Week 4

Dag 22, zondag 20 april
Capitol Reef NP – Kodachrome Basin SP

We starten wat later omdat de generator pas na 08:00am gebruikt mag worden, er zijn al een aantal plekken leeg, maar ook bij de nog bezette plekken zien we dat bij vele de strookjes al van de palen zijn gehaald door de camphost, ik denk niet dat het vandaag een probleem zal zijn om een plekje op Fruita te bemachtigen.
Om 09:00am rijden we van de campground af, het eerste stuk tot aan het visitorcenter rijden we heel langzaam, want we weten dat men hier ’s morgens vroeg goed kans heeft om Mule deer te spotten, naast de paarden bij Gifford Farmhouse is het eerste wat we spotten een Yellow Bellied Marmot bij het Ripple Rock Nature Center en in de boomgaard tegenover het visitorcenter zien we inderdaad een stuk of vier Mule Deer.

We draaien de UT-24 west op richting Torrey om daarna de UT-12 west op te gaan, op de kruising ligt het bord wat altijd aangeeft dat Fruita vol is ook al plat in de berm.
We gaan op het gemak Boulder Mountain op en stoppen op de verschillende overlooks, we hadden de vorige dagen al gezien dat er nog sneeuw op de berg lag en daar komen we natuurlijk ook nog in terecht naar ons beider idee lag er meer dan vorig jaar.
De campgrounds en het informatiecenter van het Dixie National Forest zijn dan ook nog gesloten.

Waar de sneeuw al weg is steken de witte stammen van de Aspen mooi af tegen de donkere berg, we dalen richting Boulder en spotten net voor we het plaatsje inrijden een groepje Mule deer in de berm helaas net te laat voor een foto’s en ineens stoppen met een andere camper vlak achter ons gaat ook niet.

Na Boulder gaat het weer omhoog en komen we in het Grand Staircase-Escalante National Monument uit en volgt het mooiste stuk van de UT-12 daar waar mogelijk wordt er dan ook gestopt voor foto’s.
Deze route blijft schitterend al rijdt men hem ieder jaar volgens mij.

In Escalante worden nog wat kaarten gepost en wat brandstof ingenomen om de generator te kunnen gebruiken, de eerste pomp erkende de zipcode niet en nam geen debetkaart aan en naar binnen gaan zoals de pomp aangaf had geen nut want de winkel was gesloten, bij de tweede pomp werd er niet eens om een zipcode gevraagd en kon ik zo tanken.
De bij deze pomp aanwezige Subway was helaas gesloten net als behoorlijk wat andere winkels in deze plaats.
We gaan weer verder om in Cannonville de Cottonwood Canyon Road (BLM400) zuid te nemen, waar deze overgaat in dirtroad gaan we links en rijden het Kodachrome Basin State Park in.
Bij de ingang geven we aan te willen overnachten en vraagt de man met of zonder hookup, als het kan met, er blijken sinds kort een achttal plekken met full hookup te zijn.
Hij vraagt naar mijn naam en dan komen al mijn gegevens al op het scherm, kan wel kloppen want we hebben hier al twee keer eerder gestaan in het gezelschap van een echtpaar uit Assen.
We krijgen een plek toegewezen en een park krantje.
Eerst maar eens kijken hoe onze plek er uit zien en ook gelijk de lunch gebruiken want het is ondertussen al 01:30pm.
In het park krantje kijken we wat de mogelijkheden zijn voor een hike en er blijken er twee vanaf de campground te kunnen starten dus wordt de camper aangesloten die hoeft niet meer van zijn plaats.
We ontspannen een beetje in de zon en rond 04:00pm starten we aan onze wandeling de “Angel’s Palance Trail” een 1.5 mijl lange trail met een hoogte verschil van 150ft.
Een schitterende wandeling tussen en over badland heuvels van Betonite Klei met uitzichten over de directe omgeving maar in de verte ook Bryce Canyon en op verschillende van de bijna 70 Sedimentary Pipes waar het park bekend door is geworden.
Omdat men dus een stuk(je) naar boven moet kijkt men voor een deel op deze pijpen in plaats van er tegenaan.
Er zaten een paar rot klimmetjes in vooral omdat men weinig grip had en dus gemakkelijk kon wegglijden maar verder was het geen moeilijke hike.

Weer terug aan het begin doen we ook de er tegenover gelegen “Nature Trail” een 0.5 mijl lange trail met uitleg over de planten die in het park voorkomen, dit is een rolstoel toegankelijke trail hoewel de losse split waar het pad uit bestaat wel een stevige duwer of een gemotoriseerde rolstoel vraagt.

We hadden af en toe een spetter en terug in de camper een heel klein buitje, maar verder bleef het droog, de temperatuur voor vannacht is trouwens maar rond de 36F dus zal er wel een extra dekentje op bed moeten.
We zijn het er beide over eens dat dit park erg onder gewaardeerd is en zeker een wat langer bezoek verdient, als we hier weer in de buurt komen zullen we er zeker twee nachten verblijven om meerdere trails te kunnen lopen want er zitten nog een paar mooie tussen en moeilijk zijn ze zo te lezen geen van allen.
Gereden: 119 mijl.
Getankt: Escalante, 20,004 gallon á $ 3,499
Campground: Kodachrome Basin, kosten $ 28,00 met full hookup (50amp) geen wifi
De prijs in inclusief de parktoegang ( $ 8,00) voor een plek zonder hookup is men $ 19,00 kwijt

Dag 23, maandag 21 april
Kodachrome Basin SP – Kanab

Vandaag wordt een rustig dagje, we hebben niet zo’n grote verplaatsing en verder staat er niets op de planning behalve dan wat huishoudelijke taken.
Na het ontbijt rijden we om 08:20am weg uit Kodachrome Basin State Park en terug naar Cannonville waar we de UT-12 west weer oppakken.
In de klim richting Bryce Canyon maken we nog een paar fotostops om daarna in een keer door te rijden.

In Red Canyon staat de zon net verkeerd voor de foto’s dus stoppen we daar niet deze keer.
Aan het einde van de UT-12 gaan we linksaf en pakken de US-89 zuid op.
De Sevier River die door hetzelfde dal naar het noorden stroomt bevat behoorlijk wat water maar als we eenmaal voorbij Mt. Carmel Junction de Virgan River tegen komen staat die bijna droog.
Als die in Zion National Park net zo weinig water bevat zijn “The Narrows” nu al te lopen maar mogelijk komen er voor hij daar is nog een aantal zijriviertjes bij waardoor hij meer water bevat.
De rit verloopt rustig en voorspoedig tot een kleine 6 mijl voor Kanab, daar verschijnen de Roadwork waarschuwingen weer in de berm, waar ze vorig jaar binnen de stadsgrens bezig waren wordt er nu over een lengte van 4 mijl buiten de staat aan de weg gewerkt.
En het is een groot werk, want zelfs de fundering gaat er uit, kan dus best een paar maanden gaan duren, het verkeer moet over een baan achter een pilotcar vertraging mogelijk tot 30 minuten, wij moesten zo’n 15 minuten wachten voordat we weer mochten rijden.

In Kanab gaat de US-89 linksaf en wij rechtdoor dan heet hij US-89A (Alt) na en kleine 200 meter zijn we dan al bij de campground.
Het is dan rond 11:00am we worden welkom geheten door Wim de Nederlandse eigenaar, hij zoekt onze reservering op en schrijft ons verder in waarna we de camper op zijn plek zetten.
Terwijl ik alles aansluit en de camper op zijn pootjes zet en de 3 slides uitschuif pakt Annie de was bij elkaar en gaat naar de Laundry.
Volgens Wim heeft ze die nu nog helemaal voor zichzelf wat ook nodig is want het zijn drie volle machines, terwijl er maar twee staan, er ligt dan ook geen ondergoed of wandelsok meer in de lade.
Bij aankomst was het nog erg leeg op de campground maar in de loop van de middag komen er steeds meer campers het terrein op.
Terwijl de was draait zetten we de stoeltjes buiten en genieten van het heerlijke weer en gebruiken we de lunch.
De verslagen van de afgelopen dagen worden online gezet, want hier hebben we een snelle en goede wifi.
Ondertussen is alle was weer schoon en droog dus kunnen we er weer een poosje tegen, misschien dat we en van de laatste dagen in Las Vegas nog een keer wassen maar dat is dan meer om het schoon mee naar huis te nemen.
In de loop van de middag maak ik een rondje over de campground en kijk in de cactustuin of er al wat in bloei staat, jammer genoeg alleen nog maar wat knoppen volgens Wim is de bloei hier meestal rond half mei, het is hier toch een stukje noordelijker maar ook hoger dan in Arizona.
We maken een praatje over van alles in Amerika en Nederland waarbij Wim graag wat meer wil weten over de huidige AOW regelgeving omdat hij er over denkt om met pensioen te gaan, dus mocht er iemand ideeën hebben om een kleine zeer mooie en goed onderhouden en goed draaiende campground in Kanab Utah over te nemen ik weet er nog een te koop.
Nog even geprobeerd te bellen met Dreamland Safari maar daar krijg ik het antwoordapparaat, later op de middag bellen ze zelf terug en spreken we af voor morgenochtend.
Tegen de avond een hele poos staan praten met onze buurman en zoals we wel vaker horen is ook hij weer verbaast over al de dingen die wij al gezien en gedaan hebben in Amerika.
Het is zelf ook een bereist man die al verschillende keren in Europa is geweest maar hij geeft toch aan dat 99% van zijn landgenoten nog niet zoveel van hun eigen land gezien hebben als wij ondertussen zoal gezien hebben.
Morgen gaan we daar dus weer een punt aan toevoegen als we naar Tuweep gaan.
Gereden: 96 mijl.
Getankt: niet.
Campground: Kanab RV Corral, kosten $ 32,83 met 10% ANWB korting, full hookup (50amp) en een zeer snelle wifi.

Dag 24, dinsdag 22 april
Kanab – Toroweap/Tuweep

Het is vannacht weer zover afgekoeld dat de kachel nog een poosje aangaat als we opstaan, we ontbijten op het gemakje want de afspraak met Dreamland Safari Tours is pas om 09:00am.
We pakken de spullen die mee moeten in de rugtassen en leggen die gereed op de picknicktafel.
Om 09:00am stopt de auto van DST keurig voor de camper, behalve de chauffeur zit er niemand in en onze gids voor vandaag Donald Black geeft aan dat wij zijn enige passagiers zijn.
Na het plaatsen van de handtekeningen onder het contract kunnen we op weg, we gaan de US-89A zuid op naar Fredonia AZ, daar gaan we rechtsaf de AZ-389 west op en na 8 mijl is het gedaan met het asfalt.
Zuidwaarts de BLM 109 op een zeker het eerste stuk zeer goed onderhouden gravelroad, de reden dat dit stuk goed onderhouden wordt is een nog in gebruik zijnde uraniummijn, het personeel van deze mijn rijdt deze weg trouwens niet zelf, ze parkeren voor aan de weg en worden met een busje naar de mijn gereden.
Ook het tweede stuk is heel goed berijdbaar wel wat meer wasbordvorming met de hele 61 mijl wordt met een snelheid van 50 á 55 mijl per uur gereden.
Bij de parkgrens is het gedaan met de goede weg, hij versmalt naar net iets breder dan een auto en wordt veel grover.
We stoppen even bij het rangerstation waar onze gids wat papieren in een box moet achterlaten en er staat een pittoilet, we gaan weer verder.

Na 3.5 mijl komt de afslag naar Lava Falls Road en daarna is het echt gedaan met de weg we rijden nu over de rotsen en de snelheid wordt dan ook minder dan stapvoets dit stuk tot aan Toroweap Overlook is maar 4.1 mijl lang maar neemt bijna een half uur in beslag.
Onderweg zien we een paar zwartkop gieren en een ratelslang die laatste ligt gewoon languit op de weg om zich aan de gravel op te warmen, volgens Donald worden er door dit gedrag veel doodgereden, we moeten ook nog een paar keer remmen voor plotseling overstekende koeien, het is hier tot aan de parkgrens “Open Ranch” gebied dus weinig afrastering.
Om 11:00am zijn we ter plaatse en gaan we aan de wandel Donald gaat ons voor naar de mooiste uitzichtpunten, eerst richting het oosten waar we een heel stuk van de Colorado River zien met een paar stukje white water.

Het water is hier mooi groen want al het slib wat er bij Moab nog inzat wordt door de Glen Canyon Dam tegen gehouden.
De rivier ligt hier trouwens 4552ft onder onze voeten en we hebben een vrije val van 3000ft als we hier over het randje stappen.
Omdat we erg dicht bij de rand komen is het wel goed uitkijken waar je de voeten neerzet want struikelen kan hier fataal zijn, ook begint de wind flink in kracht toe te nemen, dit had in gisterenavond al gelezen in de weersverwachting dus onverwacht was het niet.
Met een grote boog gaan we naar het gedeelte waar men zicht heeft op het westelijke stuk dat is nog veel mooier vooral omdat hier ook de Lava Falls stroomversnelling goed te zien is, dat is de meeste gevreesde stroomversnelling voor alle rafters die de rivier afgaan.

Volgens Donald is deze stroomversnelling normaal gesproken zelfs hierboven te horen maar dat is door de harde wind nu niet mogelijk.
Het is echt volop genieten van al dit natuurschoon, maar door de steeds harder wordende wind waag ik me niet aan foto’s maken op het statief voor je er erg in hebt ligt heel de handel een paar duizend feet lager.
Het is lunchtijd dus gaan we terug naar de auto waar Donald de lunch serveert op een naast gelegen picknicktafel, ook dat wordt een strijd met de wind, je moet alles vasthouden anders kan je achter je bord of boterham aan.
Na de Lunch geeft Donald aan dat we nog een uur hebben om rond te kijken, de ondertussen stormachtige wind houdt ons in ieder geval van de canyonrim vandaan, je wordt er in geblazen voor je er erg in hebt.
We hadden op de heen weg al verschillende cactussen, yucca’s en agave in bloei zien staan dus we gaan op bloemenfoto’s jacht, wel zoveel mogelijk over de slickrock en door washes lopend want ook hier vindt men de cryptobiotic soil die van levens belang is voor de andere vegetatie.

We brengen ook nog even een bezoek aan de pittoilet die letterlijk op de rand van de afgrond staat daar worden we bijna omver geblazen.
Na een half uur zoeken de auto weer op het wordt onmogelijk om nog foto’s te maken niet alleen door de wind maar nog meer door het zand wat zo nu en dan met grote kracht op ons af komt, je kan niet anders doen dan rug naar de wind en ogen dicht tot die stofwolk weer voorbij is wat je kan voelen omdat er geen zand meer langs je blote huid gaat.
Op de terug weg geeft Donald nog aan dat er in het verleden in de vallei nog een poging gedaan is om er een stadje te vestigen maar omdat er niets wilde groeien heeft men die poging moeten staken, de restauratie van een comunitie/kerk gebouw uit die tijd is teniet gedaan door een stelletje vandalen die de boel in de fik hebben gestoken, nu is er niets meer te vinden wat aan die tijd herinnerd.
Ook wijst hij op een hele string van vulkaankraters die keurig op een rij in het landschap liggen Mount Trumbull is hiervan de hoogste, deze keten loopt waarschijnlijk van California tot New Mexico.
Nu komen we weer twee slangen tegen die languit op de weg liggen op te warmen.
Normaal gesproken heb je op dit soort wegen een stofwolk achter de auto maar nu hebben we er verschillende keren een voor de auto waarbij het zicht zo beperkt wordt dat Donald het gas los laat omdat hij de weg en eventuele kuilen niet kan zien.
Om 03:30pm zijn we terug bij de camper een half uur vroeger dan gepland maar dat kwam omdat we vroeger dan gepland aan de terugweg waren begonnen.
Ondanks dat we door de harde wind minder konden doen dan mogelijk is was het zeker de moeite waard om deze tour te doen, het is een werkelijk schitterende omgeving waar je ook heel weinig mensen tegenkomt.
Gelijk met ons kwamen er vier mensen op de Overlook aan maar die waren na vijf minuten al weer weg en daar moet je twee uur voor rijden, tijdens de lunch kwamen en nog twee personen maar voor de rest hadden we de hele rim voor onszelf beter kan haast niet.
Morgen trekken we weer verder en gaan richting St. George maar ook naar de Walmart want de koelkast raakt leeg.
Gereden: met de camper 0 mijl. De tour was rond de 140 m ijl.
Getankt: niet.
Campground: Kanab RV Corral, kosten $ 32,83 met 10% ANWB korting, full hookup (50amp) en een zeer snelle wifi.

Dag 25, woensdag 23 april
Kanab – Snow Canyon SP – BLM

Na het ontbijt alle spullen weer een plekje geven, want als je meerdere nachten op een plaats staat waarbij de camper ook nog niet van zijn plek afkomt ligt er van alles los wat je dan onderweg weer naar je toe ziet komen.
Het is 08:30am als we van de campground afrijden en de US-89a zuid oppakken naar Fredonia Arizona daar gaan we de AZ-389 west op.
Bij Pipe Spring National Monument kijken we even wat de indianen daar vragen voor een gallon brandstof, ze rekening geen tax zeggen ze maar het prijsverschil is minimaal dus we wachten met tanken.
Bij Colorado City rijden we Utah weer in en veranderd het wegnummer naar UT-59 die ons naar Hurricane zal brengen.
Als we de afdaling naar de stad naderen staat er politie op de weg die het verkeer tegenhoud, even later mogen we weer rijden en zien we de reden waarom, waarschijnlijk is er een pick-uptruckje wat te snel naar beneden gegaan en heeft een bocht gemist, er staan twee takelwagens om hem er uit te halen en dus is er maar een rijbaan beschikbaar.
Hopelijk was de dame die er bijstond de bestuurster, want dan is alles goed afgelopen want die was springlevend.
In Hurricane pakken we de UT-9 zuidwest op richting de I-15, voordat we zover zijn komen we een Walmart tegen dus gaan we boodschappen doen, deze Walmart zit daar sinds een jaar of twee, vorig jaar hebben we er ook boodschappen gedaan.
Net voor de oprit naar de I-15 zit een Texaco pomp die maar $ 3,459 per gallon vraagt dus tanken we daar ons huisje weer vol, de site Gasbuddy.com heeft deze reis al goede diensten bewezen hij laat de prijzen van de afgelopen 48 uur zien die de mensen betaald hebben aan alle pompen in Amerika.
We gaan de I-15 zuid op maar gaan er een afslag verder al weer af omdat we in Washington UT een Jo-Ann’s winkel zien, niets gekocht want er was niets afgeprijsd en dan is het een redelijk dure winkel.
Terug de I-15 op en een afslag verder stuurt T-T ons er al weer af hij brengt ons over een redelijk nieuwe weg bovenlangs St. George naar de UT-18 noord waar Snow Canyon State Park aan ligt.
We komen het park binnen langs de noord ingang waar niemand in het hokje zit en met via een envelopje moet betalen, $ 6,00 voor een dag.

In het park rijden we in een keer door naar de campground, daar staat een bord dat er geen hook-up plekken meer beschikbaar zijn, maar nog wel boondock/dry camping mogelijk is.
We gaan het kantoor in en vragen om een plek voor een 34ft “geeft meer kans dan een 36ft” de dame heeft er nog een en zegt ga maar even kijken of je die plek wil hebben, ze geeft het op een overzichtpapier aan, daar staan ook de campground rules op en valt ons oog op de generator uren, alleen tussen 12:00pm en 04:00pm dat gaat hem dus niet worden.
Ze pakt een ander A-4je met campgrounds in de omgeving op drie andere State Parks en een BLM campground, allemaal in Utah maar ook allemaal de verkeerde kant uit niet zo ver maar ik weet dat er langs I-15 in Arizona ook BLM campgrounds zitten die staan trouwens ook op het A-4je wat de dame geeft.
We bedanken haar voor de informatie en zoeken de camper weer op en rijden verder naar het schuin er tegenover gelegen parkeerterrein.
Daar gebruiken we de lunch en kijken ondertussen wat voor wandelmogelijkheden er zijn, meer dan genoeg dus we kiezen er een uit die vanaf het parkeerterrein waar we staan start.
De Hidden Pinyon Trail een 1.5 mijl lange trail over rotshellingen en stukjes diep los zand hij wordt als middelmatig zwaar aangegeven en men moet er een uur voor rekenen.
Zal wel maar als er zoals vandaag veel bloeiende cactussen langs de trail staan wordt dat dus 1,5 uur.

Onderweg staan en ook nog een aantal genummerde paaltjes waarbij het nummer dan weer verwijst naar een verhaaltje op een trailgids die men aan het begin van de trail uit een box kan pakken.
Een leuke trail waarbij men op een paar stukje plat op de bips van een rotsblok moet glijden niet echt moeilijk en ook geen diepe afgronden langs deze trail.
Terug bij de camper besluiten we terug te rijden naar de noord ingang, omdat we dat stuk bij aankomst niet veel tijd gegeven hebben, omdat we eerst naar de campground wilden.
We nemen de uitzichtpunten aan de rechterkant van de weg mee zodat we op de terugweg de ander kant kunnen doen, in een bocht ligt er ineens een Gopher slang midden op onze baan, gelukkig reden we niet hard en paste hij keurig tussen de wielen in de spiegel zie ik heb onbeschadigd de berm in kruipen.
We rijden even het park uit omdat er op het eind geen mogelijkheid is om te keren, net buiten de ingang ligt een parkeerterrein waar dat wel kan, het hokje is nu wel bemand dus zeg ik dat we maar net er uit reden om te draaien als de man het betaalstrookje achter het voorraam ziet liggen kunnen we dan ook zo door.
We rijden nu van noord naar zuid het hele park door waarbij er steeds stoppen voor foto’s en verlaten het park via de zuid ingang.
Dit is zeker een parkje om als het op de route ligt nogmaals te bezoeken niet te laat in het jaar want dan is het er bloedheet weten we uit ervaring (2007).

Het park ligt aan de rand van het plaatsje Ivins, daar wonen de beter gesitueerden denk ik allemaal prachtige huizen, vele in gemeenschappen met een poort zodat niet zomaar iedereen de wijk in kan.
Via de Snow Canyon Parkway gaan we richting de UT-18, op de Parkway komen we een rotonde tegen die de monden doet open vallen, we rijden dan ook een volledige ronde en parkeren dan op een afslag die doorloopt naar een nog te ontwikkelen wijk.
We pakken de fototoestellen en gaan te voet heel de rotonde rond werkelijk schitterend zoals dat er uit ziet, een mooie rotspartij met bronzen beelden van een Indiaan te paard die een veulen probeert te vangen nog een veulen en twee volwassen paarden.

Ook de rand van de nieuwe wijk en de toegang zien er prachtig uit met veel mooie grote cactussen, yucca’s, agave en andere planten, er zijn trouwens nog woningen te koop want er werd verwezen naar modelwoningen.

We vervolgen onze weg en rijden via de UT-18 zuid (Bluff Street) naar de I-15 zuid, we rijden opnieuw Arizona binnen en verlaten bij exit 27 de interstate.
We kijken eerst even aan de andere kant van de interstate omdat we daar al verschillende campers zien staan maar dat ziet er smerig uit met veel afval wat in de struiken hangt dus terug het viaduct over en kijken hoe het er daar uit ziet.
Ook daar staan al een paar campers en ziet het er schoner uit, we rijden een stukje door hier blijft het asfalt omdat er verderop een steen/rotswinnings groeve zit.
We vinden een geschikte plek en parkeren de camper, hier komen we vast de nacht wel door.
Gereden: 119 mijl.
Getankt: Hurricane: 38,773 gallon á $ 3,459
Campground: BLM grond bij Exit 27 van de I-15 in Arizona, kosten $ 0,00 boondock, wifi via eigen hotspot.

Dag 26, donderdag 24 april
BLM – Valley of Fire SP

Vanmorgen waren we vroeg wakker door het uur tijdverschil hebben we er gisteren weer een uur bij gekregen dus lagen we vroeg op bed.
Als de jaloezieën naar boven gaan zien we rond de camper en tiental koeien met wat kalveren die naar iets eetbaars lopen te zoeken, waar die ineens vandaag gekomen zijn is mij een raadsel, want gisteren was er nergens een koe te bekennen.
Het is nog maar net 08:00am als we gaan rijden en terug gaan naar de I-15, de weg waar we vannacht gestaan hebben heet voor de kenners trouwens Black Rock Road.
Gisteren had ik nog in Utah al aankondigingen zien staan dat er op het Arizona deel van de I-15 een breedte beperking was van 10.5ft, nu komen we al vlug de borden “Roadwork Ahead” tegen, men is bezig om het wegdek op twee verschillende bruggen te vervangen.
Dit is beton dus dat gaat waarschijnlijk wel een hele tijd duren.
We worden tot twee maal toe naar de andere rijbaan gebracht dan rijdt men tussen betonen barrières en is het uitkijken dat je die niet raakt zeker met een camper of vrachtwagen.
Er is op die stukken dus voor beide rijrichtingen maar 1 rijbaan beschikbaar en een snelheidsbeperking van 35 mijl per uur.
Veel oponthoud was er voor ons niet, maar als het drukker is kan dit zeker invloed hebben op de reistijd.
De bergen voorbij opent het landschap zich weer en rijden we Nevada binnen, bij Mesquite gaan we even van de weg af, we weten dat men daar bij het visitorcenter gebruik kan maken van een wifi hotspot, wel met een maximum van en half uur per 24 uur maar het is een betrouwbare en snelle verbinding.
Annie haar verslag staat dan ook binnen no time online met foto’s en al.
Weer verder over de I-15 zuid tot exit 93 daar gaan we de NV-169 zuid op richting Overton.
Na Overton slaan we rechtsaf richting Valley of Fire State Park, waar we het selfpaystation aan de oost ingang zo voorbij rijden, de entree kunnen we ook op de campground voldoen en daar willen we zo vlug mogelijk naar toe rijden.
Het is een first come, first served campground en we willen graag een plek met water en stroom aansluiting.
Het is druk op de campground dus we nemen een envelopje mee en rijden naar het hookup deel, daar lijkt alles bezet maar op de laatste plek staat een auto met een man er in die verder niets van plan lijkt te zijn.
Ik stap op de man af en vraag of hij die plek wil claimen, hij had al een plek maar had het idee om te verhuizen maar zag daar toch vanaf dus rijdt hij weg en zet ik de camper op die plek.
Envelopje en strookje invullen, envelopje in de betaalpaal en strookje achter het voorraam, onze stoeltjes bij de picknicktafel zodat andere zien dat de plek bezet is en we zijn gesetteld.
We rijden terug het park in en gaan naar het visitorcenter, omdat we zo het park ingereden zijn hebben we nog geen parkmap dus halen we die daar bij de rangerpost die in het center zit.
We hopen net als vorig jaar in de voortuin van het visitorcenter weer Gambel’s Quial met jongen te vinden en dat lukt, een stuk of drie mamma’s met een hele rits aan hele kleine kuikens, de kuikens nog nerveuzer rond rennend als de oudere dus is het op goed geluk een serie foto’s schieten in de hoop dat er wat bruikbaars tussen zit.

Net als op de campground is het ook in het park druk, bij het visitorcenter staan zo al ver tourigcars waarvan twee te herkennen zijn als dagtripbussen uit Las Vegas, de nog aangename temperaturen brengt veel mensen naar het park denk ik.
We gaan de weg richting White Dome op, bij de Mouse’s Tank trail is het file lopen dus gaan we verder, de weg naar Fire Canyon en Silica Dome is nu geasfalteerd en de lengtebeperking van vroeger is er af, dus gaan we daarheen.
We hebben deze weg een keer in de winter gedaan maar toen was het er zo enorm koud dat we na een paar foto’s al terug in de auto zaten, nu nemen we alle tijd om hier uitgebreid rond te kijken.

Verder richting White Dome, op de trail naar de “Fire Wave” is het ook erg druk, deze hebben we al twee keer gedaan de eerste keer nog via de oude route die nu afgesloten is, ook ligt de hele trail in de volle zon en met zo veel mensen is het bijna onmogelijk om foto’s te maken zonder volk er op.
Voor de mensen die hem willen lopen het trailhead is bij parkinglot #4 en hij is tegenwoordig helemaal met paaltjes aangegeven.
Bij White Dome is het redelijk rustig, we maken een aantal foto’s en als ik en paar Yucca’s met bloemen zie moet ik natuurlijk nog even een stukje het veld in.

Als we daarna even op een van de picknickbanken gaan zitten komen er gelijk een aantal Antelope Ground Squirrel’s tevoorschijn maar als ze door hebben dat er niets te knagen valt zijn ze zo weer weg.

Na nog een stop bij Rainbow Vista gaan we op het gemak naar de campground en sluiten de camper aan op de stroom zodat de airco zijn werk kan doen.

Na de lunch gaan we heerlijk onder de ramada in de schaduw zitten, wel met het fototoestel binnen handbereik want je weet nooit wat er langs komt, op wat vinkjes, een raven en wat ground squirrel’s en lizard’s na is dat dus heel weinig.

Wat er wel veel langskomt zijn mensen die op zoek zijn naar een plekje voor tent of camper waarbij sommige zo pist zijn dat ze geen plek hebben dat ze in volle vaart met veel stof weer wegrijden.
Het plan om tegen de avond als het wat koeler is de trail van de Mouse’s Tank nog te doen laten we varen we zitten veel te lekker en we hebben tenslotte vakantie.
Gereden: 105 mijl.
Getankt: niet.
Campground: Valley Of Fire SP, kosten $ 30,00 met water en stroom, restrooms met douche, dumpstation aanwezig, kosten voor dry camping/boondock is $ 20,00

Dag 27, vrijdag 25 april
Valley of Fire SP – Lake Mead NRA

Het is 08:15am als we van de campground weg rijden, we rijden terug naar de oost ingang en kunnen daar tot onze verbazing de rots in de vorm van een olifant niet vinden.
We hebben erg scheel gekeken of hij is in elkaar gestort waar ik overigens niets over gelezen heb.
We slaan rechtsaf en rijden de NV-167 zuid (Northshore Road) op deze volgen we tot het eind waarna we eerst een stukje Lake Mead Parkway krijgen voor we de NV-166 zuid (Lakeshore Road) op gaan langs deze weg ligt ook de campground voor de komende nacht.
We doen d hele route op het gemak met een snelheid van rond de 40 mijl per uur waar men 50 mag zo hebben we meer kans om mogelijk wildlife te spotten maar dat wil deze reis helaas niet lukken.
Er was vannacht al wat meer wind gekomen en die neemt in de loop van de morgen steeds meer toe richting stormkracht.
Omdat we vorig jaar het laatste vrije plekje kregen van de camphost en de drukte van gisteren in Valley of Fire hadden we al besloten om hier eerst naar toe te rijden om een site voor de nacht vast te leggen want ook hier is het first-come, first served.
Er is plek genoeg dus zoeken we een mooie plek uit in het vernieuwde gedeelte, dat was vorig jaar “Under Construction” waardoor er toen zeker 80 plekken niet beschikbaar waren.
We stoppen het envelopje met de $$ in de betaalpaal bij de ingang en rijden vervolgens het park uit, omdat we het visitorcenter willen bezoeken en dat ligt net buiten de parkgrens.
Een mooi visitorcenter met een goede tentoonstelling van het park en rondom een heleboel planten die in het park voorkomen, zeker een bezoek waard.

Terug het park in na vertoon van onze parkenpas en dan slaan we gelijk af naar Hemenway Harbor, niet dat we gaan varen maar daar kan je wel dichtbij het meer komen.
Voor we bij de marina zijn komen we een afslag tegen naar Boulder Beach met “meer toegang” dus gaan we die kant op.
Het is een asfaltweg die parallel aan het meer loopt met verschillende afslagen naar het meer toe, op de borden bij die zijwegen staan echter iedere keer “4X4 aangeraden” dat gaat hem dus niet worden.
Ondertussen rijden we al achter de campground, direct naast de campground zit een dag recreatie stuk met volledige voorzieningen en daar gaan wel twee asfaltwegen tot aan het water.
We parkeren de camper en lopen richting het water voor wat foto’s, ik moest natuurlijk ook even met de voeten in het meer staan maar daar is het bij gebleven, de water temperatuur nodigde niet uit om terug te lopen voor een zwembroek.

Door de harde wind is het er niet echt prettig vertoeven, want er wordt natuurlijk weer flink wat zand de lucht ingebracht dus een poos aan het water gaan zitten is niet aantrekkelijk.
We vervolgen de weg en slaan af naar Boulder Harbor wat eigenlijk niet meer is dan een grote plaat beton om boten te water te laten, behalve een paar toiletten zijn er geen voorzieningen.
Naast de betonbaan loopt ook nog een asfaltweg naar het water en die rijden we af richting het meer dan zien we ineens twee coyotes over de kale vlakte lopen.
Voordat het tot ons doordringt wat daar loopt’ we dachten eerst aan twee honden, lopen ze al over de betonbaan en verdwijnen in het struikgewas aan de andere kant hopelijk zijn ze nog op een van de foto’s te zien maar we waren gewoon te laat met reageren.

We gaan verder naar Sunset Viewpoint waar we wat foto’s maken volgende stop Long View een viewpoint met picknickarea daar waait het zo hard dat we niet eens uit de camper komen.
We besluiten terug te rijden naar de campground voor de lunch daar is wat meer beschutting door de beplanting, want die is voor de rest nergens hoger dan een meter.
Na de lunch installeren we ons in de schaduw van een boom want het is ondanks de wind ruim 30 graden, de wind voelt dan ook aan als een föhn.
Als het te warm wordt gaan we een poosje naar binnen en starten de generator om de airco te laten draaien dat mag hier gelukkig van 06:00am tot 10:00pm.
Er komt meer bewolking en de temperatuur zakt naar aangename waarden.
Ook na het eten zitten we nog een poos buiten en zien dat het weer druk wordt, dit weekend in Las Vegas, we zitten net iets ten zuiden van de aanvliegroute naar LAS en zien het ene na het andere vliegtuig dalen voor de landing.
Dat wordt voor vele mensen weer aansluiten in de rijen voor de hotelrecepties om in te checken.
Nu (09:00PM) is het 26,5 graden in de camper, de wind is wel wat minder maar zeker nog niet weg, denk dat de fonteinenshow bij Bellagio wel wordt afgelast door de wind.
Gereden: 85 mijl.
Getankt: niet.
Campground: Boulder Beach (NRA), kosten $ 10,00 geen hookup, alleen restrooms, dumpstation aanwezig en waar we vorig jaar wifi hadden lukt het nu zelfs niet met de eigen hotspot.

Dag 28, zaterdag 26 april
Lake Mead NRA – Las Vegas

Gewone tijd uit bed maar wel op het gemak starten, vorig jaar vonden we in Boulder City een winkel die prachtige ijzeren huis- en tuinornamenten verkoopt en daar willen we weer langs maar die is pas om 09:00am open.
Het heeft vannacht overigens een beetje geregend, eigenlijk meer gespetterd maar toch voldoende om even het dakraam in de badkamer wat te laten zakken voordat men natte voeten krijgt als men naar het toilet gaat.
Rond 09:30am rijden we van de campground af en nemen buiten het park de US-93 west naar Boulder City met de bedoeling om bij de Mc.D. de reisverslagen online te zetten.
Aan het begin van de stad zie ik een bord wat verwijst naar het visitorcenter en daar staat ook een wifi logo op dus staan we af en parkeren voor het center wat overigens in het weekend gesloten is, men mag er een half uur gebruik maken van de wifi en na dat half uur wordt je er dus gewoon afgesloten.
De verslagen staan in ieder geval online alleen moet Annie bij een dag de foto’s nog plaatsen maar dat komt wel als we vanmiddag op de campground staan.
Volgende stop de ijzeren ornamenten winkel daar is het weer genieten van mooie kunstwerken er zitten een aantal schitterende nieuwe dingen tussen alleen zijn die zo zwaar en groot dat we die niet in de koffer kunnen krijgen we kopen dus enkel een verjaardagscadeau voor Annie haar moeder, want die vond de dingen die we vorig jaar mee naar huis genomen hadden prachtig.

T-T krijgt opdracht om ons naar Galleria at Sunset te brengen waar we achtereenvolgens Hobby-Lobby, Toys R Us en Michael’s bezoeken en weer verschillende spullen kopen.
Volgende stop het Clark County Heritage Museum aan Boulder Hyway in Henderson, wie wel eens naar Pawnstars kijkt heeft vast en zeker Mark Hall-Patton de man met de baard en hoed wel eens gezien om uitleg te geven over iets wat de mensen willen verkopen. Deze man is de administrator van dit museum wat de geschiedenis van Clark County, waar ook Las Vegas in ligt, laat zien.
Naast de Anna Roberts Parks Exhibit Hall waar een permanente tentoonstelling in zit.

Buiten kan men een paar wandelingen maken door verschillende onderdelen zoals de Mojave Gardens Outdoor Classroom waar de verschillende zones van de Mojave desert worden weer gegeven.
Er is een 0.5 lange trail de Mojave Desert Nature Trail, een verzameling oude mijn voertuigen en machines, een Ghost town, een Palute Indian Village, het oude Boulder City Train Depot, de Candlelight Wedding Chapel is er terug opgebouwd net als een zestal huizen uit de eerste helft van de vorige eeuw.

Deze huizen zijn allemaal toegankelijk wel wordt alles binnen afgeschermd met plexiglas platen zodat men niet door het hele gebouw kan lopen maar men krijgt toch een zeer goed idee hoe alles er toen uitzag en aan toe ging in die gezinnen.
In verschillende huizen gaat er zodra men binnen stapt een geluidsband lopen met tekst en uitleg en soms ook een tv waar beelden op te zien zijn.
Al bij al een heel mooi opgezet geheel waar men met gemak een paar uur tot een halve dag door kan brengen als men de “gekte” van Las Vegas even wil ontsnappen.
Voor de kosten hoef je het zeker niet te laten want de intree is $ 2,00 per persoon.
We rijden Boulder Hyway verder af en slaan af naar de campground, daar zijn we al bijna vaste klant te noemen dus onze gegevens komen zo tevoorschijn zodra de dame achter de balie mijn naam ingeeft in de computer.
Even ontspannen en daarna de douche opgezocht na drie dagen is het hard nodig om de haren weer te wassen.
De koelkast en vriezer zijn ondertussen zover leeg dat er geen toetje meer inzit dus lopen we na het eten naar Sam’s Casino om daar een ijsje te halen en gelijk de 08:00pm watershow te bekijken.
Gereden: 42 mijl.
Getankt: niet.
Campground: Sam’s Town Boulder Hyway, kosten $ 26,21 met Full hookup (30amp) is met 10% Good Sam korting ben daar geen lid meer van maar stond nog bij de dame in het system dus kreeg ik ze zonder te vragen, wifi is betaald maar wij gebruiken de eigen hotspot.