Week 1

Dag 1, zaterdag 17 november, Amsterdam > Las Vegas.

Gisteravond al naar het Ibis-Budget Hotel gereden, rond 18:10 thuis weggereden en rond 20:00 aangekomen.
De auto mag hier max 21 dagen blijven staan bij een sleep, park, fly boeking, mooi voor deze reis van twee weken maar te kort voor onze langere reizen.
In de loop van de avond komen ook Albert, Lyan en Janny terug van hun middagje Amsterdam en wordt en nog een paar uur bijgepraat, rond 00:30 zoeken we ons bed op voor een paar uurtjes slaap.
Het zijn wel behoorlijk harde bedden hier maar toch goed geslapen, om 06:30 zitten we met zijn vijven aan het ontbijt en rond 07:30 stappen we op de shuttlebus naar de luchthaven.
Als we instappen is hij nog leeg en komen er maar een paar mensen bij maar bij het Ibis Hotel loopt hij helemaal vol en moet zelfs een deel van de mensen wachten op de volgende bus die komt overigens al na een kleine 10 minuten.
Op de luchthaven worden we afgezet op het aankomst niveau en moeten we een verdieping omhoog naar de vertrekhal, daar balie rij 17 opgezocht om de koffers af te geven bij BA.
Er is wel een balie voor alleen bagage afgifte maar die is nog wel gewoon bemand, we krijgen ook nieuwe boarding tickets, want op een of andere mannier waren die wat kleiner dan normaal uitgeprint bij het online inchecken.
Onze eerste vlucht vertrekt trouwens nog 20 minuten vroeger dan gepland en de tweede 10 minuten later dus al bij al hebben we weer en half uur meer om door te komen op Heathrow.
Op naar security, dat is zo gedaan geen lange rijen en er moet niets uit de carry-on zo gaat het lekker vlot, paspoortcontrole via de automaat is ook vlug gedaan.
Op weg naar de gate D-10 nog even shag gekocht en dan is het wachten op het boarden, het is een volle vlucht en dus zoekt men vrijwilligers op de carry-on bagage in te checken, dacht het niet want dan wordt ze door gelabeld naar de eindbestemming.
Niet erg als je niet verder moet maar voor ons geen optie, uiteindelijk weet men toch alles in de bakken te krijgen.
Vertraging van 5 minuten omdat het erg druk is en de piloot geen toestemming krijgt om van de gate weg te gaan daarna weer ruim twintig minuten rijden omdat we weer van de Polderbaan op mogen stijgen en dan op naar Londen.
Ook bij BA is men gestopt met het gratis uitdelen van drinken op de korte routes, wel kan met drinken (en eten) kopen.
Toch op de aangegeven tijd geland, we worden geparkeerd bij een gate waarvan de slurf niet werkt of niet geschikt is voor ons vliegtuig maar we moeten met de trap het vliegtuig uit en dan weer met de vaste trap de terminal in, voordeel hiervan was wel dat we dichtbij de opstapplek voor de bussen naar de andere terminals waren.
Eerste vlucht was rustig met lichte bewolking en redelijk zicht op de grond, nog een extra rondje boven Londen gemaakt omdat we in een wachtrij moesten voor de landing.
Eenmaal op terminal 3 eerst door de security daar waren geen lange rijen maar ze zijn er wel heel erg secuur, wat men dacht te zien weet ik niet maar ik kreeg een volledige en uitgebreide paddown waarbij ook de schoenen nog werden afgeveegd met een speciaal doekje wat weer in een machine verdween om te testen, bij Annie moest de carry-on weer open en bijna helemaal leeg maar we mogen beide verder.
In Engeland wordt de gate pas een uur van te voren bekend gemaakt en dus moet men in het centrale deel wachten tot die op de monitoren verschijnt, de tijd gedood met kletsen, mensen kijken, nog even de ogen dicht en een hapje eten bij de Italiaan.
Als de gate bekend wordt gemaakt lopen we daar naar toe en stellen ons op bij de rij voor groep 4 en 5 helaas zitten wij in groep 5 (de laatste).
We zijn redelijk vlug aan boord en er is genoeg ruimte voor de Carry-on, men is al bijna klaar met boarden en we hebben nog steeds een lege stoel naast ons, zou het waar wezen, als even later wordt opgeroepen dat iedereen aan boord is blijft die stoel leeg en hebben we dus lekker de ruimte.
Iets te laat weg maar dat was maar een kleine 5 minuten dt is voor Heathrow goed te noemen, het eerste deel redelijk wat bewolking maar daar hebben we verder weinig last van want na een klein half uurtje wordt het buiten toch al donker.
Eerst een drankje en na een kleine twee uur is het etenstijd, dat is goed en best uitgebreid, daarna veel geslapen, onderweg een paar keer redelijk wat turbulentie onder andere boven Groenland en boven de Rocky Mountains.
Deze vlucht gaat trouwens grotendeels over Canada, pas bij Alberta buigt hij naar het zuiden om over Montana, Wyoming (over Yellowstone) en Utah naar Las Vegas te gaan.
Rond 06:00pm keurig op tijd geland, het is dan al wel donker, gate 3 van de E-terminal en dan op naar immigration, dat kan even duren er zijn maar 4 hokjes bezet voor buitenlanders en 2 voor Amerikanen en vliegtuig crew, daarbij zaten we ook nog achterin het vliegtuig dus staat er een flinke rij voor ons, als alle Amerikanen en crewleden weg zijn mogen ook deze twee hokjes door buitenlanders gebruikt worden.
Eenmaal aan de beurt zijn we zo klaar, van Annie wil hij alleen een foto nemen en ik ben schijnbaar al zo bekent hier dat hij gelijk mijn paspoort afstempelt en met een welcome back kunnen we verder.
Na een uur in de immigration rij kunnen we onze koffers gaan ophalen, dat zijn nieuwe dus is het even goed opletten of we de goede hebben, daar zullen we binnenkort wel een paar stickers opdoen als herkenning.
Customs is alleen maar papiertje aanpakken en dan op zoek naar de opstapplek voor de shuttlebus van de Car-Rental die is vlug gevonden als de bus even later komt zijn wij de enige die meewillen maar daar komt bij de D-terminal verandering in dar staat een rij voor wel twee bussen.
Eenmaal bij de Car-Rental komen we Albert, Lyan en Janny weer tegen nog even bijpraten over de vlucht en immigration (zij troffen een heel wat minder vriendelijk persoon.
Op naar onze verhuurder, daar staan maar een paar mensen maar als 1 van de 2 medewerkers opstaat en naar achter verdwijnt gaat het toch weer lang duren.
In eerste instantie geeft de dame aan dat we mogelijk bij een verkeerde balie staan als ik aangeeft dat dit niet het geval is komt ze er achter dat we wel bij haar moeten zijn, alle extra verzekeringen afgewezen en dan kunnen we naar achter om de sleutel voor de auto te halen, hier valt niet te kiezen je krijgt gewoon een auto toegewezen.
Voor je weggaat moet je hem zelf controleren op schades en deze aantekenen op een formulier en weer inleveren, uitrijden kan je door zelf een streepjescode te laten scannen door een automaat bij de uitgang.
Via Warm Springs Road, Eastern, Tropicana en Nellis rijden we zo naar de Walmart op de hoek van Nellis en Boulder highway waar we wat te drinken en ontbijt voor morgenochtend kopen en dan is het schuin oversteken naar ons hotel.
Spullen naar de kamer en wat ontspannen, ondanks dat we best redelijk wat geslapen hebben onderweg zijn we allebei redelijk versleten dus na een douche lagen we rond 11:00pm in bed.

Dag 2, zondag 18 november, Las Vegas

Vanmorgen rond 07:00am uit bed, ik heb goed geslapen wel wat hoofdpijn maar dat is waarschijnlijk een gevolg van cafeïne gebrek, was na een bak koffie zo over, Annie had een minder goede nacht ook hoofdpijn maar daarnaast ook heel erg misselijk.
We doen het dan ook rustig aan, Annie kruipt nog een poosje terug in bed en ik doe al en toe een peukje beneden en begin aan het verslag van gisteren.
Tegen 10:00am voelt Annie zich een stuk beter en gaan we op pad, eerst langs de receptie, want we hebben twee nachten hier maar die zijn apart geboekt, gisteravond al geprobeerd om daar een kamer van te maken zou wel lukken zei de dame toen maar dan moeten we wel voor 12:00 noon herbevestigen.
In feite check je uit en weer in maar je kan op dezelfde kamer blijven dat scheelt een heleboel gedoe met koffers pakken en verhuizen.
De dame die nu achter de balie stond wist er al van en het was dan ook binnen een minuut geregeld.
De twee aparte boekingen waren een gevolg van de route wijziging in verband met het concert van TSO wat we in Salt Lake City gaan bezoeken.
Volgende stop zou de Walmart op Eastern zijn omdat de nagelsalon die in de Walmart op Boulder zat weg is, terwijl we voor het stoplicht van Boulder staan te wachten zien we dat er in een van de gebouwen die op het terrein van de Walmart op Boulder een nieuwe nagelsalon zit dus gaan we eens kijken wat het is.
Ziet er netjes uit en de prijzen zijn goed, zelfs goedkoper dan onze oude nagelsalon in de Walmart, deze zit er nu een maand of 3,5 als we het goed begrijpen.
We kunnen gelijk plaatsnemen in de behandelstoelen en onze voeten laten verzorgen, we zijn het er na afloop over eens dat deze een stuk beter is dan de vorige en ook vriendelijker dat heeft er ook mee te maken dat gezien het uiterlijk een deel van de mensen hier Native American zijn die de taal heel wat beter beheren dan het Vietnamese personeel in de meeste andere nagelsalons.
De voeten weer goed verzorgt steken we over naar de Walmart voor wat boodschappen, gisteravond hebben we maar net het hoog nodige meegenomen.
Vervolgens rijden we naar de Premium Outlet South aan Las Vegas Boulevard, hier slagen we zeer goed er gaan dan ook verschillende tassen de auto in.
We gebruiken tussendoor ook de lunch in de outlet bij Rocky’s Philly Cheesesteaks & Pitas genieten we weer van een heerlijke Philly Cheesesteak.
We gaan terug naar het hotel en brengen alle aankopen naar de kamer daarna werken we aan de reisverslagen.
Tegen 05:00pm gaan we naar de met kerstverlichting versierde cactustuin van de Ethel M chocolat factory, garmin stuurt ons via Boulder north richting Las Vegas Boulevard north maar mijn gevoel zegt dat we de ander kant uit moeten, Ethel M heeft meerdere winkels en Annie had een verkeerde uitgezocht.
Na het adres aangepast te hebben rijden we zo naar de goede plek, daar is het weer flink druk deze tuin trekt in deze periode volgens mij iedere avond veel publiek.
We doen een rondje door de tuin waarbij we toch weer verschillende nieuwe dingen zien, niet zo zeer de cactussen en hun verlichting maar wel veel andere verlichte ornamenten die er in deze periode tussen de cactussen geplaatst worden.
Na een ruim half uur hebben we het wel gezien, het blijft een leuke tuin om een beetje kerstsfeer te proeven, we gaan terug naar het hotel en naar de kamer want om te eten vinden we het nog aan de vroege kant.
De koffers worden opnieuw ingedeeld, voor de heenreis worden ze altijd gemengd ingepakt mocht er een niet of later aankomen dan hebben we toch allebei een deel van onze kleding.
Tijdens de reis hebben we dan ieder onze eigen koffer en tijdens de terugreis doet het er niet meer zo toe wat in welke koffer zit als de gewichten maar goed zijn.
Rond 07:00pm in het hotel gegeten bij Snaps, goed eten voor weinig $$, Annie had de Orange Chicken en ik had de Salt and Pepper Shrimps, lekker pittig met jalepino’s en garlick.
Daarna de verslagen van de eerste twee dagen afgemaakt en online gezet.

Dag 3, maandag 19 november, Las Vegas > Salt Lake City.

Het was vannacht een kort nachtje, om 04:38am ging Annie haar telefoon voordat ze kon opnemen was de verbinding al verbroken maar we waren we allebei wakker, met een tante in een verpleeghuis en twee hoog bejaarde ouders denk je toch dat er iets mis kan zijn dus terug in slaap komen valt dan niet mee.
Om 05:45am weer telefoon bleek het een of ander verkoop praatje te zijn, de beste man zal redelijk geschrokken zijn van Annie haar reactie.
Door dit alles waren we beide helemaal door onze slaap heen, aankleden en naar buiten voor een nicotine shot en daarna even koffie halen in de fitnessruimte en ontbijten.
Alles inpakken en om 07:00am waren we uitgecheckt en onderweg, via Nellis naar de I-15 north, je hebt op dit stuk wat meer stoplichten maar ontwijk je de file die meestal op de I-515 north staat, het ging dan ook heel vlot vanmorgen maar dat kan ook aan het tijdstip gelegen hebben.
De I-15 kent voor ons weinig verrassingen meer, zowel het verkeer als het weer waren erg rustig deze keer.
Bij Mesquite verlaten we Nevada en rijden Arizona binnen en verspelen gelijk een uur omdat Arizona niet meedoet aan de zomertijd zit er nu een uur verschil tussen beide staten, ’s zomers is de tijd gelijk.
Het stuk I-15 in Arizona ook bekent als Arizona Strip is berucht om de sterke rukwinden die hier in de canyon van de Virgin River kunnen voorkomen, de wind nam wel wat toe maar was deze keer redelijk rustig.
We rijden Utah binnen en bij St. George gaan we van de weg af om er een cactustuin te bezoeken, deze tip kregen we van Lyan die het ook weer van iemand had doorgekregen.
De Red Hills Desert Garden is een samenwerkings-project van the Washinton County Water Conservancy District, City of St George en the Virgin River Program.
Het is opgezet om de mensen bewust te maken van water efficiënt landschappen, een desert garden heeft per square foot namelijk 55 gallon minder water per jaar nodig dan eenzelfde oppervlak aan gazon.
De tuin is in 2015 geopend voor publiek en is gratis toegankelijk, hij is 4,5 acre groot en bevat ruim 5.000 planten grotendeels planten die hier in de regio groeien maar wat het cactusgedeelte aangaat komt een deel uit midden en zuid Amerika, als ik naar deze planten kijk denk ik dat het hier niet echt erg koud wordt ’s winters, want een deel kan heel weinig vorst verdragen.
Verder is er een 1,150 foot lange “rivier”deze wordt gevoed met water wat uit de Virgin River wordt opgepompt er zitten vissen in die ook in de Virgin River thuishoren waarvan een aantal bedreigde soorten, helaas hebben zogenaamde lolbroeken er ook hun aquarium vissen in losgelaten zodat men ook goudvissen tegenkomt.
Ook is er een slotcanyon nagebouwd en kan met heerlijk uitrusten onder verschillende ramada’s waarvan een deel is uitgerust met schommelbanken.
Een zeer goed verzorgd en onderhouden tuin/park wat zeker een bezoek waard is, vooral in voorjaar en voorzomer als de planten in bloei staan.
Vandaag was men bezig om overal kerstverlichting aan te brengen zodat het de komende maand ook ’s avonds zeker de moeite waard zal zijn.
Direct naast de tuin ligt de 62.000 acre Red Cliffs Desert Reserve deze is in 1996 opgezet om onder andere de Mojave Desert Tortoise te beschermen samen met nog een aantal bedreigde native dieren en planten.
Ook het Pioneer Park en Snow Canyon State Park liggen hier dichtbij zodat men er gemakkelijk een dag bezoek van kan maken.
Na een goed uur zoeken we de I-15 north weer op en dan is het mijlen maken naar Salt Lake City, de omgeving is voornamelijk geel gekleurd, wat al die paarden, koeien en schapen hier nog aan voeding in vinden is mij een raadsel maar er lopen er genoeg zowel kleine als grote kuddes.
Onderweg nog even getankt en bij de Subway een footlong gehaald voor de lunch.
In de buurt van Provo worden de 2 rijstroken er al vlug 3 en even later zelfs 5 waarvan 1 express lane waar men voor moet betalen, tussen de 0,25$ en 0,30$ per zone van een paar mijl tussen 2 afritten, maar als men met 2 of meer in een auto zit kan men er gratis gebruik van maken.
Het wordt gelijk ook een heel stuk drukker op de weg en men zit gemiddeld zo’n 10 mijl boven de max dus goed opletten.
De I-15 in en rond Salt Lake City is al jaren onder construction en ook nu zijn er nog volop werken aan de gang.
Bij exit 297 in Midvale gaan we van de interstate af en draaien de 7.000 S east op en komen gelijk bij ons hotel voor de komende nacht.
Het is rond 04:00pm als we ons bij de receptie melden, naast onze kamer sleutels krijgen we van de jonge dame ook wat restaurant tips die ook nog eens op loop afstand zitten.
Bij het Midvale Mining Cafe wezen eten, zou een goede tent zijn waar ook veel locals komen eten maar wij vonden het niet echt bijzonder, aan de vette kant en mijn zalm was veel te ver door gegaard.
Op de kamer nog een bakje koffie gedaan en de verslagen bijgewerkt, waarschijnlijk vroeg naar bed, want na die korte nacht en lange rijdag zijn we redelijk versleten.
Hoe de temperatuur vannacht zal zijn is even afwachten vandaag schommelde hij de hele dag rond de 47F.

Dag 4, dinsdag 20 november, Salt Lake City.

Gisteravond lagen we om 10:00pm op bed en vanmorgen waren we rond 06:30am weer op, allebei goed geslapen wel ieder in ons eigen bedje, want de double die hier op de kamer stond was wel erg smal en omdat er toch 2 stonden hebben we beide maar gebruikt.
Op het gemak ontbeten en iets voor 08:00am zijn we onderweg, het is fris vanmorgen, de auto gaf 27F aan toen we wegreden.
We rijden naar Big Cottonwood Canyon scenic Byway, die was gemakkelijk te vinden het is namelijk het verlengde van de 7.000 S waar ons hotel aan zat.
Een schitterende route met verschillende stroom versnellingen langs de weg waar we al vlug de ijspegels aan de takken en rotsen zien, verschillende bomen zien er uit af ze met sneeuw bedekt zijn maar dat komt omdat ze begroeit zijn met Clematis ranken die vol zitten met pluisbollen met zaad.
Mede omdat we flink klimmen zakt de temperatuur met elke mijl die we rijden, de laagste temperatuur is 19F.
Omdat er op sommige plekken ook nog een flink windje staat en we in de schaduw zitten voelt dat niet erg aangenaam, we vissen dan ook al vlug de handschoenen uit de koffers.
Aan het eind van de canyon is een looproad met grote parkeerterreinen, want het is hier een skigebied, de sneeuwkanonnen zijn volop in bedrijf want natuurlijke sneeuw hebben ze nog bijna niet gehad, eind van de week wordt wel sneeuw verwacht.
Op de terugweg stoppen we nog bij de rivier die hier een moeras heeft gevormd met veel wilgenstruiken, ideaal Moose habitat maar we zien helemaal geen wildlife zelfs geen eekhoorn.
Dit stukje canyon ligt in de zon en uit de wind en dat is een stuk aangenamer.
Op de heenweg hadden we al verschillende winkels gezien en aangezien we tijd genoeg hebben gaan we winkelen, bij de Target weet Annie de nieuwe fitbit charge 3 te scoren, ze had online al gezien dat hij daar in de aanbieding was en dat scheelde al vlug een paar tientjes met andere winkels.
Bij de Dollar Tree en Michael’s weten we weer wat kerstspullen te scoren ook bij de Walmart vinden we nog wat kerstspullen, hier zien we ook een netbook (kleine laptop) voor een leuke prijs en aangezien de oude versleten raakt vragen we aan een medewerkster of ze er een voor ons kan pakken, die kijk op haar telefoon en dan blijkt dat ze deze niet op voorraad hebben, waarom leg je hem dan in hemelsnaam wel als voorbeeld neer.
Via Garmin naar een Best Buy gezocht en die zat maar een paar mijl verder, hier slagen we wel dus gaat er een extra chroome book mee naar huis.
We rijden even terug naar Big Cottonwood Canyon niet om hem nogmaals te bekijken maar om een rustig plekje te vinden om alle nieuwe spullen op te bergen en de auto opnieuw in te richten dat is niet iets om op een drukke parking bij de winkels te doen.
Vervolgens rijden we richting de Vivint Smart Home Arena waar we het concert van TSO gaan bezoeken, we hadden gisteravond al uitgezocht waar we gemakkelijk konden parkeren dat bleek hetzelfde parkeerterrein te zijn als een paar jaar geleden toen we Tempelsquare bezocht hebben, straat oversteken en we zijn bij de Arena.
Als we langs de Arena rijden zien we een heleboel schitterend beschilderde vrachtwagens staan en een aantal touringcars, daar worden de materialen en personeel van TSO mee vervoerd.
Later tijdens de show horen we dat het 20 vrachtwagens zijn en 80 man crew voor de opbouw, hier word ter plaatse nog eens een kleine 100 man aan toegevoegd en dan hebben ze ruim 6 uur nodig om het geheel op te bouwen.
We willen nog wat eten dus bij de ingang gevraagd of dat in de Arena kan, dat bleek niet mogelijk maar de jonge dame gaf aan dan er achter de Arena een Mall was met genoeg eet mogelijkheden “The Gateway” je komt er door het oude monumentale  gebouw van de Union Pacific Depot binnen te gaan en er aan de achterkant weer uit te lopen.
Lekker gegeten bij de Panda Express en daarna weer terug gelopen naar de Arena, hier stond al mensen te wachten om naar binnen en dus zijn we in de (nog korte) rij gaan staan, ook hier eerst door de security voor je verder naar binnen mag.
Eenmaal binnen blijken er toch genoeg eettentjes te zitten maar die gaan pas open als de zaal open gaat, je ziet dan ook mensen met complete maaltijden de zaal in gaan.
We zoeken onze plaatsen op en installeren ons het is net 03:00pm als we binnen zijn, het lijkt in eerste instantie geen druk bezocht concert te worden maar tegen 04:00pm loopt de zaal toch een heel eind vol.
Op lichtkranten worden verschillende andere muziekshows aangekondigd en dan krijgen we bijna de neiging om deze reis nogmaals naar Salt Lake City te rijden, op 30 november speelt Metallica hier namelijk.
Het zou er racen worden maar we zouden het kunnen halen, we zien er gezien het heen en weer racen naar Las Vegas toch maar vanaf.
Voor de show begint komen een paar leden van de band het podium op met wat mensen van plaatselijke goede doelen er wordt per verkocht ticket 1$ gedoneerd door TSO en dan blijkt dat er 5.900$ word gegeven wat over de 2 shows van vandaag dus 5.900 bezoekers betekend.
Om 04:15pm begint het concert en dat is weer volop genieten, we vinden allebei dat het deze keer veel beter is dan de show in San Diego, vooral het eerste deel is veel vlotter waar het vorige keer traag was door de lange verhaal stukken tussen de nummers, die waren nu een stuk korter maar ook de nummers zelf waren meer up-tempo.
Om 06:30pm is het uit met de pret en zoeken we de auto op, deze hadden we doordat het bij aankomst nog niet zo druk was op de parking dicht bij en van de uitgangen kunnen zetten en zo waren we best vlot van het terrein af en onderweg naar ons hotel voor de nacht.
We hadden gekozen voor een hotel net voorbij het vliegveld dan zijn we morgenochtend hopelijk de grootste drukte al voorbij want we hebben dan een rit van 511 mijl naar Reno Nevada voor de boeg.
We komen dan weer terug in Pacific time en winnen een uur wat bij zo’n lange rit wel lekker is.
Toen ik en uurtje na aankomst even bij de auto was begon het dak al wit uit te slaan, dat wordt morgenochtend waarschijnlijk ruiten krabben.

Dag 5, woensdag 21 november, Salt Lake City > Reno.

Vanmorgen was het al 07:00am geweest voor ik uit bed kwam, Annie was er een paar minuten eerder uit.
We gaan eerst ontbijten en ruimen daarna de spullen op en zetten een thermosfles koffie voor onderweg.
Uitchecken en voorraam laten ontdooien want die zat flink dichtgevroren, buiten temperatuur 28F als het raam schoon is kunnen we op weg het is dan 08:10am.
Na ongeveer 0,5 mijl draaien we de I-80 west op, garmin geeft aan dat de eerste afslag over 509 mijl zal zijn die dame krijgt dus een makkelijk dagje.
Het eerste stuk brengt ons langs Great Salt Lake alleen zijn we hier weinig van omdat er tussen de weg en het meer een spoorlijn loopt die op een verhoogde berm is aangelegd.
Onderweg zien we 2 zoutwinning installaties beide werken met lagunes die men vol laat lopen met zoutwater en het water op natuurlijke wijze verdampt waarna men het achtergebleven zout bij elkaar schraapt.Bij Wendover ligt Bonneville Speedway waar men over de zoutvlakte kan racen, hier zijn al veel wereldrecords verbroken maar wij rijden door want er staat een laagje water op een deel van de vlakte en dan kan men er niet op rijden.
De grens over naar Nevada waarbij we een uur extra krijgen voor vandaag, in West Wendover getankt en weer verder aan de rit, waar de route door Utah voornamelijk wit was van het zout is het stuk in Nevada vooral geel van dor gras met nu en dan wat groen van juniper struiken/bomen.
Op het eerste stuk tussen West Wendover en Wells doen ze erg veel aan wildlife bescherming door hoge afrastering langs de interstate en verschillende wildlife viaducten.
De verschillende bergruggen die we overgaan brengen wat afwisseling maar het is toch voornamelijk een erg saaie route.
Op een van de weinige rest area’s drinken we een bakje koffie en als we bij Winnemucca komen vinden we het tijd voor de lunch, de auto krijgt ook nog wat te drinken want het is nog 163 mijl naar Reno en hij geeft aan dat hij nog voor 158 mijl brandstof heeft, bleek achteraf ook nog eens de goedkoopste pomp op de route te zijn.
We vinden een Subway en nuttigen daar en footlong Tuna.
De hele dag was het erg rustig op de weg maar als we Sparks en Reno naderen wordt het ineens een stuk drukker waar dat verkeer dan vandaan komt is mij een raadsel want zoveel wegen waar verkeer vandaan kan komen zijn er niet.
Om 03:20pm zijn we bij ons hotel en krijgen we een kamer op de begane grond dat komt goed uit want we hebben een en ander uit de koffers nodig dus die kunnen gemakkelijk mee naar de kamer.
Een lange en saaie maar ook vermoeiende rit zit er op, Annie heeft verschillende stukjes gemist maar ook als chauffeur zou je op zo’n saaie rit in slaap vallen toch heb ik op deze route maar weinig kruisjes in de berm zien staan dat is op sommige wegen wel anders (erger).Het was de bedoeling om bij de Red Lobster te gaan eten maar op het adres wat garmin in de poi had staan zat een Lowe maar nergens in de buurt een Red Lobster te vinden, volgende keus was Applebee’s maar onderweg daar naar toe zagen we ineens een P.F. Chang’s China Bistro en die kennen we uit Las Vegas als goed restaurant zo was de keuze snel gemaakt.
Allebei genoten van een heerlijke en veel te grote portie Walnut Shrimps met Melon.
Toen we buiten kwamen regende het licht, hierdoor was de rit naar het hotel wat minder aangenaam, omdat huurauto’s uit Las Vegas meestal zeer slechte ruitenwissers hebben tel daarbij ook nog eens erg vette ramen en het zicht was niet geweldig dit in combinatie met slechte wegverlichting en veel tegenliggers die met groot licht op rijden zorgt er voor dat je heel goed op moet om geen afslag te missen.
Later op de avond ging het harder regenen, hopelijk blijft de temperatuur vannacht boven het vriespunt anders kan het morgenochtend wel eens erg glad zijn, ze geven voor deze regio trouwens sneeuw af voor de komende dagen en voor San Francisco word de komende dagen als wij er zijn behoorlijk wat regen afgegeven.
Hopelijk valt dat mee anders zullen we wat meer binnenactiviteiten uit moeten zoeken.

Dag 6, donderdag 22 november, Reno >San Francisco (San Bruno).

Weer goed geslapen om 07:00am waren we uit bed, als ik even naar buiten ga wordt het net droog en komt de zon even tevoorschijn, helaas maar even maar droog weer is ook wat waard.
Eerst ontbijten en dan inpakken en uitchecken als we naar de auto lopen spettert het weer licht.
We hebben het plan om naar Kings Beach aan de noordkant van Lake Tahoe te rijden en vandaar uit de westkant van het meer te volgen naar South Lake Tahoe, eenmaal op de NV-431 west zien we waarschuwing borden dat met bij knipperende lampen alleen met sneeuwkettingen of 4×4 met sneeuwbanden de weg mag rijden.
De hele nacht regen in Reno betekent sneeuw op de hoger gelegen plaatsen, als we eerst een sneeuwschuiver met flink wat sneeuw aan die schuif gekleefd en even later een paar auto’s met ruim 10 centimeter sneeuw op het dak tegenkomen besluiten we de route om te gooien, de CA-89 langs de westkant is een weg van wat lagere orde en zal niet zo vlug schoongemaakt worden.
We draaien om en nemen de US-395 zuid naar Carson City en pakken daar de US-50 zuidwest op richting South Lake Tahoe, op de US-50 branden ook de lampen maar rijden al volop sneeuwschuivers, op het hogere deel licht nog wel wat sneeuw maar is goed begaanbaar en de temperatuur blijft boven het vriespunt waardoor de sneeuw smelt en niet aan vriest.
Vlak voor South Lake Tahoe maken we een korte fotostop op een State Receation Area waar men boten in het water kan laten en maken een paar foto’s van het meer althans wat daar van te zien is want door de laaghangende bewolking is het zicht behoorlijk beperkt.
In de stad is goed te zien dat de doorgaande route (US-50) schoongemaakt is maar alle zijwegen liggen nog onder een flinke laag sneeuw daar is nog weinig aan gedaan, er ligt tussen de 10 en 15 centimeter sneeuw.
Omdat we negens kunnen komen zonder door die smeltende rommel te lopen besluiten we door te rijden en blijven we de US-50 volgen richting Sacramento.
Net als in Nederland heb je ook hier mensen die zeven kleuren sh.. sch….. als ze in de sneeuw moeten rijden, die kruipen over de weg terwijl ze hun stuur bijna is stukken knijpen en dan ook nog eens stug door rijden in plaats van aan de kant te gaan als er een hele file auto’s achter hen zit, dit wordt een lange rit vrees ik.Eenmaal een stuk gedaald is de sneeuw weg maar ook dan schiet het niet op omdat ze voor iedere bocht in de weg vol in de ankers gaan, je zou toch denken dat men wel gewent is om in de bergen te rijden maar dat valt behoorlijk tegen.
Als de US-50 vierbaans wordt gaat te tempo wat omhoog maar ook hier wordt nog steeds voor iedere bocht vaart verminderd.
Omdat we in het verleden wat problemen hebben gehad met het vinden van eetgelegenheden die open zijn met thanksgiving besluiten we een Walmart te zoeken om wat eetbaars in te slaan, hierbij komen de poi’s van garmin weer te pas en Walmart is vlug gevonden en we slaan wat te eten in.
Als we weer willen gaan rijden geeft garmin aan dat er een vertraging van minstens een half uur op onze geplande route (via de CA-99) is en komt hij met een alternatieve route die besluiten we te volgen.
Eerst een stuk over de I-80 west daar zien we een Ihop die open is en gebruiken daar de lunch dat was in Davis net ten westen van Sacramento, van de I-80 gaan we naar de I-680 zuid richting San Jose.
Bij Fremont via de CA-262 naar de I-880 en dan via de CA-237 naar de US-101 noord die ons vlak bij het vliegveld via de Millbrae Ave naar de El Camino Real brengt waar ons hotel voor de komende 3 nachten aan ligt.
Het is 04:20pm als we de auto in de parkeergarage van het hotel zetten en naar de receptie lopen om ons te melden, mooie ruime kamer alleen weinig uitzicht omdat er een gebouw erg dichtbij staat.
Het was vandaar redelijk weer, vanmorgen wat lichte regen en hoger op wat sneeuw maar verder de hele dag droog en in de loop van de middag zelfs de zon, aan het begin van de avond begon het weer te regenen en de berichten voor morgen zijn ook behoorlijk wat regen.

Dag 7, vrijdag 23 november, San Francisco.

Vanmorgen waren we rond 07:30am uit bed, na een nicotine shot voor mij gaan we ontbijten, ook vanmorgen is het weer lekker rustig in de ontbijtruimte dat hebben we deze reis nog iedere dag gehad, in het verleden was dat wel eens anders met hele rijen voor het wafelijzer en de broodroosters.
Het weer is zoals men had afgeven Kwalitatief Uitermate Teleurstellend, we gaan daarom maar over op plan B en zoeken een binnenactiviteit uit, het wordt de California Academy of Sciences, die zit in het Golden Gate Park.
Garmin krijgt de gegevens en geeft aan dat het een ritje van een klein half uurtje is, het verkeer is redelijk te doen vanmorgen.
Het is net 10:00am geweest als we de parkeergarage in rijden die kost $ 5,00 per uur, men kan ook (tot max 4 uur) langs de weg parkeren maar gezien de drukte die er nu al is wordt dat zeker een kwartier lopen naar de ingang en dat zien we in de regen niet echt zitten.
We kopen de kaartjes en zijn respectievelijk $ 34,95 en $ 29,95 kwijt ik krijg namelijk seniorkorting, dit is met een kortingscoupon die we in het folderrek van het hotel vonden, heb je die niet dan moet je $ 5,00 p/p meer rekenen.
Wat kan je hier allemaal vinden, nou genoeg om een paar uur tot een dag door te brengen, we bekijken eerst een Swamp area hier leven 5 enorm grote Snaper Turtels en een albino Alligator dit dier is echt helemaal wit en zou in de natuur geen schijn van kans hebben om te overleven.
Naar beneden voor de Aquariums hier vind men een Tidepool met veel zeesterren en anemonen, een Californië Coast maar dan zonder de zoogdieren zoals zeehond enz, alleen vissen, een Amazon Tunnel waar men de vele soorten uit het Amazone gebied van onderaf kan bekijken, wat zitten daar monsters van vissen tussen zeg sommige lijken wel prehistorisch.
Volgende stop het tropisch regenwoud, hiervoor moeten we in de rij er wordt namelijk telkens een groep van ongeveer 20 personen in een sluis toegelaten men zegt dat hier een ontsmetting plaats vind dit zou zijn om vervuiling van het regenwoud tegen te gaan, wij hebben niets gemerkt van enige methode om te ontsmetten, er staat een tweede persoon in de sluis die verteld dat men niet via deze sluis er uit kan maar de lift vanaf de derde verdieping moet nemen, bij die lift staat weer een persoon om de lift te bedienen en te kijken of er geen vlinders meeliften, de lift stopt in de kelder bij de aquariums en daar staat weer en vierde persoon die nogmaals op vlinders let en je via een sluis weer tussen de aquariums laat uitkomen.
Het nut ontgaat mij maar ze houden er wel 4 personen mee aan het werk, we hebben al meerdere vlindertuinen bezocht en daar werden niet zulke capriolen uitgehaald.
Als men in Nederland ooit Burgers Bush al eens bezocht heeft wacht er hier een grote teleurstelling, want behalve de vlinders vind met er alleen en paar vogel soorten.
Achter deze opstelling vind men nog een uitleg over het Californische regenwoud met zijn reuze bomen.
Vervolgens gaan we het dak op hier is een levend dak aangebracht, men kan dit vanaf een platform bekijken maar mag niet tussen de planten komen omdat het nog steeds regent en je hier 4 hoog ook nog eens vol op de wind staat zijn we hier vlug uitgekeken.
Als laatste bezoeken we de African Hall, hier geen levende maar alleen opgezette dieren, wel mooi in een natuurlijke omgeving neergezet en zo kan men toch wat over dit deel van de wereld leren.
Het Planetarium slaan we over want daar staat een enorme rij, men moet hiervoor trouwens aparte kaartjes halen bij een balie in de hal en die zijn volgens mij tijd gebonden om binnen te mogen.
We hebben het wel gezien, ook wordt het steeds drukker want er zijn erg veel mensen die net als wij een binnen activiteit gezocht hebben met dit slechte weer.
Museummensen zijn wij niet dus daar hoeven we niet naar op zoek en aangezien het Black Friday is gaan we ook niet shoppen en gaan we terug naar het hotel.
Onderweg komen we langs een mall met de bekende winkels zoals Old Navy, Target enz. en daar staan de auto’s over een paar mijl twee rijden dik op de interstate om de afslag naar die mall te nemen, zal waarschijnlijk wachten zijn tot er weer een auto van de parking afgaat voor de volgende er op kan daar gaan we echt niet tussen staan.
Op de kamer lezen, puzzelen en computeren we wat en houden een beetje siësta , rond 04:30am lopen we naar de Ihop die zit een paar honderd meter van ons hotel en nuttigen daar een paar heerlijke (veel te grote) omeletten.
De weersvooruitzichten voor morgen zien er redelijk uit dus hopelijk kunnen we dan wat meer ondernemen.