little Colorado River is helemaal volgebouwd met verkoopstalletjes van de indianen, heb ergens gelezen dat ze er over denken om zelfs toegangsgeld te gaan vragen.
Het is hun land dus zijn ze daar vrij in maar of je op die manier meer inkomsten gaat genereren kan men zich afvragen.
Er ligt een dunne sneeuwlaag op de hellingen van Kaibab National Forest ook later in het park komen we die terug, de wegen zijn op een enkele ijsplek mooi schoon en droog.Aan de ingang krijgen we twee parkmappen maar geen krantje, een map is de algemene de ander is specifiek voor de zuidrim en dan vooral voor het village gedeelte.
Eerste stop en eerste zicht op de canyon is bij Desert View, we parkeren op het grote parkeerterrein en lopen naar de rim.
Het is steenkoud doordat de wind precies op de rim staat.
De temperatuur blijft de hele morgen onder het vriespunt zitten wat ook niet helpt.We beklimmen de Watchtower wat gelukkig aan de binnenkant moet, beneden brand er ook nog eens een kachel omdat daar nog een winkel zit.We rijden op het gemak van viewpoint naar viewpoint de ene is erg koud en de volgende valt weer erg mee het is maar net hoe de wind staat.We komen nog vier Mule Deer dames en een heer tegen die laatste heeft maar een half gewei.
Dacht dat hij mogelijk de ene helft al verloren was omdat ze iedere winter het gewei afgooien maar daarvoor is het nog te vroeg, dat gebeurt meestal in februari.Rond het middaguur zitten we in de Village en besluiten om daar maar gelijk te eten.
In de General Store zit een deli en daar halen we onze lunch.
Daarna beginnen we aan de westrim naar Hermits Rest.
Tussen 1 maart en 30 november rijdt daar een shuttlebus en mag men er niet met eigen vervoer komen met uitzondering van fietsers en mensen met een invalidenparkeerkaart.
Nu mag men er wel met eigen vervoer rijden, altijd lekker dan hoef je tenminste niet op de volgende bus te wachten.We doen het op het gemak, voordeel van een doordeweekse dag in de winter, het is heerlijk rustig in het park, ondanks de lage snelheid worden we zelden achterop gereden door mensen met meer haast.  Op het eindpunt krijgt onze Garmin dame opdracht een route naar het hotel uit te zetten, daar zouden we dan rond 04:30pm aankomen.
Mooie tijd net voor het donker wordt.
Bij de reservering was er iets fout gegaan want volgens de bevestiging ging het om een reservering voor een persoon.
Nu kennen ze hier volgens mij geen eenpersoons kamers dus dat gaat vast goed komen.
Er werd niet eens een punt van gemaakt en er zit ook nog eens ontbijt bij wat volgens de reservering niet was.
We gaan eten bij New China Restaurant een nieuw chinees buffet restaurant, het was goedkoop maar zelfs dat is geen reden om er nog een keer te gaan eten.
Toen we Williams inreden om te gaan eten zagen we verschillende mooie kerstverlichtingen dus op de terugweg even een extra rondje door de stad gemaakt om een en ander te fotograferen.
Morgenochtend willen we nog een rondje doen, niet voor die verlichtingen want dat heeft geen nut bij daglicht maar er schijnen ook een aantal mooie Route 66 murals in de stad te zitten.
De rest van de dag willen we de oude R-66 volgen tot Kingman.

Dag 11 zaterdag 3 december
Williams > Kingman

Na weer een goede nachtrust om 07:00am uit bed.
We hadden een kamer aan de achterkant en dat is een stuk rustiger dan de voorkant, veel minder auto en treinverkeer en ook veel donkerder.
De voorkant staat vol in de schijnwerpers, terwijl er aan de achterkant maar een lamp brand op het parkeerterrein.
We gaan eerst ontbijten en weer zijn we een van de eerste, even later loopt het ontbijtzaaltje vol.
Als ik naar buiten stap valt de kou gelijk op me, de auto’s zitten rondom dicht gevroren dus start ik die alvast zodat de ramen kunnen ontdooien.
De auto geeft dan 14F als buiten temperatuur aan.
Spullen inladen, uitchecken en dan een rondje door het plaatsje rijden, de murals waren er minder dan verwacht, maar altijd leuk om te bekijken.
Nog een souvenirwinkel bezocht en twee kerstornamenten in de vorm van een cactus gekocht, staat wel ”ARIZONA” aan een kant maar alle andere hadden rondom “GRAND CANYON” staan, de winkel was touwens om 08:30am al open.
De tank gevuld en dan op weg, gelijk de I-40 west op want de R-66 bestaat hier alleen nog binnen Williams zelf.
Bij exit 139 staat aangegeven dat men weer op R-66 kan komen dus dat gedaan, erg saai stuk tot aan Seligman, maar het hoort bij The Mother Road.
Seligman zelf is nog uitgestorven geen idee of de winkels al open waren, want we hebben alleen wat foto’s gemaakt vanuit de auto.
De winkels waar al de etalage poppen op het dak staan heeft alle oude auto’s die er altijd voor stonden weg gehaald, of dit permanent is of alleen voor winter in verband met sneeuw weet ik niet.Omdat we tijd genoeg hebben maken we een stop bij Grand Canyon Caverns en gaan met een tour mee ongeveer 45 minuten voor $22,00, geen cavern met mooie rotsformaties maar meer een leuk stukje geschiedenis.
Het is een (been)droge grot wat je ook kan merken en zelfs proeven, de lucht smaakt stoffig.
Omdat het zo’n droge grot is heeft hij vanaf 1962 tijdens de koude oorlog dienstgedaan als opslag voor voedsel en water en toevluchtsoord voor ongeveer 2000 personen.
Er was aan bijna alles gedacht ook sanitair maar dat het in een grot donker is was men schijnbaar vergeten, want in het hele noodpakket was niet een lucifer, kaars of andere lichtbron aanwezig.We rijden verder en komen het grondgebied van de Hualapai Nation binnen, Garmin geeft weer een grijze omgeving zoals in alle gebieden die tot en van de indianenvolken behoren.
In Peach Springs is niet aan R-66 geschiedenis te zien daar doen de indianen niet aan.
In Truxton staat nog een oud motel met het originele bord, het motel is nog steeds in gebruik, er naast is een tuin met een aantal oude auto’s.Net voor Hackberry steekt er een Coyote de weg over maar die is gelijk tussen de struiken verdwenen.
We rijden Kingman binnen en gaan eerst naar de Walmart voornamelijk voor kleding maar we kunnen niets vinden wat ons kan bekoren.
De rest van de boodschappen doen we wel in Las Vegas, want hier is het enorm druk, rijen voor de kassa als was het Black Fryday daar hebben we geen zin in.
Iets verderop zit de Cracker Barrel waar we de lunch gebruiken, bij het afrekenen maakt de caissière een fout in plaats van $ 4,00 tip slaat ze $ 6,00 aan dat is op een rekening van $ 19,86 wel erg aan de ruime kant er komt een manager bij en die kan het corrigeren.
Men moet altijd op blijven letten bij afrekenen blijkt wel.
We rijden naar het hotel en checken in en brengen alle spullen op de kamer, na drie dagen zomaar wat uit de koffer pakken, terwijl die in de auto bleef is het daar een rommeltje in dus even een beetje ordenen kan geen kwaad.
Tegen 06:00pm rijden we naar Beale Street om Santa binnen te halen.
We parkeren op de kruising van R-66 en N 2nd Street en lopen naar het startpunt van de parade.
Daar staan alle voertuigen al opgesteld en zo kunnen we op het gemak alles fotograferen terwijl ze stilstaan, als ze rijden krijg je al vlug bewogen foto’s door de langere sluitertijd, want zonder flits laat alle lichtjes veel mooier uitkomen.Om 07:00pm gaat het eerste voertuig rollen en trekt binnen een half uurtje de hele stoet aan ons voorbij met in de laatste wagen Santa met zijn vrouw.We zoeken de auto weer op en rijden naar de Panda Express voor een ‘to go’ diner wat we op de kamer opeten.
Daarna koffie en verslagen maken.
Morgen rijden we weer naar onze hometown in Amerika.

Dag 12 zondag 4 december
Kingman > Las Vegas

Vanmorgen eerst ontbijt in de R-66 breakfast room.
Het was, toen we buiten kwamen, aangenamer dan gisteravond de wind was weg en dat kan je gelijk merken, de temperatuur was 34F.
Na het ontbijt de auto weer inladen en uitchecken, daarbij aangegeven dat we niet zo tevreden waren over de kamer.
Er ontbrak een wekkerradio, de tv liet alleen maar sneeuw zien, de koudwaterkraan van de douche werkte andersom (naar links voor water en naar rechts om dicht) bij de wastafel waren warm en koud omgewisseld.
Vooral dat laatste is gevaarlijk, je zal de rechterkraan maar open draaien in de veronderstelling dat je koud water krijgt, je zou je handen kunnen verbranden.
Het werd genoteerd vooral het wastafel verhaal vond men belangrijk wat ze er mee doen zullen we wel nooit horen.
We gaan op weg en volgen gelijk R-66 weer, het hotel ligt namelijk aan deze route.
Na nog een paar murals op de foto te hebben gezet verlaten we Kingman en gaan richting Oatman.
Nadat we de I-40 gepasseerd zijn heet de weg eigenlijk AZ-10 maar hij wordt aangegeven als Historic R-66.Het eerste stuk door de valley is saai, pas als de weg de bergen ingaat wordt de omgeving interessant, mooie vergezichten, veel cactussen, Agave en Yucca’s en veel bochten.De slechte stukken zijn intussen allemaal verbeterd er is zelfs op grote stukken aan beide zijde een kantstreep gezet.
Een mijl of zes voor Oatman komen we de eerste ezels tegen, twee mamma’s met een jong.We rijden Oatman binnen het is inmiddels 09:30am er staan wat auto’s in Main Street maar die zijn bijna allemaal van de winkeliers zelf.
Er lopen twee groepjes van vijf ezels door Main Street, we maken de nodige foto’s en zien dan bij twee jonge dieren een sticker op het voorhoofd zitten waar opstaat “don’t feed me carrots” mogelijk zijn ze nog te jong om de grote hoeveelheid wortelen die de toeristen ze voeren te verteren.
We zagen er minstens een nog drinken bij de moeder dus kunnen ze nog niet zo veel vastvoer aan.

We verlaten Oatman via de westkant en komen op het gedeelte AZ-10 R-66 waar ieder jaar de struiken versiert worden met kerst versieringen, er zitten weer mooie creaties tussen.Jammer genoeg is bij een deel van de struiken een gedeelte van de versieringen er uitgewaaid, vooral de wat zwaardere versieringen zoals kerstboomballen liggen op de grond onder de struiken.
Aan de westkant van Oatman zien we nog vier ezels, groepje van drie en een eenzame ezel waarschijnlijk een hengst.
Op de splitsing van de AZ-10 en AZ-155 is het gedaan met de versierde struiken.
Wij houden hier rechts aan en rijden via de AZ-155 en AZ-95 noord naar Bullhead City, daar stoppen we bij de Target en weet Annie wat sportkleding te scoren.
Linksaf de brug over de Colorado River over en we zitten in Nevada.
Daar volgen we achtereenvolgens de NV-163, US-95 en US-93 noordwest richting Henderson.
Daar bezoeken we eerst Michaels, die hebben een speciale kortingsactie die alleen vandaag geldig is, was ook te merken aan de drukte in de winkel, we weten er was kerstspullen te scoren.
Vervolgens naar premium outlet south, daar weet Annie nog wat kleding te vinden.
Inmiddels loopt het tegen 03:00pm en gaan we richting hotel, daar kunnen we gelijk inchecken en krijgen hetzelfde kamernummer als aan het begin van de reis, alleen nu een verdieping hoger.
We halen de auto leeg op de wandelschoenen en hikesticks na, die hopen we van de week nog een keer te gebruiken.
Rond 06:00pm rijen we naar de Ethel M Chocolate Factory in Henderson om net als vorig jaar van de met kerstverlichting versierde cactustuin te genieten.
Het was er enorm druk, toen wij aankwamen viel het nog mee en hadden we vlug een plekje dichtbij de ingang maar toen we een uurtje later weggingen reden de auto’s in file rondjes op zoek naar een parkeerplekje.
Nu kon men vanavond met Santa op de foto dat gaf waarschijnlijk de extra drukte.
De tuin was weer schitterend en er leken wel veel meer lichtjes dan vorig jaar.Als men tussen 15 november en nieuwjaarsdag in Las Vegas verblijft is dit zeker een aanrader om een paar avonduurtjes door te brengen,
Voor het avondeten rijden we door naar Warm Spings Road want daar zit een DQ die behalve (heel lekker) ijs ook burgers verkoopt en die zijn veel lekkerder dan de andere fastfood ketens.
Op de terugweg nog even langs de Walmart om Griekse Yoghurt voor het ontbijt te kopen en dan naar het hotel, koffie drinken en verslagen maken.

Dag 13 maandag 5 december
Las Vegas > Shoppen

Vanmorgen een beetje uitgeslapen, de meeste winkels in de outlet en malls gaan pas om 10:00am open dus heeft het geen nut om vroeg op te staan en rond 08:00am al onderweg te zijn.
We ontbijten op de kamer en kijken wat op internet.
Rond 10:00am gaan we op weg naar de Premium Outlet North daar is het bij aankomst nog redelijk rustig, we kijken wat rond en Annie weet een paar laarzen en pantoffels te scoren.
Bij de Pandorashop vragen we naar kerst gerichte beads en kopen we een bead met de slee van Santa.
Volgende stop de Boulevard Mall aan Maryland Parkway, hier kopen we kleding bij Old Navy voor de rest kunnen we niets vinden wat ons tot kopen kan inspireren.
We gaan richting Henderson waar we de Hobby-Lobby opzoeken.
Het is inmiddels lunchtijd en op het terrein bij Hobby-Lobby zit een Subway daar gebruiken we de lunch.
Bij Hobby-Lobby vinden we alleen wat kleine dingen de rest was niet interessant en ook behoorlijk aan de prijs, nu zijn de meeste artikelen hier behoorlijk aan de prijs maar vaak kan men door de aanbiedingen toch spullen vinden voor een redelijke prijs.
Volgende stop is de Walmart waar we nog wat spullen halen op verzoek van het thuisfront.
Terug naar het hotel en daar alle aankopen naar de kamer gebracht, dat waren heel wat plastic tassen, die krijg je hier nog steeds volop gratis.
Vooral in de supermarkt kunnen dat er heel wat zijn.
De rest van de middag is het voetjes omhoog en ontspannen.
Rond 06:00pm gaan we op weg naar Freemontstreet, daar gaat de kwaliteit hard achteruit.
Veel bedelaars die van alles mankeren zielig zijn of oud militair, die laatste zelfs uit de tweede wereldoorlog en al 92 jaar oud als je tenminste de kartonnen bordjes die ze tonen moet geloven.
Ook de look a likes en straatartiesten worden minder mooi en vaak erg vulgair.
Op deze manier wordt een bezoek aan deze attractie steeds minder aantrekkelijk.
Zeker voor de regelmatige bezoeker, want ook de shows van de experience zijn al jaren het zelfde soms in een andere volgorde, maar Queen, Heart, The Who en The Doors komen al jaren voorbij.
Prachtig als men het voor de eerste keer ziet maar geen klantenbinders voor de lange termijn.Na de show van 08:00pm hebben we het wel gezien en gaan richting Flamingo Road om bij de Red Lobster te gaan eten, weer een verrukkelijke maaltijd genoten.
Daarna via wat binnendoor wegen terug naar het hotel, op Flamingo waren werkzaamheden waardoor een rijbaan was afgezet en dat gaf een hele lange file.
Op zulke momenten is het gemakkelijk als men al een beetje bekend is in de stad, via Easter en Harmon waren we zo bij het hotel.

Dag 14 dinsdag 6 december
Las Vegas > Valley of Fire > Las Vegas

Vanmorgen weer om 07:00am uit bed we willen de natuur in en dan starten we graag op tijd.
Na het ontbijt koffie zetten voor onderweg en op pad.
We hadden eerst Death Valley National Park op de planning staan maar daar ben je een volle dag helemaal aan kwijt en dan moet je in deze tijd van het jaar in het donker terug komen.
Daar komt bij dat we komend voorjaar hier weer zijn dan met een camper en hebben we half april mogelijk een bloeiend Death Valley.
Nu dus Valley of Fire State Park waar het nu ook niet zo warm is en men wat gemakkelijker een trail kan lopen.
We rijden via Nellis en Las Vegas Blvd naar de I-15 noord, de Garmin kleurt weer grijs, geen indian county deze keer maar de Nellis Airforce Base.
Vanaf de I-15 zien we Speedway altijd liggen nu rijden we er achterlangs.
Deze route kent wat meer stoplichten maar de I-315 US-93 en US-95 zijn ’s morgens berucht om hun file’s en die ontwijken we zo.
Bij exit 75 van de interstate af en via de Valley of Fire Road oost naar het park.
Bij de ingang $ 10,00 intree betaalt en een kaartje/parkfolder gekregen.
Die parkfolder is vernieuwd, op de voorkant staat nu een foto van de Fire Wave waar vroeger altijd een foto van Elephant Rock stond.
Op het kaartje is de trail naar de Fire Wave nu ook aangegeven.
We rijden eerst de scenic drive rond de rotsformatie bij de campgrounds en stoppen verschillende keren voor foto’s daarbij is een stop bij Arch Rock natuurlijk een must.Volgende stop is het visitorcenter voornamelijk een sanitaire stop, want voor de rest is er daar niets nieuws te zien.
We maken een rondje door de tuin, deze keer geen jonge Gambil Quails, wel vliegt er een groepje volwassen dieren op maar die zijn niet te fotograferen, de Antelope Ground Squirrels ook niet trouwens die rennen over de rotsen of de duivel op hun hielen zit.We nemen de weg richting White Dome en slaan halverwege af naar Fire Canyon Road.
Jammer dat de zon verkeerd staat zodat foto’s maken wat moeilijker is vooral ook, omdat de zon in deze periode van het jaar een stuk lager staat.Bij White Dome maken we wat foto’s en rijden dan terug naar parking 3 waar ook de trail naar de Fire Wave start.Wij gaan de andere kant op en doen daar een rondje om mooie rotsformaties te fotograferen, er zijn daar ook een paar bijzondere rotsformaties maar, omdat we geen gps bij ons hebben wagen we ons daar niet verder aan.
Men kan hier gemakkelijk verloren lopen, zeker omdat een groot deel over slickrock gaat en daar kan men geen trail zien.Uitgezette trails zijn er niet in dit deel van het park, komt misschien in de toekomst wel, want ook de trail naar de Fire Wave was eerst niet uitgezet, tot men vond dat er door te veel mensen zelf maar een pad gemaakt werd en er teveel schade ontstond, toen heeft het park een officiële trail uitgezet.
We gaan op het gemak richting de oost uitgang, daar stoppen we om de korte trail naar Elephant Rock te doen.Er staan hier meer rotsformaties die op een olifant lijken, mijn opmerking dat de olifant een kuddedier is en er daarom meerdere te zien zijn word door mijn wederhelft naar het land der fabeltjes verwezen.
Valley of Fire State Park gaat aan de oostkant over in Lake Mead National Recreation Area.
Op de splitsing met de NV-169 gaan we rechtsaf de Northshore Road op.
We slaan af naar Stewart Point, hier kan men bijna tot aan waterlijn van Lake Mead rijden.
Het laatste stuk is wel dirt/gravelroad maar goed te rijden, er staan een aantal huizen en men mag er boondocken met een maximum verblijf van 15 dagen.
De enige voorziening die wij zagen was een pit-toilet, geen afvalbakken dus is het een pack-in / pack-out gebied waar men geacht wordt al je afval weer mee te nemen.
Er stonden nu verschillende campers, ’s zomers lijkt het mij hier geen pretje, zonder hook-up geen airco of men moet de generator starten en geen schaduw, de hoogste struik was krap 1,5 meter hoog.
We gebruiken hier de lunch met zicht op Lake Mead.Na de lunch rollen we op het gemak richting Henderson, helaas nergens wildlife te bekennen en dan is het toch een redelijk saaie route.
Het idee om de hele route tot aan Boulder City te rijden laten we dan ook varen en we verlaten via de Lake Mead Parkway het park.
Boulder Hyway dient zich aan dus gaan we rechtaf en rijden richting hotel, nog even langs de Walmart voor het ontbijt morgen en wat lekkers bij de koffie.
Op de kamer pakken we de koffers in en wegen ze, beide zitten ze net onder de 23 kilo en dat mag bij BA, niets meer aan doen dus.
Ze gaan weer open, want nu weten we wat in welke moet om het goede gewicht te hebben.
Voor het avondeten blijven we vandaag binnen het hotel, we eten bij Snaps een goede maaltijd voor heel weinig $.
Om 09:00pm konden we online inchecken bij BA en dat ging zonder problemen, kon zelfs nog andere stoelen uitkiezen.
Morgenavond om 09:00pm vertrekken we richting Londen.

Dag 15/16 woensdag 7/donderdag 8 december
Las Vegas > Londen > Amsterdam > Thuis

Vandaag is onze laatste dag in Las Vegas maar ook een reisdag, Vliegen met BA heeft als voordeel dat men nog een hele dag te besteden heeft omdat men rechtstreeks naar Londen vliegt.
Bij de Amerikaanse maatschappijen vliegt men eerst naar de oostkust wat dan een vroege morgen vlucht is meestal tussen 06:00am en 10:00am.
Gevolgd door een middagvlucht tussen 05:00pm en 07:00pm naar Amsterdam waar men dan ’s morgens aankomt.
Nu komen we ’s middags aan in Londen en met een late middagvlucht naar Amsterdam.
We starten op het gemak en komen pas na 08:00am uit bed, ik haal koffie in de fitnessroom en we ontbijten op de kamer.
Alle spullen worden in de koffers gedaan en ik weeg ze nogmaals voor de zekerheid, 22,5 en 22,8 kilo dat is dus geen probleem.
Rond 10:00am checken we uit en rijden via Flamingo naar de strip, daar zijn we deze reis nog niet geweest.
We rijden naar de parkeerkelder van Bellagio en kunnen daar bijna voor de deur naar het hotel parkeren.
Parkeren is ook hier niet meer gratis maar voor $ 10,00 ben je 24 uur van je auto af, dat is nog altijd goedkoper dan thuis in Middelburg of Vlissingen voor zo’n lange periode.
We lopen vanuit de parkeergarage zo de binnentuin van Bellagio in, daar is het nog redelijk rustig, zodat we foto’s kunnen maken zonder al te veel mensen en selfiesticks in beeld.
De tuin is weer schitterend, wel zijn weer dezelfde elementen zoals de ijsberen en pinguïns gebruikt maar weer in een heel andere opstelling als voorgaande jaren.
Er zijn nu zes ijsberen sommige maar gedeeltelijk maar daar is weer heel wat werk aan gedaan, mama beer met twee jonge koste 17.000 witte anjers, papa beer met twee jonge koste 10.000 Hydrangia (hortensia) bloemen, ze worden dagelijks gecontroleerd en zo nodig vervangen.De ruim 12 meter hoge kerstboom koste alleen aan het inbrengen van de lampjes al 250 manuur.
Er stonden nog veel meer getallen maar die heb ik niet onthouden.
Na een goed uur verlaten we Bellagio en steken Flamingo over naar Ceasar Palace, daar vinden we niet zoveel kerst versieringen.
Volgende stop is de Venetian waar we dwars door de winkelstraat naar de achterkant lopen waar altijd de mooiste versieringen zitten, niet zo mooi als voorgaande jaren met minder verse bloemen en planten maar meer kunststof maar nog wel de moeite.

We lopen terug naar Bellagio, want mijn telefoon begint te piepen dat hij te weinig stroom heeft, in de auto aan de stroom gelegd en zodanig neergelegd dat we hem bij het instappen gelijk zien liggen, want dat is natuurlijk een prachtige kans om hem te vergeten.
In Bellagio nog even de Garden Shop bezocht die voor de gelegenheid is omgebouwd tot kerstwinkel maar wel een hele dure, goedkoopste bal $ 20,00 compleet boompje (0,90 m hoog) vanaf $ 350,00.Hierna de tram naar het Monte Carlo casino genomen, we willen ook even kijken bij de nieuwe T-Mobile Arena en The Park.
Ziet er mooi uit hier willen we nog wel eens een keer kijken als het donker is en allen kunstwerken zijn uitgelicht.We krijgen trek en als we een Denny’s zien steken we de strip over om daar te eten, vervolgens doen we nog een rondje door de Miracle Mile en steken dan weer over naar het Bellagio.Het loopt tegen 03:00pm en dan is de eerste fonteinenshow die willen we nog even meepakken.
Eerst even naar de auto om de vesten te halen, de zon is weg en het is een stuk frisser geworden.
Na de Star Spangled Banner en Time to say goodbye zeggen wij goodbye tegen de strip en tot volgend voorjaar.We maken nog een paar foto’s in de binnentuin, want doordat de zon weg is komt de kerstverlichting nu beter uit.Parkeergeld betalen naar de auto en dan naar Las Vegas Outlet South, eerst een stukje doorgereden en de auto afgetankt, koste daar bij 7 eleven $ 2,199 terwijl de pomp vlakbij het verhuurstation $ 2,699 vraagt voor diezelfde gallon.
Annie weet nog een legging te scoren en dan vallen we neer bij de Starbucks voor een frappuccino pepermint mocha, daar had wel een extra shot pepermint in gemogen een weetje voor de volgende keer.
We vinden het welletjes en rijden op het gemak naar de autoverhuur, auto inleveren, geen verdere kosten, en dan met de shuttlebus naar terminal 3.
Het viel mij op dat ik een van de weinige was die de chauffeur een tip gaf.
Er ging om 06:25pm nog een BA vlucht naar Londen en dus was de balie al bemand en konden we gelijk de koffers kwijt en kregen we de boardingcards.
Volgens de weegschaal op het vliegveld wogen beide koffers 21,9 kilo.
Nog even een laatste peukje en dan door de security, daar werd Annie haar Carry-on er uitgepikt wegens iets verdachts, bleken de twee pakken met Red Velvet cakemix te zijn.
Mooi op tijd aan boord en onderweg, we hebben het geluk dat we opstijgen in zuidwestelijke richting en daarna parallel aan de strip vliegen en ook nog aan de goede kant van het vliegtuig zitten, zodat we een mooi afscheid van de strip kunnen nemen.
De vlucht is lang niet vol, wij zitten in het achterste deel met een 3/4/3 opstelling en bijna het hele midden stuk blijft leeg, verschillende mensen verhuizen dan ook om meer ruimte te hebben.
Drinken en eten komen al vlug en daarna gaan de ogen een paar uur dicht, Annie slaapt bijna de hele vlucht maar ik krijg het laatste stuk als het weer licht wordt grotendeels mee.
Weinig aan overigens want we vlogen boven een dicht wolkendek waar we pas tijdens het landen doorheen kwamen.
Van terminal 3 naar 5 ging erg vlot en was heel wat aangenamer dan op de heenreis, deze chauffeur reed heel netjes.
Op terminal 5 weer door security en weer was de Carry-on van Annie verdacht, nu werd hij bijna helemaal leeggehaald en ging hij nogmaals door de scan verder geen probleem.
Omdat men in Engeland de toegewezen gate pas laat bekent maakt gaan we opzoek naar informatie, bij een infobalie van BA geef ik aan dat we niet zo snel ter been zijn en graag op tijd naar de gate willen.
Geen probleem en we krijgen het gatenummer.
Daar aangekomen zijn ze al aan het boarden, de vlucht ging om 16:25 terwijl op onze reispapieren 16:45 stond.
Mooi op tijd van de gate weg maar dan ben je nog niet in de lucht, er staat een file van vertrekkende vliegtuigen.
Ook deze vlucht 3/3 is lang niet vol en onze buurman verhuist, waardoor we weer drie stoelen met zijn tweeën hebben.
Kort vluchtje maar we hebben nog een uur tijdsverschil dus loopt het al tegen 19:00 voor we op Schiphol zijn, daar worden we het hele vliegveld rond gestuurd voor we naar de gate kunnen.
Weer bijna aan het eind van de terminal dus weer een flinke avondwandeling voor we bij de paspoort controle komen.
Daar staat een enorme rij en zitten er twee snotneuzen (in opleiding?) die de controle doen met een derde man er tussenin om hen te begeleiden.
Bijna ieder paspoort wordt ook nog door een loep bekeken en ondertussen zitten ze onderling grapjes te maken.
Niet echt reclame voor de binnenkomende toeristen, in Amerika kan het ook lang duren maar daar is men wel serieus met de papieren bezig.
Koffers kwamen natuurlik weer precies op een band aan de andere kant van de bagagehal en lagen al vrolijk rondjes te draaien toen we daar aankwamen.
Naar buiten, douane had geen interesse in de koffers, en naar de shuttlebus, hier komt de chauffeur niet eens van zijn stoel om de mensen te helpen, krijgt dan ook geen tip.
De auto opgehaald en dichtbij de uitgang geparkeerd, even naar binnen met de reservering voucher en aangegeven dat ik mijn kaartje kwijt ben, kreeg zonder problemen een nieuwe.
Koffers inladen en op naar Zeeland, mijn zonnebril lag gewoon naast mijn stoel, was dus uit mijn zak gevallen voor vertrek.
Iets na 20:00 aan de rit begonnen en iets voor 22:00 waren we thuis waar mijn horloge gewoon op mijn nachtkastje lag.
Alle drie de minpuntjes van dag 1 zijn hiermee weer opgelost.
Tegen 23:00 uur stappen we in bed waar ik tegen 11:00 uur weer uitstap zonder een keer wakker te zijn geweest, dat gaat zich de komende dagen zeker wreken ben ik bang.